1.Bölüm - Mor Tüy Dövmeli Okyanus.

Bir tenin yakýlýr mý kolayca caný?
Ýçinden çýkartýlýr mý acýmasýzca kaný?
Bilseydim, senin mürekkep kokulu kaleminden;
Yayýlan ihtirasýn, kanlý defterlere bulaþacaðýný...
Ellerimi çekerdim, bedeninin üzerinden.
Saplayamazdýn tenime, ihanetin sivri býçaðýný...

Arkamdaki yaraya aldýrmadan
Mürekkep kalemini, 0,7 uçlu kalemimden 
Kopartýyor, benliðimi kanatýyorsun.
Yokluðumu yanýna alýp gidiyorsun.
Bir dakika daha durmadan
Ardýndan birkaç kýrýntý býrakýyorsun.
Eðer ben senin yerinde olsaydým.
Tozlarýnýn adýný tüy koyardým.

Her gittiðin adýmlarýndan
Sürünerek her adýmýnda topladýðým
Düþmüþ meleðin dökülmüþ kanatlarýndan
Kendime bir taç yapardým.

"Ah," diye inler Okyanus. "Hayatým, biraz daha yavaþ yapsana! Caným acýyor diyorum!"

Ufuk, makineyi kýzdan uzaklaþtýrýp Murat Boz'un Hadise'ye gitmemesi için kadýn hayranlarýna attýðý bir bakýþla baktý karýsýna. "Bunu nasýl düþünürsün? Gitmiyorum ben bir yere! Ayrýca seni býçaklamak düþüncesi de nereden çýktý? Olmaz! Kan ve ayrýlýk dolu þiirler söylemesen olmaz mý?”

“Ama? Kolum?” diye Okyanus söylenirken Ufuk;

“Söyleme. Tamam, mý?” diyerek baktý karýsýnýn gözlerine. Kendine yer edinmek ister gibiydi o gözlerde. Fethetmek ve o mavi gözlerinin sahibi olmak. Ufuk tam olarak bunlarý istemiþti. 

“Aðzýndan ayrýlmamýzla ilgili hiçbir þey duymayacaðým,” dedi Ufuk makineyi masaya býrakýrken. 

“Ufuk…” 

“Söz vereceksin?” Soru anlamýnda söylese de, Okyanus biliyordu. Bu bir rica deðil, adeta bir emirdi.

“Söz veriyorum. Tamam, senin inadýnla baþ edemiyorum. Zaten kolumdaki acý da nasýl geçecek hiç bilmiyorum.” Kolunda dövmenin etrafýnda oluþan kýzarýklýða baktý, kaþlarýný çattý, sonra baþýný yana çevirdi.

Çenesini tuttu Okyanus’un, baþýný kendisine doðru usulca çevirdi. Gözlerini kendi gözleriyle denk düþürdü. “Bir þey yok, geçecek inan bana! Sadece dövmenin küçük bir parçasý kaldý. Sen, þiir söylemeye devam et." Elindeki dövme makinesini masanýn üzerine býraktý. Mor rengi tüy’ün üzerisine üfleyerek soðuk nefesini verdi. 

Okyanus, hem kýzarmýþ hem de sinirlenmiþ bir þekilde bakýyordu ona. Kocasý için söylemesi çok kolaydý. Gelsin, bir de kendisine dövme yapýlsýn. "Yok caným! Ýstersen sana bir dövme yapalým! Makinenin ucunu batýralým koluna, canýn acýsýn!" Ufuk, makineyi eline aldý ve ucunu kýzýn tenine kondururken, Okyanus bir kez daha inledi. 

"Normal konuþmak sana yaramýyor hayatým. Bana þiir kusmaya devam et," dedi Ufuk ve tüyün detaylarýný kýzýn kolunda þekil vermeye baþlamýþtý.

Sinirini ve acýsýný unutan kadýn, þiir’ine laf edilmesine kýrýlmýþtý. "Ama böyle deme, Ufuk. Kalbimi kýrýyorsun. Þiir kusulmaz, söylenir. Satýrlar söylesem, anlamlarýndan sana nefret kusacaðým. Baþka bir þey öner."

"Sayý say!" dedi ve umursamaz bir tavýrla boþta kalan elini salladý. Mürdüm rengi tüyü çizmeye devam ederken, kadýnýn inlemesini umursamamaya çalýþýyordu.

“Keþke tenimi dövmeye bulaþtýrmasaydým,” diyerek sýzlandý Okyanus. “Hiç gerek yoktu hâlbuki.”

“Sayý say, benim edebiyat kokan sevgilim.” Kadýnýn yanaklarý iltifatýndan ötürü kolundaki kýzarýk gibi kýrmýzý kesilirken, 

"Sayý, çocuklara göre deðil mi?" dedi Okyanus.

