Aþk, konumuz. Aþk da öyle içi boþ deðil. Kaskatý kalpleri masmavi akýtan, terleten, küstüren, batýran, sýzlatan, acýtan kýsaca hayat eþittir aþk. Her þeye aþýðýzdýr deðil mi? Peki aþk nedir? Bilmiyorum, inanýn bilmiyorum. Sormayýn! benim yaþadýðým, benim nefes alamadýðým tek kiþinin adý aþk. Hissi bile tarifsiz. Susmak belki de. Belki de bilmeden kapýlýp gitmek bir insana. Soluklanmak için onun göðsünü aramak fütursuzca, yarýn olmayacakmýþ gibi. Sözlerin bitiþidir, aþk. Noktalarýn tamamlayamadýðý, sýðdýramadýklarýmýzdan ne bir cümleye ne de kalbe... baþ belasý... Bir nevi uyuþukluk, zihin tamamen bulanýk. Ne yaptýðýndan habersiz, ilk defa gülüyormuþcasýna tüm derdini unuttururcasýna ele geçirir tüm bedeni. Bitkisel hayattan hallice... Bir senaryo yazar hayat ve sen aþka uyup sonsuz koyarsýn adýna. Her vazgeçiþ tekrar baþlamaktýr aþka. Aþka doðru bilerek koþmaktýr. Aslýnda kayboluþtur... Bilinmezlik bilinen her þeyin içinde... Dokunmadan ayný heyecaný hissetmek. Sensiz diyorum, dayanamýyorum, her þeyle baþa çýkabiliyorum da senin kokunla deðil, senin sarýlýþýnla deðil... Tüm derdim oymuþ gibi... Bir gülüþ için bin insandan geçmek. Onu yücelttiðimden deðil aslýnda, her þey içimde kopan fýrtýnanýn tanýmý. En çok iki kelimeyi bir araya getirememekten yakýnýyorum bir cümleyi 3 saatte anlatmak... Sözsüz seviyor insan üç nokta diyorum bazen sen nasýl anlarsan...