Sen beni
Namert bir kurşunla
Aklımdan vuruyorken
Ruhum diye
sesleniyorum ...
Bir sokak köşesinde
Hayallerimle yalnız
Ellerimiz birbirine
kelepçe
Say ki ağlamışız…
Şimdi duyulmuyor çığlığımız
Gamzelerimize bir
heyula düşüyor
Siyah beyaz
resimlerde
Kıyı köşe güneşi boyuyoruz.
Kaç zamandır hal
böyle
Umut eğirirken ipliğimizden
Fukara kaldı soframız
Yıkıldık mendireğimizden…
Üşümüşüz
Bıraksam adın buz
kesecek yüreğimde
Ve bir bülbül sazıma
ağlayıp dururken
Say ki bulut sağmışız
Gözyaşı niyetine
Kafa tuttuğumuz hayata
Kan damlayıp…
Bu sessiz yürüyüşün sokağı
Hep kapının önünden
geçerken
Üzerimize kapanmalı
perdeler.
Bilmemeli hiç kimse
Aşk nerede bilmemeli…
İçim
Bez-mi elestte
Say ki ağıt yakmışım
Şu müzmin mısralara
Aldırma…
Âdem Efiloğlu