“Sayý,” dedi Ufuk kaba tavrýyla. Kýzýn kolundaki mor tüyü býrakan Ufuk, kýzýn baþparmaðýna geçmiþti. Orada bir yuvarlaðý çizdi. Üstüne de küçük mor tüy çizerek, bir yüzüðü andýrmýþtý. 

"Tamam. Sayý olsun. Sayý." 

Mini boyuttaki tüyün ucuna da bir ip çizip bileðine doladý ve kolundaki büyük tüyle bir ip çizerek birleþtirdi. Okyanus, diþlerini sýkarak saymaya baþlamýþtý. 

" Bir ayý. Ýki ayý. Üç ayý. Ah! Ufuk ayýsý!"

“’Ufuk ayýsý’ adýnda bir sayý olduðundan emin deðilim,” diyerek Ufuk ona þüpheyle bakmýþtý. 

“Biliyorum, yok. Ama dokuz adýnda bir sayý var. Oradaki ‘k’ harfini deðiþtirip, ‘m’ harfini koyarýz. Ýþte bu senin sayýn olur,” diyerek Okyanus, asýl noktasýný koymuþ oldu.

“Ýþte, Laf Savaþçýsý! Þimdi dövmen tamamdýr,” dedi Ufuk ve makineyi yanlarýndaki masaya tamamen býrakmýþtý. 

“Bu çok… Çok mükemmel. Sahiden acý çektiðime deðdi,” dedi ve oðlana bakarak, “Sana deðdi,” diye fýsýldadý.

Ufuk, kýzýn elini ellerine aldý. Üzerindeki küçük tüyün üzerine dolgun dudaklarýný getirdi ve orayý öptü.

"Ah, Ufuk... Bu bir rüya olmalý!" diye fýsýldadý kadýn. 

-*-

Bu bir rüyaydý. Gözleri birden açýldý. Yanýna ellerini gezdirdi. Kimse yoktu. Bir baþýnaydý. Göz kapaklarý hüzünle aþaðýya doðru çekildi. Baþýna düþen bir aðrý yüzünden Okyanus, gözlerini tekrar kapatmýþtý. Kaþlarýný çatmýþ, ellerini alnýna götürmüþtü.

"Baþým," diye inledi. "Ne kötü aðrýyor baþým? Ýçkiyi baþýmla mý içtim acaba? Hayýr, aðzýmla o mereti kullandýðýma eminim ama…” 

Etrafýna baktý, þiþeyi yanýnda buldu. Anlaþýldý, diye düþündü kýz. Gece boyunca uyuklamasýna, eski kocasý yerine kalbi kadar boþ kalmýþ bir þiþe eþlik etmiþti.

“Seni bir kez daha elime almayý reddediyorum,” dedi þiþeye bakýp kaþlarýný çatmadan evvel. “Ufuk!”

Eline aldýðý gibi þiþeyi fýrlattý odanýn diðer tarafýna. Duvardan bir camýn kýrýlma sesleri doldu kulaklarýna, alnýný kapýya yaslamadan önce. Ellerini baþýnýn iki yanýna koyarak, kendisini kapýya yasladý. Baþýndan evvel, içi kanýyordu kýzýn. Yan tarafýna baktýðýnda, sol kolundaki dövmeyi fark etti. Bileðinden baþlayarak dirseðine doðru ilerleyen bir tüy dövmesiydi bu. Üzerine dokunmak istedi, Okyanus. Hep isteyip de yaptýrdýðý ve Ufuk’un özenle iþlediði dövmesine dokunmak üzere yaklaþan parmaklarýna, yine kendisi engel olmuþtu. Duraksamýþtý ve sað elini yumruk yapýp, duvardaki yerine konmak üzere hareket ettirmiþti. 

“Unutmak istiyorum, onu,” diye fýsýldadý duvara doðru. “Neden hep aklýma geliyor?”

Alnýný duvara yasladý, Okyanus. Elleri baþýnýn iki yanýndaki konumunda duruyorlardý. Ufuk’un önerdiði gibi, saymaya baþladý.

"Bir kýrýk… Ýki kýrýk… Üç kýrýk…” diye yavaþ yavaþ sayarken, “Dört acý. Beþ kanýyor. Altý geçmiyor,” diyerek hýzlandýrdý kendisini. Ýþe yaramamýþtý, Okyanus hala rüyasýný düþünüyordu. En önemlisi de, kendisiyle boþadýðý eski kocasýný… Eski günlerini ve güzel hatýralarýný hatýrladýðýný fark etti. Duvara alnýný daha fazla yasladý, duvarýn soðukluðunun vücudundaki sýcaklýðýný kapatmasýný ummuþtu. Ama bu pek mümkün olmadý.

