Birkaç cümle etmeyle, anlatamam ben seni

Vuslat  denen o aný,  bularak  yanmalýyým.

Vazgeçerek  gururdan,  indirerek  yelkeni,

Gözündeki  sevdada,  kalarak  yanmalýyým.

Ýstemem ayrýlýðýn,  bir  zerre  ikrarýný,

Bir kere kýrdým yeter, isteme tekrarýný,

Yýrtarak inadýmýn,   gütmeden  yararýný,

Bu zorlu aþk yolunu, bilerek yanmalýyým.

Allah’tan dilediðim, yüreðinde  gül  olsam,

Bir gülüþün uðruna, parmaðýnda bal olsam,

Dokununca tenine, þu  çýrpýnan  el olsam,

Davetine  uyarak,  gülerek   yanmalýyým.

Ýsmini   yaza  yaza,    tükenmez kalem oldum,

Her hata ettiðimde, düþtüm kalktým doðruldum,

Ben gayba düþmüþ fani,  sende ki beni buldum,

Bu   emsalsiz  sahneye,  dalarak   yanmalýyým.

Gayrý soldu  çiçekler,  baharýn  yolu uzak,

Her taraf kar beyazý, ayaklar sanki kýzak,

Rüzgârýn týnýsýyla,  bozulurken  her tuzak,

Sabrýmý katýk edip,  bölerek   yanmalýyým.

Âdemi  dile   düþtü,  sevda  talaný   oldu,

Gayrý sabýr çatladý, kavuþmak nerde kaldý,

Sorma gayrý þu  aþký, tortusu bizi  buldu,

Son nefesi vermeden, ölerek  yanmalýyým.

Âdem Efiloðlu