acýlarý biriktirip zihnimin en kuytu bir yerinde arþivledim.

 

duysan ne gereði var, derdin. bu umursamaz tavrýn bile

 

umursanýr bir þeydi benim için. sandalyenin kýrýk ayaðýný

 

da tamir etmeyip býraktým öylece. çünkü yerde oturmayý çok

 

sevdiðini bilirdim. nasýl olur? diye sorma. ben bilirdim. günlerdir

 

öylece durduðu da olurdu. acýnýn ona kattýðý birçok þeyi

 

görmezden gelmesini “acý” olarak mý görüyorsun? olgunlaþtýrýrdý

 

da acý insaný. o kývama geldi mi kendinle de yabancýlaþmaya

 

baþlar, bu böylece kalakalmazdý ama kimi zaman acýnacak hale

 

gelirdin. ve öfkelenirdin, kin duyardýn. kin, kiþinin

 

kimsesizleþmesinin ve kendine olan baþkaldýrýsýnýn en büyük

 

iþareti olurdu ya, iþte bu doðal olmayan bir insansý afetti. bilanço

 

da çoðu zaman aðýr olurdu. yerli yersiz söverdi, duru bir dille

 

içinden. kýzlar damý? diye içinden bir þeyler fýsýldadýðýný duyar gibi

 

oluyorum. dýþa vuramazdý kýzgýnlýðýný.yýkýk bir harabenin önünden

 

geçerken  zihnindeki yýkýlmýþlýðýn da farkýnda mýydý acaba?

 

sorsam da “yok öyle bir þey derdin.” yalaný da beceremezdin

 

ya… sana da bu yakýþýrdý zaten: yalaný becerememek…

 

kirpiklerin titrerdi, gözlerinde ince bir yakarýþ duyardým, ipince…

 

 

 

 

 

týpký adýný sayýkladýðým günlerde bir sözcük vardý ya bir türlü

 

aðzýmdan çýkaramadýðým… sen o kutsal dizeyi benden duymayý

 

ne çok isterdin, anlardým… yine de bir türlü söyleyemezdim.

 

bazen de göze alarak her þeyi söylemek ister gibi olurdun.

 

anlardým… beni unuttuðun yerde kalamamandan da belliydi

 

sevdiðin. kirpiklerini de ne hýzlý açýp kapardýn çocuk!

 

 

 

***

 

 

kaçan her daim kýymetli olurmuþ. kaçtýkça hayalimdeki

 

izdüþümüne yaklaþýyorum adým adým. ilerde senleri ve benleri

 

yýðmýþlar bir köþeye. çok da acýklý bakýyordun inan. ben bu

 

muyum? der gibi olurdun ya, kýzardým. biz bu muyuz? diye

 

çýkýþýrdým hemen. bir türlü benleþtirememiþtim seni.

 

 

 

***

 

 

tanýrdýn dimi celal ustayý? bizim bakýrcý caným iþte? o da derdi

 

hep. ilk zamanlar anlamamýþtým ne demek istediðini. bir

 

sevdiðinin olduðunu anlattý sonra. meðer “benden” kastý oymuþ.

bana: içindeki beni dizginle, dediðinde mal mal bakmýþtým öylece.

 

demek kendi bunu baþaramamýþtý. dert, baþýndan aþaðý

 

boyanmýþ bir boya misali yansýmýþtý suretine. suskunluðu da

 

acýsýnýn derinliðine iþaretti. hep yarým kaldý yarým evlat, diye iç

 

çekti. bunalmýþtým, dýþarý çýktým. ortada ses seda yoktu.

 

sessizliðin sana yakarýþýna hayrandým. bunu yazmaya da

 

korkuyordum. çoðu kez gözlerinden cesaret alýrdým. þimdi

 

karþýmda olmana raðmen susup bir türlü bir þey diyemiyordum. bir

 

gün buralardan gidecektim. sensizliði de götürerek kendimle.

 

boþ boþ bakýyordun artýk boþluða doðru.

 

evde de mi böyleydin çocuk! annen de sessizliðinden

 

þikayetçiydi hep. bunu da biliyorum. kardeþlerine de hep sen

 

yardým ederdin. kýzmazdýn da yeni yaptýðýn ödevlerini yýrtýp

 

çantaný karýþtýrmalarýna. ama telefonun mahremindi sanýrým. zor

 

tutardýn biri dokundu mu. ortanca kardeþin yerli yersiz þüphelenir

 

gibi olurdu. neden ve neyi saklýyordu ablam? der miydi

 

bilmem ama sözünü tutardýn. kardeþin bunu bilirdi, susardý. sinirin

 

geçince saçýnýn daðýnýklýðýný eliyle düzeltir, ölesiye sarýlýrdý,

 

aðlardýn… kýrýldýðýnda kim bilir ne kadar üzülmüþtün. oysa kýrýlan

 

 

 

 

yalnýzca bir cam parçasýydý. halbuki kalbin an an  kýrýlmaktan

 

tamir edilemez bir hal almýþtý. bu zulmü kendine yaþatman, bana

 

da zulümdü.