Okyanus’un þiddetle esen dalgalarýný ortadan kaldýrabilecek kadar tiz bir ses duyuldu.

“Okyanus? Telefon sana geliyor, bebeðim,” dedi bir kýz. Okyanus, aniden kendisini duvardan çekti, gözyaþlarýný iki eliyle sildi ve sað omzunun üzerinden arkasýna baktý. Kendisine seslenen kiþi, kardeþi Aydeniz’di. Kahverengi saçlarýnýn arkasýna sarý rengi bandajlar attýrmýþ, kâküllerine dokunmamýþtý. Kahverengi rengini belli etmek adýna, pembe tonlarýnda farýný göz kapaklarýnda kullanmýþtý. Siyah rengi sürmesini gözlerinin altýna tek çizgide çekmiþti. Üzerinde ise yaza renk katabileceði yeþil rengi, askýsýz, mini bir elbisesi vardý. Uçlarýndan tutarak eteðini sallayan Aydeniz, fýrfýr desenlerini Okyanus’a gösterdi. Kardeþine mavi renkli panda desenli pijamalarýyla tezat oluþturduðu için, tekrar kaþlarýný çattý. Yüzünü duvara karþý dönerek kardeþinden sakladý. 

“Meþgule atar mýsýn? Kendime gelmem gerek.” Aydeniz, eteðini býrakarak, saçlarýný elleriyle havalandýrdý ve omuz silkerek,

“Nasýl istersen. Ama hatýrlatýrým. Bir kez daha kaþlarýný çatarsan, kýrýþýklýklarýn çýkacak,” dedi Aydeniz, Okyanus’tan ayrýlmadan evvel.

“Peki, Aydeniz. Dikkat ederim,” diye fýsýldadý kendisinden uzaklaþan kardeþine. Duyabileceðinden emin deðildi, ta ki onun sesini duyana dek.

“Bana Ay demen gerekiyor! Aydeniz deðil!”

Cevap vermemeyi seçti, Okyanus. Beyninde yanýt verecek kelimesi olmadýðýndan deðil, kadýnýn ruhundaki cümleleri konuþamayacak kadar yorgundu.

Odasýna geri döndü ve pijamalarýný çýkardý üzerinden. Sergi günü için önceden hazýrladýðý kýyafetlerini giymeye baþladý. Siyah renkli kalem etekle baþladý. Devamýný yakasý ile düðmelerini fýrfýrýyla saran, boðazýnýn üzerinde bir bronþu gümüþ halkasý olan gömlek ile siyah platform ayakkabýyla tamamladý.

Karþý kapýda kalan lavaboya girip elini yüzünü yýkadý. Baþýný yukarý kaldýrdý. Kendisine baktýðýnda þok olmadan edemedi. Aynada yansýyan görüntüsü, kesinlikle kendisi olamazdý. Dört bir yanýna daðýlmýþ, kabarmýþ, siyah rengi saçlarý, kýsarak bakan kýzarmýþ mavi gözleri... Derya, acilen kendisini düzeltmek zorundaydý. Gözlerinin altýnda birikmiþ torbalarýný saklamalýydý. Onca geceler boyu uyumayý, kendisine haram kýlmýþtý; þimdi de bir görüntüsü yüzünden kendisini harap edemezdi. Fondöteni ile yüzünü pudraladý, gözlerinin altýna kapatýcý sürdü. Dudaklarýna koyu kýrmýzý bir ruj sürdü ve gözlerinin mavisini belli eder gibi bir Ýçi güçlü olmasa bile, dýþ görünüþü bunu kapatacaktýr. 

Saçlarýný taradýktan sonra çantasýný alýp dýþarý çýktý. Telefonun sesi yankýlandý, merdivenleri inerken tek tek. Son basamakta durdu. Ceketinin cebinden müziði yayýlan telefonu çýkardý. Okyanus’un arkadaþý Þule'nin adý ekranda yazýlýyordu.

"Efendim?"

"Kýzým niye telefonlarýma bakmýyorsun? Neredesin sen? Ýki saattir sergideyim, ayakta bekliyorum ve bir dakika bile oturmuyorum. Düþün artýk, ne haldeyim! Gelmenizi bekliyorum, Prenses Hazretleri!"
"Tamam, Þule. Hazýrým, hemen geliyorum," dedi Okyanus. “Orada her þey hazýr mý?”

“Sen hariç her þeyi hazýrladýk, prenses. Kurabiyeler, kolalar, masa ve sandalyelerin süslenmesi, organizasyon, misafirler derken her þey tamamlandý. Senin varlýðýn da olsa, sergi muhteþem olacak!”

