Can 6. sýnýfa baþlamýþtý. Ýlk gün yeni öðretmenlerle tanýþmýþ ve okul çýkýþý neþe içinde evine dönüyordu. Fakat evin yarý aralýk kapýsýný, içeri girmek için iteklediðinde, önce bir baðýrma sesi duydu, sonra da uçan bir nesneyi fark edince hemen eðildi. Kafasýnýn üzerinden bir terlik hýzla geçti. Gülümsedi ;
-Dedem baðýrdýðýna göre kesin dayým gelmiþtir.
Neþeyle içeri girdi.
Dedesi Asým Bey baðýrmaya devam ediyordu.
— Seni gidi seni, yine kovuldun deðil mi?
Aslan;
—Yok baba ne kovulmasý. Sizi özledim geldim.
—Gel buraya, bacaklarýný kýracaðým senin.
—Dur baba, vurma. Bak koskoca adam oldum, dayak atman yakýþýr mý? Abla imdat!
Cemile haným; “Ben hiç karýþmýyorum. Önceden seni savunduklarýmda beni hep utandýrdýn.”
—Ne diyorsun sen abla, olur mu öyle þey.
—Bütün iþlerinden kovulmadýn mý?
—Yok, abla ne kovulmasý. Bana göre deðildi iþler, istifa ettim.
—Sana göre iþ icat edilmedi deðil mi?
—Vardýr caným, masa baþý, maaþý bol, iþi az. Öðlenden önce uyanmam gerekmeyecek bir iþ vardýr elbet. Dur baba þaka yapýyordum, dur vurma ya… Abla, babama bir þey söyle.
—Peki söyleyeyim. Babacýðým bu adý Aslan, kendi kediye hiç acýma… Ben çocuklara bakacaðým, Can geldi, Aslan dayak yemen bitince yanýmýza gel. Ayþegül de birazdan gelir.
—Aaa Can gelmiþ, ne haber yeðenim. Þiiþþt… ne gülüyorsun. Alýrým bak ayaðýmýn altýna.
—Dayý, sen önce dedemin elinden kurtul da, sonra beni yakala. Eðil eðil…
—Ah! Kafam. Abla ya, þu eve yumuþak terlik al ya… Hah babam yoruldu, oturdu sonunda. Dur babacýðým elini öpeyim.
—Defol, gözüm görmesin. Çabuk söyle bu iþten de mi kovuldun.
—Yok, baba ya, þey… Ayrýldým.
Asým bey, “Oooof… Of.” Diyerek kendini koltuða býraktý.
—Tamam, babacýðým, sen dinlen ben yeðenlerimin yanýndayým.
Can’ýn yanýna gelir “Ne haber koçum, dersler nasýl?”
—Ya dayý ya, bir kere de bunu sorma?
—Ne oluyor len! Ne soracaðýmý önceden sana mý soracaðým?
—Kýzma dayý, bu gün okulun ilk günü de, ilk günden bu sorulmaz ki.
—Ha... hýmm. Biliyorum caným, þey 7. sýnýfa baþladýn deðil mi?
Can gülerek “Bak bu sefer çok yaklaþtýn dayý. 6. sýnýfa baþladým”
—Bana baaak, sana bütün karate bilgimi gösteririm kerata, dalga mý geçiyorsun.
—Yok, dayý, ne demek. Ayrýca seni sevdiðim için uyarayým, akþam babam eve geldiðinde, beni dövdüðünü öðrenirse pek sevinmez.
—Vay tehdit ha!
—Yok, dayýcýðým, seni sevdiðimden söylüyorum. Düþünsene, seni annem, dedem ya da babam öldürürse ben ne yaparým.
Aslan, Can’ýn saçlarýný sevgiyle okþayarak.
—Vay, dayýna bir þey olursa üzülürsün ha!
—Tabi dayýcýðým. Hem dedem bize hep seni örnek gösteriyor.
—Vay babacýðým. Bana sert davranýyor ama ardýmdan da böyle güzel konuþuyor ha…
—Pek güzel konuþuyor diyemem… “Okuyun da dayýnýz gibi serseri olmayýn” diyor.
Dayýsý elinin altýndan gülerek fýrlayan Can’ý yakalayamaz.
—Gel buraya kerata.
