—Yooo… Gözüme toz kaçtý da.
Osman gülümsedi.
—Ben yemeðimi yiyip geleceðim buraya. Evin yakýndaysa, sen de gelir misin?
Mehmet’in yüzü aydýnlandý, Osman’a sevgiyle baktý.
—Gelirim tabi, gelirim.
—Tamam, yakýnda oturuyorsanýz bol bol oynarýz bu arsada.
*** *** ***
Mehmet sevinç içinde evine gitti, çantasýný nerdeyse atar gibi bir kenara býraktý.
—Nasýlsýn anneciðim.
Annesine sevinçle sarýldý.
—Ýyiyim oðlum da, bu yüzünün gözünün hali ne, dayak yemiþ gibi.
—Þimdi yýkýyorum anne, arkadaþ bekliyor hemen çýkacaðým.
—Oðlum yeni bir okula geldin, ilk günün nasýl geçti, ne yaptýn, anlatsana önce.
—Dönünce anlatýrým anne.
—Tamam tamam, tarhana çorbasý vardý, ýsýtayým. Uzaða gitmek yok ha, ben seni arayýnca bulmam lazým. Nerde oynayacaksýn.
—Hemen þu ilerde boþ bir arsa var ya, hani kocaman bir çýnar aðacý var.
—Biliyorum o arsayý. Bana bak üstünü baþýný yýrtma.. Yeni taþýndýk, taþýnma masrafý oldu, baban yeni iþe baþladý. Yani masraf çýkarýrsan kýzar.
—Merak etme anne.
*** *** ***
Mehmet yemeðini bile koþar gibi aceleyle yemiþ, hemen arsaya gelmiþti. Arsaya vardýðýnda ortada kimse yoktu. “Belki Osman’ýn annesi izin vermemiþtir” diye üzüldü, gidip çýnarýn gölgesine oturdu.
Biraz sonra mavi bir bisiklet üzerinde göründü Osman.. Mehmet sevinçle ayaða kalktý. Osman’ýn geliþine sevindiði kadar bisiklete de ilgiyle bakýyordu.
—Senin mi bisiklet?
—Evet, bu arsada çok güzel oluyor bisiklete binmek. Hatta bazen babam da yanýmda olursa bisikletle fidanlýða kadar gidiyoruz.
Mehmet’in gýpta ile bakýþlarý arasýnda arsada birkaç tur attý Osman.
Ali balkondan görmüþtü Mehmet’in arsaya geldiðini. Yeni taþýndýklarý sitede pek arkadaþý yoktu. Balkonda durup seyretmeye baþlamýþtý. Osman’ýn bisikletle geliþini görünce, titiz annesi, “Ne yapacaksýn orda, tozun topraðýn içinde hasta filan olursun” demesine raðmen zorlukla izin aldý. Hemen bisikletini de alýp arsaya, Osman’la Mehmet’in yanýna geldi.
Ali arkadaþlarýyla selamlaþtý. Mehmet çabuk kýrýlan, çabuk barýþan bir çocuktu. Bu sayede hemen neþesine kavuþabiliyordu. Osman;
—Sýnýfýmýza yeni gelen iki arkadaþýn da evinin yakýn olmasý ne güzel. Artýk okuldan sonralarý beraber oynarýz.
Ali, balkondan kendilerine bakan annesine þöyle bir baktýktan sonra;
—Bilmem, annem izin verdikçe gelirim iþte.
—Gelirsin caným, buralarda en güzel oynayacak yer bu arsa.
—Annem tozlu yerde oynamama kýzýyor. Zor izin verdi zaten. Babamý ikna ederse þehrin içinde baþka bir yere taþýnacakmýþýz.
—Öyle mi?
—Babam istemiyor. Ýþine yakýnmýþ, bir de…
—Eee..
—Neyse caným, bisiklet sürelim mi?
Mehmet;
—Osman’ýn bisikleti de güzel ama seninki harika görünüyor.
—Babama en iyisinden aldýrdýk.
—Ne güzel, baban sana böyle þeyler alýyor.
—Yoo… Ps3 çýkýnca al dedim aldýramadým. Annem de bana destek oluyor ama almýyor, “Bilgisayarýn var ya!” dedi, ben de küstüm.
—Ooo bilgisayarýn da mý var! Þeyy... Ps3 dediðin ne?
—O da bilgisayar gibi ama sadece oyunlar için üretilmiþ, hani oyun konsolu diyorlar ya… Bir dakika ya siz de hangisi var, bilgisayar mý, Ps mi?
