Susma, Susarsan Kaybederiz.

    Hayatı anlamlandırmak hep zor olmuştur benim için. Dün hayata anlam katarken mutluluk soluklarken her nefeste, bugün için aynı şeyi söyleyemiyorsun. Çünkü dün yaşattığı mutluluğu bugün alabilir, hatta iki misli acıyla. Ülkemizde yaşanan birkaç olay çok canımızı acıtmıştır. Ama bizim toplumumuza ait olan bir huydur ya hani, birkaç gün sesleri çıkar ikinci gün herkes evinde, aynı yaşama devam, peki ya acı…? Ateş misali düştüğü yeri acıtmaya devam edecektir.   

    Gençliğinin baharında yeni yeni açmaya başlamış bir kız bilirim. Otobüs şoförü tarafından tecavüz edildikten sonra elleri de kesilen Özgecan Türkiye’nin kanayan yüreği. Hepimizin canı yandı, üzüldük, yazdık, çizdik, bağırdık…

    Peki ya sonra…

Acımasız hayatın oyunlarından ders almayarak yeniden devam ettik eski yaşantımıza. Sonra unuttuk Özgecan’ı ama annesi “Keşke erken öldürselerdi de çok acı çekmeseydi.” Dediği an biz yeni bir düzen kurmalıydık. Artık annelerin canı acımayacaktı. Ve daha birçok annenin canı yanmasın diye tepki gösterdik sonra sustuk, sustuğumuz gün yeni yeni Özgecan’lar öldü, öldürüldü.

****    

  301 kez öldük sonra. Tam 301 canımız öldü. Yüreğimiz yandı, günlerce yasını tuttuk, sonra tutulduk hayata başını okşadığımız yetim çocuklarda. 301 can verdik kapkaranlık maden ocağında ve ölenler ardında sulu gözler, yanan yürekler ve hiç geçmeyen acılar bıraktılar.

        O gün hayatın sonu olmalıydı belki de. Dönmesiyle utanmalıydı dünya. Bunca acıya rağmen yaşamaya mecali kalmamışken insanın hayat devam ediyordu. Sedye kirlenmesin diye çıkarılan ayaklar biz onları bugün unuttuk diye hepimizin başını ezdi. Haberimiz yok, çünkü unuttuk!

****

  Öleceğini bilen bir çocuk vardı sonra. Çıkar yolunun olmadığını anladığında, ‘anne çocukları küçük kurşunlarla mı öldürüyorlar’ dediği anda insanlığımızdan utandık mı?

  Hayır!

Peki, ne yaptık? Gidip bir kola alıp çocuklara bir kurşunda biz sıktık.

 

  Hatalarımızdan ders çıkarmadıkça her gün geriye doğru gideriz. Özgecanlar, denetimi yapılmamış maden ocakları ve ölen her çocuğun sebebi benim, sensin, hepimiziz!

  Unutulan her ibretlik olay tarihe geçiyor nihayetinde ama tarih şunu hiç yazmadı,

    ‘insanlık, yine kaybetti.’

( Susma Susarsan Kaybederiz. başlıklı yazı Cumali Aktaş tarafından 5.08.2015 tarihinde sitemize eklenmiştir. Sitemizde yayınlanan eserlerin hukuki sorumluluğu , kullanılan materyaller ve yazının içeriği yazarlarına aittir.İzin alınmadan kaynak gösterilse bile sayfamızdaki eserler başka yerde yayınlanamaz. Eserlerin izin alınmadan kopyalanması ve kullanılması 5846 sayılı Fikir ve Sanat Eserleri Yasasına göre suçtur. )
Okuduğunuz Yazının Site Kurallarını İhlal Ettiğini Düşünüyorsanız, Site Yönetimine Bildirmek İçin Tıklayınız.
 

EdebiyatEvi.Com | Edebiyat ve Kültür Platformu

EdebiyatEvi.Com | Edebiyat ve Kültür Platformu

EdebiyatEvi.Com | Edebiyat ve Kültür Platformu