 

 

 

***

 

 

dýþarý çýkardýn nadir de olsa. çöp tenekelerinden de oldukça

 

korkardýn… içinden hayalleri ertelenmiþ, asil ruhlu

 

dünyalarýn çýkacaðýný bilirdin, dalardýn yine ince bir sessizliðe

 

doðru. çocuðun elleriyle karýþtýrdýðý tenekeden çýkardýðý kaðýtlarýn

 

gýcýrtýsýyla irkilir, bilirdin büyük bir yükün omuzlarýnda aðýrlýk

 

oluþturduðunu. sýcaða da pek aldýrýþ etmezdin. nasýl olsa

 

cehennem de sýcaktý. nerden çýktý þimdi? alýþmalý mýydýk

 

þimdiden yoksa?  içinden  ALLAH korusun der, geçerdin. ilahýn

 

bir bildiði var, der vücudunu da örterdin. içine kapandýðýn gibi

 

dýþýný da kapardýn.

 

pardösün temmuz sýcaðýnda bile üstündeydi, yalnýz sýnýfta

 

çýkarýrdýn. acýlarý biriktirip bir uçurumun kenarýnda denizin o

 

þefkatli, bir o kadar da acýmasýz sularýna atarken, acýrdýn. ölüm

 

marþlarýndan da nefret ederdin. saygý duruþunda dahi bulunmaz,

geçip giderdin. insanüstü bir çaba gösterip bir de diklenirdin.

 

kirpiklerinde özgürlüðün ýþýltýsý yansýr, yabancýlaþmak istemezdin

 

ihtimallerle. kimi zaman etrafý kuþatýlmýþ bir kale düþler, kendi

 

çabanla çýkmak isterdin sonra. bazen de üç tarafý suyla çevrili bir

 

ada. nadiren de olsa  yaþamak isterdin yarým bir sessiz ömür.

 

nasýl bir duygu bu çocuk! özgürlük dediðin þey eðer adýný dahi

 

unutmaksa býrak cebinde kalsýn, çýkarma! kutsal bir emaneti gizler

 

gibi gizle çocuk! ki var oluþunu hatýrladýðýn demlerde küçük bir

 

insancýk da olsan –ki deðilsin- sensin ve varsýn çocuk! bak ellerim

 

deðiyor ellerine, söylediðim cümlelere de yabancý deðilsin.

 

derdimi anlattýðýmda da dinliyor, pýnarlarýndan yaþlar damlýyor

 

çoðu kez. nerde unuttuysan ya da nerde unutturdularsa sana

 

benliði diren çocuk! yoksa önce anýlar silinir, kimseye kiraya

 

vermediðin zihninden, ardýndan rabbinin bahþettiði emanetleri bir

 

bir satýn alýrlardý. istemeden de olsa verir, iç çekerdin. þiddetli bir  

 

sarsýntý geçirir, yalvarýp geri isterdin yitirdiklerini. halbuki

 

öðretmenlerinden biri: “insaný yalvarmak kadar alçaltan,

 

ucuz, satýlmýþ bir duygu yok.” derdi.

 

 

 

 

 

***

 

 

 

baban þehir dýþýna çýktýðýnda gitmek istemezdin kimi zaman. Israr

 

da etmezdi. bir baþka severdi seni. þu an hatýrlamýyorum ama

 

deðiþik bir isimle çaðýrýrdý, sense tebessüm eder, gülerdin.

 

gezmeyi sevdiðin de olurdu aslýnda. þimdilerde ruhunu sýkan bir

 

þeyler var gibi çocuk anlýyorum. evde öylece kalakalýp benliðinle

 

hesaplaþmayý istemenden seziyorum gizleme boþuna. yolunda

 

gitmeyen neydi? içine kapandýkça, ele veriyordun kendini.

 

sensizlik bir hastalýk halini aldýðýnda ilaç da fayda etmez, içimden

 

tarifi imkansýz bir acý duyar, demir taraklarla taranýr gibi olurdum.

 

sen de hastalanmaktan da çok korkardýn, canýn yanar, aðlardýn.

 

sulu gözlü deðildin ama hastalýk iþte aðlattýrýrdý insaný. onun için

 

hiç aðlamýþ mýydýn bilmem ama o sana baktýkça içinden nehirler

 

dolusu gözyaþý boþalýrdý. bilsen ne derdin ona? kýzmayacaðýn

 

kesindi. evet o yaþlar senin için akýyordu.

 

seni hayali bir masaldan tasarlamýþtý. yani masal kýzýydýn. adýný 

 

da þangrila koymuþtu. kimse bilmesin diye mi tercih etmiþti bunu?

 

gene anlamýyordun yazdýklarýmdan hiçbir þey dimi ?