Osman; “Ben de dayýmýn eski bilgisayarý var. Yeni oyunlarý oynayamýyorum ama takdir getirirsem, yaz tatilinde babam yeni bilgisayar alacakmýþ.”
Mehmet; “Ben de ikisi de yok. Þey Ali, bisikletin çok güzel, beni de bindirirsin deðil mi?”
—Yoo… Annem kýzar, çizilir filan olmaz. Sen kendi bisikletini getirsene.
Mehmet üzülmüþtü, “Bisikletim yok ki”
—Söyle babana alsýn
—Þimdi parasý yok. Hem parasý olunca da anneme dikiþ makinesi alacakmýþ.
—Benim babam da almamak için uðraþýrdý ama biraz aðlayýnca hepsini alýrdý. Görürsün bak Ps3’ü de aldýracaðým. Sen de aðla biraz…
Osman; “Ali duymadýn mý, paralarý yokmuþ.”
—Olur mu caným, bir bisiklet alamayacak kadar para olmaz mý? Ankara’da otururken arkadaþlarýmdan bazýlarýnýn babasý motosiklet bile alýrdý.
Osman, Ali’yle uðraþmaktan vazgeçti, Mehmet’e döndü;
—Arkadaþým, istediðin zaman benim bisiklete binebilirsin.
—Ama düþersem.
—Bilmiyor musun binmeyi?
—Yok…
—Öyleyse öðrenene kadar ben seni tutar, seninle koþarým. Merak etme yavaþ sürersen bir þey olmaz.
Ali kendi bisikletine binerken, Osman ile Mehmet de deðiþerek bindi. Çevresi yeþil, bir tarafý evlere bakan, bir tarafýnda ise þehrin ortasýna doðru yavaþ yavaþ akan ‘Tatlý Çay’ adlý akarsuyun bulunduðu bu yere bayýlmýþlardý. Uzun süredir bu mahallede yaþayan Osman bile, yanýnda yaþýtý arkadaþlar olunca daha çok sevmiþti burayý.
Okul dönüþü çok üzüntülü olan ve babasýna “Baþka mahalleye gidelim” demeyi düþünen Mehmet, akþam babasý geldiðinde çok mutlu görünüyordu. Arsada oynadýktan sonra sevinçle mahalle arkadaþlarýný anlatýp duruyordu. Babasý yeni baþladýðý iþinde çok çalýþmýþ, çok yorulmuþtu. Mehmet anlattýkça anlatýyordu. Özellikle bisiklete biniþini öyle bir anlatýyordu ki, o anda babasýnýn içinin cýzladýðýný, bakýþlarýnýn öne eðildiðini fark edemedi.
Mehmet uyuduktan sonra, annesi Makbule hanýmla, babasý Mahmut Bey baþ baþa kalmýþ, konuþuyordu.
—Neyse, korktuðumuz gibi olmadý. Arkadaþlarý sayesinde çabuk alýþacak gibi yeni okuluna. Senin ilk iþ günün nasýl geçti?
—Bir tedirginliðim oldu. Deneme süresi varmýþ.
—Olsun, ne çýkar ki?
—Korgun’daki kibrit fabrikasýnda, poþet fabrikasýnda çalýþanlar hakkýnda bir þeyler duymuþtum. Üç ay deneme süresi veriyorlarmýþ. Üç ay sonrada kadroya almamak, sigortasýný yatýrmamak için çýktý, tekrar girdi iþlemi yapýyorlarmýþ. Sonuçta burayý alanlarý da bilmiyoruz ki.
—Gönlünü ferah tut bey, inþallah öyle yapmazlar. Ýnþallah kadronu verirler, artýk farklý farklý yerlerde iþ aramak, ilçe ilçe, inþaat inþaat dolaþmak zorunda kalmazsýn.
—Artýk yoruldum zaten, inþaatlara iþçi seçerken beni yaþlý görmeye, daha az seçmeye baþladýlar bile. Neyse bu iþte bir düzen tutturayým, öðreneyim, sonra akþamlarý ek iþ aramaya baþlarým.
—Ýlk maaþýnla dikiþ makinesi parasýný tamamlarsak, belki ek iþ araman gerekmez. Belki bu çevrede dikiþ iþi çok çýkar, desteðim olur.
—Neyse haným, þurada biraz kestireyim, çok tatlý uykum geldi.
Mahmut Bey, ilk günün yorgunluðu ile oturduðu yerde uyuklamaya baþlamýþtý. Hanýmý üstüne bir battaniye örttü.
*** *** ***


--- DEVAMI VAR ---