Adam küçüklüðünde ismini buðulu camlara yazardý. Ve ismi, buðunun çözülüþüyle birlikte camdan silinirdi. Yine de o, evlerde, otobüslerde, maðazalarda, bitimsiz bir hevesle, her bulduðu buðulu cama adýný yazdý. Buðusuz camlarda, nefesinden yarattýðý buðuya verdi nefsini. Ve sonra kaðýtlara yazdý, ve sonra kumsallara ve sonra kitaplara… Ama yazdýklarý, adýný hiçbir zaman kalýcý kýlmadý. Hiçbir zaman sonsuza taþýyamadý.

Ve adam, kazýmaya baþladý. Aðaçlara, sýralara, kapýlara kazýdý… Varlýðýný taþýyamayan buðuya inat, camdan bir plakete iþletti ismini.

Ve bir gün, cam kýrýldý…

Ve adam, çok çalýþtý. Zengin oldu. Büyük binalar dikti. Adýný verdi. Sokaklara benimsetti benliðini. Ama hep bildiði þeyi yaþýyordu: Adýnýn bir gün silineceði gerçeðini… Adý, zamanda kayboluyordu ya da kaybolacaktý.

Ve tüm yaþamý boyunca, ismini buðulu camlara yazmaktan öteye gedemediðini anladý.

Ve öldüðünde o, mermere kazýlý bir addan ibaretti.

Ki gelecekte bir an, adýnýn iz tutmayan camdan, varlýðýnýn, varlýðýndan baðýmsýz olan hayattan siliniþi gibi, mermer de, ismi de, yitip gitti…