Susma, Susarsan Kaybederiz.

    Hayatý anlamlandýrmak hep zor olmuþtur benim için. Dün hayata anlam katarken mutluluk soluklarken her nefeste, bugün için ayný þeyi söyleyemiyorsun. Çünkü dün yaþattýðý mutluluðu bugün alabilir, hatta iki misli acýyla. Ülkemizde yaþanan birkaç olay çok canýmýzý acýtmýþtýr. Ama bizim toplumumuza ait olan bir huydur ya hani, birkaç gün sesleri çýkar ikinci gün herkes evinde, ayný yaþama devam, peki ya acý…? Ateþ misali düþtüðü yeri acýtmaya devam edecektir.   

    Gençliðinin baharýnda yeni yeni açmaya baþlamýþ bir kýz bilirim. Otobüs þoförü tarafýndan tecavüz edildikten sonra elleri de kesilen Özgecan Türkiye’nin kanayan yüreði. Hepimizin caný yandý, üzüldük, yazdýk, çizdik, baðýrdýk…

    Peki ya sonra…

Acýmasýz hayatýn oyunlarýndan ders almayarak yeniden devam ettik eski yaþantýmýza. Sonra unuttuk Özgecan’ý ama annesi “Keþke erken öldürselerdi de çok acý çekmeseydi.” Dediði an biz yeni bir düzen kurmalýydýk. Artýk annelerin caný acýmayacaktý. Ve daha birçok annenin caný yanmasýn diye tepki gösterdik sonra sustuk, sustuðumuz gün yeni yeni Özgecan’lar öldü, öldürüldü.

****    

  301 kez öldük sonra. Tam 301 canýmýz öldü. Yüreðimiz yandý, günlerce yasýný tuttuk, sonra tutulduk hayata baþýný okþadýðýmýz yetim çocuklarda. 301 can verdik kapkaranlýk maden ocaðýnda ve ölenler ardýnda sulu gözler, yanan yürekler ve hiç geçmeyen acýlar býraktýlar.

        O gün hayatýn sonu olmalýydý belki de. Dönmesiyle utanmalýydý dünya. Bunca acýya raðmen yaþamaya mecali kalmamýþken insanýn hayat devam ediyordu. Sedye kirlenmesin diye çýkarýlan ayaklar biz onlarý bugün unuttuk diye hepimizin baþýný ezdi. Haberimiz yok, çünkü unuttuk!

****

  Öleceðini bilen bir çocuk vardý sonra. Çýkar yolunun olmadýðýný anladýðýnda, ‘anne çocuklarý küçük kurþunlarla mý öldürüyorlar’ dediði anda insanlýðýmýzdan utandýk mý?

  Hayýr!

Peki, ne yaptýk? Gidip bir kola alýp çocuklara bir kurþunda biz sýktýk.

  Hatalarýmýzdan ders çýkarmadýkça her gün geriye doðru gideriz. Özgecanlar, denetimi yapýlmamýþ maden ocaklarý ve ölen her çocuðun sebebi benim, sensin, hepimiziz!

  Unutulan her ibretlik olay tarihe geçiyor nihayetinde ama tarih þunu hiç yazmadý,

    ‘insanlýk, yine kaybetti.’