"Þule? Bana öyle prenses demeyi keser misin? Yakýþmýyor bana.”

“Ben doðrularý diyorum!”

“Tamam. Sadece bana bir sert kahve alabilir misin? Kafam bir milyon oldu. Acaba açýk attýrmaya çýkarsam, satýn alýrlar mý acýlar içindeki beynimi? Yoksa onu içkiyle uyuþturduðumu görenler, benden tiksinirler mi? Ne dersin?”

"Okyanus? Ben…" derken Þule’nin sözünü kesti.

"Sorun deðil. Ben hâlâ iyiyim. Bu günler de geçecek. Sen sadece kahveyi getir, olur mu?"

“Elbette. Baþka yapabileceðim bir þey varsa söyle hemen.”

Okyanus tam o anda söylemek istedi. “Beni bu acýdan kurtar,” diye telefona baðýrmak istedi. “Beni kocamýn hatýralarýndan kurtar,” demek istedi. Haykýrmak! Daha çok haykýrmak istedi. Ama bunu yapamadý. Üzüntüsünü gözlerine, güçlü olmaya çalýþan yanýný sesine yansýtarak, “Teþekkür ederim,” dedi. 

Telefon kapatýp baþýný kaldýrdý ve son basamaðýný inip, kapýya doðru adýmlarýný atmaya devam etti. Tam kapý koluna uzanacakken, birisi ona “Oknuus!” diye seslendi. Arkasýna baktý, Okyanus. Kendisine seslenen kiþi ise, Gökdeniz’di. Aydeniz, daima yeþil renginin kýyafetlerini tercih ederken; Güldeniz ise, pembe renklerinin içine girmeyi tercih ediyordu. Ýkisini ayýran tek farklýlýklarý, kýyafetlerinin renk tonlarý olmuþtu.

“Oknus? Bekle kýz!” dedi Gökdeniz, koþuþtururken bir yandan da üstüne baþýna çeki düzen vermeye dikkat ediyordu. Aydeniz, kýzýn yanýnda daha asi ve uslu duruyordu. Koþturarak deðil sakin ve yavaþça atýyordu adýmlarýný.

“Oknus ne demek?” diye sordu Okyanus.

“Okyanus’un kýsaltýlmýþý diyebiliriz. Böyle olursa, daha havalý duruyorsun,” diyerek havasýný belli eder gibi ellerini beline koyarak kýza göz kýrptý Aydeniz.

Okyanus, yeni isminden epey rahatsýz olmuþtu. Bunu kardeþi Aydeniz’e kibarca dile getirmek istedi.
“Arada eksilen ‘Ya’ kelimesine ne oldu?” Güldeniz, ikizine ‘Ne diyecek,’ düþüncesiyle bakarken Aydeniz, omuz silkti. 

“Ýsmimin ters halini ele geçirmiþ gibi olmuþtun, o yüzden onu sildim ve Oknus koydum. Sorun mu bu þimdi? Sergine geç kalacaksýn!”

“Sorun olabilecek bir durum görmemiþtim ki,” dedi Okyanus. Aslýnda arada geçen durumu görmüþtü ancak söylememiþti. Ýsminin tamamýný seviyordu, kýsaltýlmýþ ya da deðiþtirmiþ halini deðil. Yine de susmuþ ve kýrgýnlýðýný içine atmýþtý. 

“Ben de öyle düþünmüþtüm, Oknus’um,” dedi Aydeniz, ikizi Gökdeniz’in omzuna elini koyarken. Gökdeniz, o sýrada telefonuyla fazlasýyla meþguldü.

“Siz de gelecek misiniz sergiye?” diye sordu Okyanus merakla. Kardeþleri gelirse, sergide daha rahat olabileceðini düþünmüþtü. Ancak, istediði olmamýþtý.

Dudaklarýný somurtup büzerek gözlerini týrnaklarýna dikmiþ ve “Sergiyle mergiyle iþimiz olmaz, kardeþim,” demiþti Aydeniz týrnaklarýný törpülerken. 

“Benim de,” dedi Güldeniz. “Resmi dilde konuþan insanlar arasýnda boðulmaktansa, Serkan Çayoðlu’nun göðüs kaslarýna gözümü dikmeyi tercih ederim.”

Omuzlarýný borsalarýn düþmesi gibi düþürmüþtü Okyanus. Kendisinin tabirini yapmasý istenseydi, üniversiteye yerleþemeyen bir kýzýn hayal kýrýklýðý olurdu. 

