Ey kalbinde sýr ile yýllardýr gizlenen yâr,

Aþýða badesini,      gizli  gizli sunan yâr.

Kaç zamandýr araya,      duvarlar       örüyorsun,

Sanma her þey tozpembe, böyle mi görüyorsun?

Ne mümkün aþk var iken, yokluðuyla vurulmak,

Söyle aþký bulduðum, var mý   aþkta    darýlmak.

Kalbin kalbimde atar, damarýmda kan sensin,

Þu ölmüþ bedenimde, hayatý    yakan     sensin.

Gündüzler zifir olsa, gerek var mý geceye,

Vuslatýmýz dönüyor, çetin bir   bilmeceye.

Yollarýný bekleyen, gözlerim  yorgun     artýk,

Gelmediðin her güne, kökünden kýrgýn artýk.

Sensizlik kader diye, kadere küser oldum,

Hayalleri peþ peþe,   þiirle   asar       oldum.

Ey gönlümün çiçeði,    bahçesi   baðbaný   yâr,

Sen duymazsan sesimi, söyle bana kim duyar?

Yokluðun yüreðimde, onulmaz yara ama

Tek çare yine sensin þu kanayan yarama.

Gözlerinin  nemine, asmýþtým gülüþümü,

Orada tükenerek, çok görme  ölüþümü.

Ruhum bil ki bir gemi, kalbim onun kaptaný,

Yanarak   kaydediyor,  inan  bana  her  aný.

Ýstemem sevdiceðim, olmadýðýn hayatý,

Ýstemem deli olsam,     verilen   nasihati.

Þimdi bir yangýn gibi, düþtüðüm gözlerinden,

Ne medet umuyorsun, sustuðun   sözlerinden.

Uzaklarda    bir     gemi,    geliþimi     bekliyor,

Yoruldum cancaðazým,  kalbim artýk tekliyor.

Vuslatý âdem olan,     bir viran þehirdeyiz,

Bentlerine sýðmayan, azgýn bir nehirdeyiz.

Tükeniriz sevdiðim, zamaný bitmez sanma,

Ben seni unutmadým, diyorsam da inanma.

Zebun etti  bu  felek, hýrpaladý   Âdemi,

Aþkýn zorlu yolunda, kýyýya vurdu gemi.

ÂDEM EFÝLOÐLU