Can güvenli bir mesafeden seslenir; “Ayrýca dayýcýðým, yaþadýðýn o komik hikâyeleri kim anlatacak bize.”
—Tamam, bu akþam sana bir þey anlatmayacaðým. Sadece Ayþegül’e.
—Babamý da unutma. Senin maceralarýný bizden dinleye dinleye alýþtý. Dayýn gelince bana da anlatsýn” dedi.
—Ben yokken dalga geçtiniz ha. O eniþte gelsin, bunu sorarým.
Birden kapýdan giren eniþtesini ve Ayþegül’ü fark etti; “Ýyi adam da sözünün üstüne gelirmiþ. Eniþtem benim, hoþ geldin. Ayþegül sen de hoþ geldin caným”
Ayþegül dayýsýna sarýlýrken, babasý manalý manalý bakarak Aslan’a sordu;
—Hoþ bulduk Aslan. Sen de hoþ geldin de, nedir þu bana soracaðýn?
—Ha o mu þey, bu gün nasýlsýn eniþteciðim.
—Sýrf bunu sormak için gelmedin sanýrým.
—Özlemiþim sizleri geldik iþte.
—Özlemen güzel de, yeni iþine gireli bir hafta olmadý daha. Üstelik baþka þehirde! Nasýl izin verdiler?
—Anlatýrým be eniþte.
—Yine sana göre deðildi ha… Neyse yemeðimizi yiyelim, sonra çocuklara anlat sen, ben de bir köþede dinlerim. Ýnan artýk bu sefer ki bahanelerini ben de merak ediyorum. Kaynatamla iddia girecektim nerdeyse, ‘Bu sefer mantýklý bir bahane bulamaz’ dedim. Baktým ki oðluna çok güveniyor ‘Sen onu bilmezsin, ne bahaneler bulur’ deyince pes ettim.
—Eniþte, daha selamýn bitmeden dalga geçmeye baþladýn yahu. Neyse çocuklara dua et yoksa…
—Yoksa ‘Çekip gideceðim’ deme sakýn.
—Çok beklersin. ‘Yoksa, yatýp uyuyacaðým’ diyecektim.
—Yahu Aslan, sen yanlýþ kiþileri mi örnek aldýn nedir. Ben hayatta örnek alýnacak anca 5—6 insan tanýdým.
Aslan þöyle bir omuzlarýný dikleþtirip, gülümseyerek sordu;
—Öyle mi eniþte, biri ben olduðuma göre diðerleri kim? Dur yahu hemen yastýk, minder ne bulursan atýyorsun. Neyse senle uðraþamayacaðým. Nerde benim dünya güzelim. Aaa… bu ne hal, limon mu yedin de suratýn ekþi.
Ayþegül,
—Babam bana küçük bir çocukmuþum gibi davranýyor.
—Ama öylesin.
—Hayýýýr ben 7 yaþýna geldim, unuttunuz mu ilkokula baþladým
—Ooo pardon. Doðru, 7 den küçük bütün çocuklardan da büyüksün.
—Eveeett.
—Artýk ona göre davranmalýyýz
—Eveeett.
—Yüzündeki çikolatayý sil
—Eveeett….Ne, çikolata mý?
Aslan yeðeninin çikolatalý yanaðýna bir öpücük kondurdu.
*** *** ***
Yemeðe oturdular. Babasýnýn sert bakýþlarýna raðmen Aslan dayýnýn neþesi hiç eksilmedi. Yemekten sonra her zamanki gibi çocuklar yeni maceralarýný dinlemek için Aslan dayýnýn dizlerinin dibine oturdu. Aslan dayý anlatmaya baþladýðýnda, odanýn bir köþesine Ünal bey de oturup, yüzünde hafif bir tebessümle dinlemeye baþladý.
Aslan;
—Aslýnda anlatacak çok þey yok çocuklar. Zaten ben üzülmüyorum ki, Benim gibi bir kýymetli þahsiyeti elinden kaçýran onlar. Ben deðil onlar üzülecek tabi ki!
—Dayý tabi ki kovmadýlar, sen ayrýldýn ama anlat da niçin ayrýlmak zorunda kaldýðýný biz de öðrenelim.