“Tamam, ikizler. Sorumu aklýnýza sormuþtum, siz de kalbinizle cevapladýnýz. Bunun için minnettarým,” dedi Okyanus. Arkasýna döndü, kapýyý açmaya yeltendi. Biliyordu ki; Okyanus, her zamanki gibi yalnýz baþýna sergisine gidecekti.

Kapýyý açmýþtý açmasýna ama Okyanus’u bir demet çiçek buketi karþýlamýþtý. Bir de onu tutan bir yabancý vardý. Üzerinde adamýn postacý olduðuna dair kanýt gösteren üniformasý mevcuttu. Kaþlarýný þüpheyle kaldýrarak,

“Bu çiçekler de ne?” diye sordu Okyanus. Postacý, omuz silkerek,

“Hanýmefendi, Okyanus Karacan siz misiniz?” diye sordu. 

“Benim,” diye cevapladý Okyanus, çiçeði adamdan alýp elleriyle kavrarken. Sonra arkaya doðru uzattý, birilerinin aldýðýna emin oldu ve kardeþlerine bakmadan,

“Aydeniz, bunu bir yere saklar mýsýn? Sergiye yetiþmeliyim. Geç kalýyorum,” dedi Okyanus.

“Ay diyeceksin bana, diye kaç kere söyleyeceðim!” derken Aydeniz, bir yandan da ellerine verilmiþ çiçeklere bakmayý ihmal etmiyordu. Okyanus, kardeþinin hareketlerine baþýný iki yanýna sallayarak tepkisini verdi ve postacýya baktý.

“Þurayý imzalayacaksýnýz,” dedi postacý, Okyanus’a kâðýdýn üzerindeki yerleri gösteriyordu. Onun söylediði her kutucuða imzasýný atmýþtý. Zamanýnda evliliklerine de, imzayý attýðýný hatýrlamýþtý. Ufuk’un damatlýk içinde ve Okyanus’un gelinliðinin içinde el ele tutuþarak nikâh dairesine doðru koþmalarýný hatýrladý. O günlerde ikisi de mutluydular, þimdi ise… Gözleri dolmuþtu kadýnýn. Tak diye, kalemi koydu ve postacýnýn yanýndan hýzlýca geçmiþti.

O sýrada gülleri didik didik inceleyen ikizler, birden “Oknus!” diye baðýrdýlar. Ama çok geç kalmýþlardý. Okyanus, çoktan dýþ kapýyý kapatmýþ, þiddetli kapanmasýnýn sesini duyurmuþtu. Aydeniz, omuz silkerek, buketin bir saðýna bir de soluna baktý. Gökdeniz, telefonu cebine koyarak, çiçeðe bakmaya baþladý. Bir not görünce onu alýp inceledi.

“Yokluðumda karanlýk, kalbini kanatýyorsa; aydýnlýðýn resmini çizmeme izin ver.”

“Bu da ne demek böyle?” dedi Aydeniz. Satýrlarýndan bir anlam çýkaramamýþ, nota þüpheli bir þekilde bakarken kaþlarýný çatmýþtý.

“Çiçek Ufuk’tan gelmiþ demektir, ikiz.” dedi Gökdeniz, imalý bakýþlarýný kardeþine yöneltti. Aydeniz, omuz silkmiþti ama içinde meraký aðýr basýyordu. Ýkizi, kendisinin yerine bir soru sormuþtu bile.

“Ufuk, ne yapmaya çalýþýyor sence? Seninle bir ilgisi olabilir mi?”

“Benimle mi?” diye soru sorarken kahkahasýný atmýþtý. “Yok, artýk caným, o durumlar artýk imkânsýz oldu. Ama…” derken bir an düþündü. “Bilemedim þimdi, ikiz. Sadece bu þeyin ucu bana dokunmasa iyi olur,” dedi Aydeniz ve kapýdan ayrýlmadan evvel törpüyü kardeþinin eline tutuþturdu. 

“Aynen, bana da dokunmasýn. Týrnaklarým kýrýlýr!” dedi Gökdeniz, notu yýrtmak istedi. Ancak notu Okyanus’un da okumasý gerektiðini düþündü ve onu yanýndaki Kýzýlderili heykelinin avuçlarýna býraktý. Ýkizinin verdiði törpüsünü týrnaklarýna sürtmeye ve arkasýna dönerek adýmlarýný atmaya baþladý.

**

“Ay, Þule! Bu kahvenin kesinlikle patentini istiyorum. Ruhuma o kadar iyi geldi ki, anlatamam.”

Okyanus’un kahveyi iþtahla içmesine ve dudaklarýnýn üzerinde býyýk resmini býraktýrmasýna gülümsemiþti. Þule, timsah deriyle kaplý çantasýndan bir mendil çýkarýp Okyanus’un hayali býyýðýný silince, kýz epey utanmýþtý.

