Verir Hayata Kendini
Gözyaşlarıydı dökülen kalemden,
sayfalardan akandı
hayata hasretleri!
Bedenleri mahpus,
aşkları zümrüt-ü Anka!
onlardı belki umudu.
Sahnelerin ise…
Mesafeler vardı sonra
s/imgelerle
onlar arasında,
Denizler vardı!
Denizler vardı,
öylesine
okyanus yürekli,
çocuksu düşler ile çizilmiş resim,
gözleri gökyüzü
şah-eser!
Mayısın altısında gömülür hazineler,
parıldar yine de karanlıkta!
Altı yıl bekler başında bir kadın
uyansın diye bedeni.
Sonra, anlar doğacağını
küllerinden mutlaka!
Haziranda çöker karanlık Moskova’ya!
batar Karadeniz’de
Romanya bandıralı bir gemi.
Işıkları yansır geceleyin denizden,
su geçirmez pusulası
kuzeyi gösterir her daim!
Yanlış anlamayın beni
Kore var kuzeyde!
(Bu yüzden mi zordur
Haziranda ölmek
Korkmaz-gil usta?)
Can-ım diyor ki;
“Ben, kardeşler,
duvarlara karşı günebakanları
korumakla uğraşıyorum…”
Şiiri ciddiye almaz babam!
Şiir ciddiye alır onu!
Can’dır o!
Verir hayata kendini!
Verdiler ya hayata kendilerini,
onlar ve s/imgeler-in arasından,
kalktığı andır mesafelerin!
“balaban Kent Şairleri”
Deniz Ozan ŞENTÜRK
Aralık 2009
(
Verir Hayata Kendini başlıklı yazı
deniz-ozan-s tarafından
7.12.2009 tarihinde sitemize eklenmiştir. Sitemizde yayınlanan eserlerin hukuki sorumluluğu , kullanılan materyaller ve yazının içeriği yazarlarına aittir.İzin alınmadan kaynak gösterilse bile sayfamızdaki eserler başka yerde yayınlanamaz. Eserlerin izin alınmadan kopyalanması ve kullanılması 5846 sayılı Fikir ve Sanat Eserleri Yasasına göre suçtur. )
Okuduğunuz Yazının Site Kurallarını İhlal Ettiğini Düşünüyorsanız, Site Yönetimine Bildirmek İçin Tıklayınız.