—Niye olacak caným, þakadan anlamadýklarý için. Mesela bir gün, “Hastalarýn kaldýðý odalarý temizle.” dediler. ‘Tamam’ dedim ama aradým, mavi önlüðümü bulamadým. Ben de askýda gördüðüm beyaz bir önlüðü aldým, daldým odalara. Daha ilk girdiðim odadaki hasta bana korkarak “Çok korkuyorum, ilk ameliyatým olacak. Siz tecrübelisinizdir deðil mi?” dedi. Ben de gülümsedim “Ben de daha önce ameliyata girmedim” dedim. Adam ‘Ýmdat’ diye baðýrarak koridora fýrladý. Meðerse biraz sonra ameliyata alýnacak, doktorunu bekleyen bir milletvekili mi neymiþ.
Ünal Bey dayanamadý; “Tabi suç sen de deðil caným.”
—Öyle deme eniþte yahu. Hem baþhekim beni severdi ama “Daha önce seni çok idare ettim ama bu kez ben de bir þey yapamam, kovul…” þey.. ‘Sana çok ihtiyacýmýz var ama istersen ayrýlabilirsin’ dedi.
—Bir dakika, ‘Daha önce çok idare ettim’ dediði nedir, anlat.
—Caným ne olacak sýradan þeyler iþte. Mesela birinde acil serviste gece nöbetçiyiz. Acile hasta filan gelmiyor, iþ yok yani. Ama gýcýk bir nöbetçi doktor var. ‘Ben odama çekileceðim, siz acilin kapýda bekleyin’ dedi. ‘Biz de içerde beklesek’ dedim. ‘Olmaz, burada bekleyeceksiniz’ dedi. Baktým bizi ayakta bekletip kendi uyuyacak. Doktor odasýna çekilince 10—15 dakikada bir dýþarý dolanýp odasýnýn camýna ufak taþ atýp, hemen geri geldim. Korkudan uyuyamadý tabi, gelip arada bize soruyor, “Dýþarýda birini gördünüz mü?” diye. “Yooo, hiç kimse yok’ diyoruz.
—Eee… Nasýl yakalandýnýz o zaman?
—Ben de yakalanacak göz var mý? Yakalanmadýk tabi ama yanýmdaki arkadaþ baþka gün bana kýzdý, ispiyonladý.
—Niye kýzdý ki?
—Caným önemli deðil. Bu arkadaþ biraz korkak. Gece nöbetlerinde bir odaya girerken önce kolunu uzatýyor, ýþýðý yakýyor. Iþýðý yakmadan giremiyor.
—Eee…
—Bir gün küçük bir tartýþma yaptýk, beni kýzdýrmýþtý. Baktým yine nöbette odalarý filan kontrol edecek. Morgun hemen yanýnda bir odaya girdim, beklemeye baþladým. Kolunu içeri uzatýnca birden yakaladým. O kaçmaya çalýþýyor, ben kolunu tutuyorum. Sonunda kolunu kurtarýp baðýra baðýra kaçtý. Ben de dayanamayýp ardýndan gülerek çýktým, beni gördü.
—O da seni hemen þikâyet etti.
—Yok caným hemen þikayet edemedi.
—Etmedi mi, edemedi mi?
—Caným hemen edemedi. Korkudan bir süre konuþamadý. Daha doðrusu konuþmaya çalýþtý da kimse anlayamadý. Baktým beni göstermeye çalýþýyor, hemen sývýþtým. Fakat sonra ismimi vermiþ. Zaten diðer personel de þakadan hiç anlamýyor yahu. Zaten anlasalar 1—2 saat uyuduk diye de bu kadar yaygara koparmazlardý.
—Ne uyumasý, kim uyudu?
—Nöbetçi personelin bir kýsmý iþte caným. Ben hastalar uyusun da milli maçý rahatça seyredelim diye düþünmüþtüm.
—Ne yaptýn.
—Koridordaki soðuk su sebili var ya…
—Eee…
—Ben ondan sadece hastalar içiyor sanýyordum. Meðerse doktorlar filan da sürahiyle odalarýna alýyormuþ. Ben sebilin içine uyutucu ilaç atmýþtým. Baktým suyu içen hastalar mýþýl mýþýl uyuyor. Kafamýz rahat maçý seyretmeye baþladýk. Önce saðda solda çalan telefon sesleri arttý, sonra da hastaneye gelenler artmaya baþladý. Meðerse hastalar gelmiþ. Doktorlarýn/hastalarýn odasýný filan telefonla arayýp da cevap alamayanlar olmuþ, telaþlanmýþlar. Sonra baþhekim filan tüm hocalar da toplanýp hastaneye geldi. Allah’tan biz TV’yi hemen kapattýk. Meðer doktorlar dahil çoðu nöbetçi personel sebilden su içmiþ, mýþýl mýþýl uyuyormuþ.