“Anaç tavrýnla kýrýk kalmýþ benliðimi çocuk yaptýn, iyi mi?”

“Ýyi iyi, hem de çok iyi! Sen açýldýðýna göre kahve sana epey yaradý. Ama ne olur ne olmaz, sen yanýna naneli þeker ile aspirini al,” diyerek Þule, Okyanus’un çantasýna týkýþtýrdý þekerle aspirini. “Kahvaltý yaptýn, deðil mi? Yaptýðýný söyle bana.” Meraklý ve anaç tavrýyla yavrusuna sorusunu yöneltmiþti. 

Okyanus, hayýr anlamýnda cevabýný verince; Þule homurdandý. “Kýzým sen þaka mýsýn? Kahvaltýsýz niye geliyorsun buraya?” Elinden tuttu. “Gel hadi, gidiyoruz.”

“Nereye? Hani þimdi gelecekti, müþteriler?” diye sorarken yürürken bir sürtünme yaþýyordu, Þule adýnda bir kuvvet tarafýndan. 

“Kýzým, sen harbiden safsýn. Sýrf buraya çabuk gel diye öyle dedim. Yoksa onlar, 3 saat sonra anca varýrlar. O zamana kadar adam gibi bir þeyler yersin.”

‘Yersin’ kelimesini duyduðu andan itibaren Okyanus’un karnýnda guruldama sesleri çýkmýþtý. Bir kez daha utanmýþtý Þule’nin karþýsýnda. Merdivenlerden aþaðýya indiðinde bir daha konuþmamýþtý, sadece onu takip ediyordu. Mini bir lokantayý andýran bir yere geldiðinde Þule kýzýn elini býrakmýþtý.

“Tamamdýr, kafeterya’ya geldik. Þimdi bir þeyler yeyince miden epey dolacak! Zinde olacaksýn!”

“Benim akýl, adam gibi olmadýktan sonra bedenim yokluk çekmiþ, ne eylersin?”

Þule, sol elini öne doðru uzatarak durmasýný iþaret etti. “Hop dedik, Okyanus! Bugün sana edebiyat ile konuþmak yasak! Sadece serginle ve midenle ilgileniyoruz. Fark etmedim sanma ama canavarýn içinde hala can çekiþiyor!”

“Sipariþiniz nedir?” Okyanus, garsona söz söyleyemeden Þule hemen atýlmýþtý.

“Arkadaþýma, içeriði bol olacak bir kahvaltý ve çay, bana da bir sütlü kahve ile bir dilim kakaolu pasta.”

“Hemen geliyor, efendim,” dedi 

“O kadarýný yiyemem! Aç deðilim.”

“Saçmalama! Hepsini bitireceksin! Ýþte o kadar!”

Garson, yarým saat sonra sipariþleri getirdiðinde teþekkür ettiler. Ekmeðe reçel sürüp ýsýrýrken göz ucuyla Þule’nin kahveyi içtiðini fark etti. Dudaklarýnýn üzerindeki reçeli Þule, silmeye çalýþýnca gülümsedi. Gerçekten Þule, anaç duygularý olan çýlgýn bir arkadaþtý.

“Þule, iyi ki varsýn. Gerçekten.”

“Asýl sen iyi ki varsýn, Tüysüz Meleðim. Ýyi ki tee liseden beridir arkadaþýmsýn.”

*

Sergiye geri dönerlerken Okyanus’u bir sürpriz karþýladý. Gürcan, sað omzunu boþ bir duvara yaslayýp gülümseyerek kendilerine bakýyordu. Yürümeye baþlamýþtý. Giydiði gri renkli takým elbisesi ve beyaz gömleðiyle salonun içinde gayet resmi görünüyordu. Sarý saçlarýný sað elle daðýtmaya çabalamasý da dâhil, ayný abisine benziyordu. Abisi Ufuk’la olan fiziksel özelliklerinin benzerliklerini görmezden gelmeye çalýþarak el salladý. Gürcan da Okyanus’a el salladý. Yanlarýna ulaþtýðýnda, 

“Merhaba, yenge,” dedi. “Nasýlsýn inþallah?” 

“Seni gördüm ya, þimdi daha iyiyim.”

“Ýkizlerin nerede yen- Okyanus abla? Aydeniz gelecek mi?”

“Yok, Gürcan. Gelmeyecekler. Peyzaj’a, Ebruli’ye ya da portre resimlerine bakacaklarýný sanmýyorum. Onlarýn tek bildikleri resimler, erkeklerin kaslarýndan oluþan birkaç uzuvlardýr sadece.”

“Anlýyorum,” derken sesindeki hayal kýrýklýðýný gizlememiþti, Gürcan. Ufuk’un Okyanus’u istemeye geldikleri günden beridir; Gürcan, Aydeniz’e bakar bakmaz âþýk olmuþtu. Ne var ki, Aydeniz, Gürcan’a hiç yüz vermemiþ, oðlanýn aþkýný karþýlýksýz býrakmýþtý. 

"Teþekkür ederim, Gürcan. Desteðin benim için çok önemliydi."

“Ne demek yen-” derken öksürdü Gürcan ve ‘yenge’ demekten son anda kendisini kurtarmýþtý. “Yeni sergin eminim mükemmel olacaktýr, Okyanus. Sanat eserlerin karþýsýnda hakaret edenin, akýllarýndan þüphe duyarým.”

“Mükemmel olacak ama hiçbiri benim eserim deðil. Böyle yaparak kaçakçýlýk yapýyormuþum gibi hissediyorum. Sanki malýna mülküne zarar veren bir hýrsýz gibiyim. Bu adi deðil.” Elinde olmadan sol kolunu ovuþturdu, üzerindeki tüy dövmesinin üzerini týrnaklarýyla kaþýdý. Mor rengi tüy dövmesinin bile sahibi Ufuk iken, onu görmek kýza rahatsýzlýk veriyordu.

“Yenge, saçmalama! Abim, serginin senin yapmana önceden izin vermiþti zaten. Ýstese de karýþamaz sana,” diyerek sert sözlerini bir noktada bitirmiþ, kýzýn kaþýnmasýný durdurmuþtu.

“Ama?” diyerek soru iþaretini kattý ortaya Okyanus. 

Gürcan, uzanýp tedirgin kalmýþ yengesinin elini tuttu. Okyanus, Gürcan’a þaþýrmýþ gibi bakýnca, Gürcan gülümsedi. “Güven bana, yenge. Ýnadýndan dönmez ama sözünden de geri dönmez. Yani, endiþeleneceðin hiçbir þey yok.”
Baþýný salladý, Okyanus. Boþta kalan eliyle kömür karasý saçlarýnýn bir tutamýný kulaðýnýn arkasýna attý, “Anladým,” sözünü söylemeden evvel. Diðer elini Gürcan’dan kurtarýp ellerini birleþtirdi ve önünde çapraz baðladý. Baþýný kaldýrýp Gürcan’a baktý. "Aðabeyinle ilgili bir þey konuþmasak olur mu? Sergime yoðunlaþmak istiyorum. Aklýmda kalacak tek aný, müþterilerimin güler yüzü olmalý. Ufuk’un tavýrlarý deðil."

“Nasýl istersen öyle olsun, Okyanus,” deyip güven aþýsýný hastasýna uygularken, gülümseyen taraf Okyanus’a geçmiþti.

“Çok mükemmel görünüyor!”

“Evet, kesinlikle! Bir tanesini eþime hediye olarak almalýyým.”

“Sanatçý, adeta ruhunu ortaya koymuþ.”

“Bu resimler, sanki bir mucize!”

Müþterilerin iltifatlarý Okyanus, duyamamýþtý. Karþýsýnda ortaya dökülen resme gözlerini kýsarak bakýyor, kolunu kaþýyordu. Þule, Okyanus’a baktýðýnda gülen gözleri somurtmuþ, azarýný vermek üzere aðzýný açmýþtý.

“Kýzým, kaþýmasana ikide bir! Saçlarým gibi kolunu kýpkýrmýzý etmiþsin!” 

Okyanus, içine derin bir nefes çekerek, kollarýný rahat býraktý. Þule’ye sol kolunu uzatarak üzerindeki dövmeyi gösterdi. Üstelik ayný dövmenin bir de sergide iþlenmiþ hali vardý ki, tam karþýlarýnda duruyordu. Ayný anda Þule, hem sergideki tüy resmine hem de Okyanus’un dövmesine bakýyordu. Ýkisi ayný renklerde ve tonlarda boyanmýþ, ayný stilleriyle iþlenmiþti. 

“Vay canýna! Ufuk, koluna resimle ayný dövmeyi yapmýþ! Kýzým bunu bana niye baþtan söylemiyorsun?” derken Þule, þaþkýn görünüyordu. Okyanus, dövmenin olduðunu kolunu kýzdan uzaklaþtýrarak, arkasýnda sakladý. 

“Bir önemi yok. Geçti artýk.”

“Ýstersen ameliyatla dövmeyi sildirebilirsin. Sana yardým edebilirim,” dediðinde Okyanus, baþýný iki yanýna salladý.