—Seni o zamandan iþten atmalýydýlar.
—Caným beni niye atsýnlar ki, kimse benim sebile ilaç attýðýmý anlamadý ki. Hâlâ araþtýrma yapýyorlar, ilk defa rastladýðýmýz bir hastalýk mý diye. Neyse çocuklar, okulun ilk günü nasýl geçti.
Can,
—Nasýl geçecek. Yeni gelen öðretmenlerimiz, adýmý öðrenince hep ayný þeyi söyledi durdu, “Can Cem ÇAM ha!, Çinli ismi gibi” deyip güldüler.
—Sen de deseydin ya, “Babam çok karate filmi seyretmiþ de, ondan bu ismi vermiþ” diye.
Ünal;
—Aslan, kýzdýrma beni. Ne yapayým, ben Can diyelim dedim, haným da Cem dedi, anlaþamayýnca iki ismi de verdik.
—Ýyi caným, bir þey demedik. Ama öðretmenler gülünce de kýzmayacaksýn. Ha… Öðretmen dedin de aklýma geldi. Stajyer doktorlara da öðretmenlik yapmýþtým kýsa süre. Açýkçasý onlar da beni pek sevmezdi.
—Bir dakika yahu. Aðzýndan çýkaný kulaðýn duyuyor mu? Senin gibi iþsiz-güçsüz, pardon güçlü olsa da beceriksiz birisi stajyer doktorlara nasýl ders verir?
—Benim o beyaz önlükle temizlik yaptýðým gündü. Ben laboratuarda temizlik yaparken bunlar yanýma geldi. ‘Hocam, hocam dersimize siz mi gireceksiniz’ filan diye seslenip duruyorlar. Birisi ‘Hocam, siz niye temizliyorsunuz ki, temizlikçi yok mu?” deyince, kafam attý ve bunlarýn gerçekten derse ihtiyaçlarý olduðuna karar verdim. “Arkadaþlar, bir doktor fedakâr olmalý, bir doktor gerektiðinde temizliðini de kendi yapmaktan çekinmemeli” dedim. Tam o esnada birisi içeri girdi, elindeki kabý göstererek “Tahlil laboratuarý burasý mý?” diye sordu. Hemen “Evet, burasý oraya býrakýn” dedim. Adam çýkýnca, kabý elime aldým, “Evet ne diyorduk, bir doktor fedakâr olmalý, dikkatli olmalý.” Serçe parmaðýmý kaba daldýrýp, onlara döndüm “Doktor olacaksanýz bazý þeyleri göze alacaksýnýz. Þimdi benim yaptýðýmý aynen yapýn” dedim ve iþaret parmaðýmý emdim. Ýðrenerek de olsa parmaklarýný kaba sokup, emdiler. Ben biraz otoriter, biraz da öfkeli bir tarzla ‘Ben ne dedim, dikkatli olmalý’ demedim mi?” dedim. ‘Ne hata yaptýk!’ diye düþünerek heyecanla cevapladýlar “Evet hocam, biz de aynen yaptýk” “Hayýr hiç biriniz dikkat etmemiþsiniz. Ben serçe parmaðýmý kaba daldýrdým ama iþaret parmaðýmý emdim, oysa siz kaba soktuðunuz parmaðýnýzý emdiniz” Onlar midelerini tutarken, asýl öðretmenleri Atýf bey derse girdi. Bana “Aslan Bey, siz çýkýn derse baþlayacaðýz. Bir dakika sizin önlükleriniz mavi deðil miydi? ” dedi ama ben cevap veremeden öðrencilerin sesi duyulmaya baþladý, “Aaa o temizlikçi miydi?” Bana öfkeyle baktýklarýný görünce, Atýf beye de cevap vermeden hemen oradan sývýþtým. Utançlarýndan öðretmenlerine anlatamadýlar ama beni her gördüklerinde gözlerini kýsarak, sevgiyle bakýyorlardý.