“Sýrf bir dövme için tenimi kazýtacak ameliyatlara hiç gerek yok. Teþekkür ederim.”

Omuzlarýna dokunan bir el hissedince arkasýna döndü, Okyanus. 30’lu yaþlarýnda görünen siyah saçlý, mavi gözlü bir kadýndý. Üzerinde Dalmaçyalý desenli omuzlarýndan askýlý uzun elbiseyi görünce aklýna getirmiþti, eðer kadýnýn saçlarý sadece kömür kadar siyah olmasaydý. 

“Bakar mýsýnýz acaba?” diye sordu. 

“Elbette hanýmefendi,” diyerek kadýna yanýt verdi Okyanus. Þule, 

“Adýmýz, Okyanus ile Þule. Evet, memnun olduk!”

Kadýn, sað çapraz yöne doðru emin adýmlarýyla ilerledi; Okyanus onu temkin adýmlarýyla takip etti. Korkmadan edemedi. Acaba birileri kýzýn resimleri olmadýðýný anlamýþ mýydý? En sonunda bir resmin önünde durdu ve iþaret parmaðýyla onu gösterdi. Hayýr, aslýnda gemiyle yolculuk eden çiftin resmindeki denizi gösterdi.
"Bu mavinin hangi tonu? Daha önce bu renkte bir mavi gördüðümden emin deðilim."

Ýki arkadaþ kadýna bakmadan evvel birbirlerine baktýlar, sonra Þule kýzý koluna çimdik atýnca,
"O ton... Açýkçasý o tonu ben hazýrlamadým, eski eþim hazýrladý,” dedi Okyanus, yutkunma an önce. Resim için çalýþmamasýný diledim, diye düþündü. 
“Öyle mi? Peki eski eþiniz nerededir acaba? Neden sergiye gelmeye teþrif etmediler?”

“O…” derken yutkunarak Gürcan’a baktý. Sonra bakýþlarýný tekrar kadýna çevirdi ve “Öldü,” adýnda bir yalan fýsýldadý. 

Ölmesini dilemek istedim. 

Gürcan ve Þule, Okyanus’a þaþýrmýþ þekilde bakarlarken, Okyanus gözlerin sessiz iþkencesine, dayanmak adýna eteðinin ucunu sýkýca tutmuþ, avuçluyordu. Ýlk avutma Þule’den gelmiþti, elini tutuyordu. Sonraki adýmýný Gürcan, yaptý; omzunu sývazlýyordu. Ýçi biraz olsun rahatlamýþtý, Okyanus’un. 

"Öyle mi? Bilmiyordum. Baþýnýz sað olsun,” dediðinde baþýný sallamakla yetindi ilk yalanýn kýzý. 

“Adýný verdiniz mi resme?" diye sordu kadýn ve Okyanus’a düþünmek için zaman vermiþti. Ancak, bir yalan daha diyemeden;

“Okyanus’un 150. Tonu!” diye þakýrdadý Þule. Kol dürtme sýrasý, Okyanus’a geçmiþti; Þule ise buna aldýrmýyor, dürtmemesi için elini daha çok sýkýyordu. “Bizzat bizim Okyanus’un adýna verilmiþ bir tonlamayla yapýldý bu resim. Ne kadar tatlý öyle deðil mi?”

Okyanus, hüzünle baþýný eðmiþti. Ona göre bu ton ismi, tatlý deðildi. Ýþkence vericiydi.

“Öyle elbette. Çok tatlý görünüyor,” dedi kadýn. Mavi gözlerini baþýný eðmiþ olan Okyanus’a çevirirken beklenti doluydu. “Acaba tablo hakkýnda daha fazla konuþmak için sergiden sonra sizinle bir yemek yiyebilir miyiz?”

Þule bir kez daha Okyanus’u kolundan dürtmüþ, düþünce selinden uyandýrmýþtý. Okyanus, kadýnýn ne dediðini duyamamýþtý ama ona sormadan,

“Tabii ki,” diye cevap vererek teklifini kabul etmiþ oldu. 

“Biz iki dakika biz ikimiz bir þey konuþacaðýz,” dedi Þule. Okyanus’un arkasýndan dolanarak, Gürcan’ýn yanýna geldi ve onun kolundan tuttu. Gürcan, þaþýrmýþtý onun hareketine ancak karþý çýkmamýþtý.

“Nereye gidiyorsunuz?” diye sordu, Okyanus.

“Çok sürmez tatlým. Sen serginin keyfine bak.” 

Gürcan’ý yanýna alarak, Þule sergi salonundan uzaklaþýrken; Okyanus, resim için kýzýn gözlerinin içine bakan kadýnla kalabalýðýn ortasýnda yalnýz kalmýþtý.