Bir gün "neden" dememek için "keþke" dememek için neden bugünden baþlamayalým. Hayatýn kýsa olduðunu anlamamýz için ne gerekiyor? En sevdiðimizi kaybetmemiz mi lazým, büyük bir acý yaþamak mý lazým? Yoksa! Akýl düþtükten sonra deðil düþmeden önce mi lazým bize? Ýyi günde eþimiz, dostumuz,sevdiklerimiz, sevenlerimiz var sanýyoruz. Ama gün gelip de hata yaptýðýmýz da , iflas ettiðimizde, düþtüðümüzde ya da  paraya sýkýþýk olduðumuzda bizi sevenlerin neden sevdiðini anlýyoruz. Tabi o zamana kadar bizi ikaz eden ailemizin kýymetini anlamýyoruz. Daha sonra defalarca piþman oluyoruz. "Keþke" diyoruz. Deðerini asýl bilmemiz gerekenlerin kalplerini kýrýyoruz o çoo..ok kýymet verdiklerimizin yerine...Sonra bir gün gerçekten öyle iyi anlýyoruz ki neleri neden yaptýklarýný neden sizi sizden çok elinizdekileri sevdiklerini onlara neler verdiklerinizi ve hiçbir þey istememenizi  seviyorlar. Ben küçükken annemler bir yakýnýmýza akýl verirken hep "Bu hayatta kimin iþine yarýyorsan o kadar sevilirsin" derlerdi. Küçükken gerçekten anlamazdým. Öff pöff der, geçerdim. Sonralarý büyümeye baþlayýnca dediklerinde ne kadar haklý olduklarýný anlamaya baþladým. Allah"tan yaþým küçükken anlamaya baþladým akýl alan deðil de akýl vermeye çalýþanlardan olmaya çalýþýyorum. Ama dönüpte þöyle bir baktýðýmda birçok insanýn egolarýndan burnunun ucunu göremediðini her þeyi ben bilirim en doðruyu ben yaparým dediklerini görmeye baþladým. Ýnsanlardan soðumaya baþladýðýmý saymýyorum bile. Önceleri insanlýðýmýza bakýp iþ,güç,eþ verirlerdi.Þimdi ise ne kadar zenginiz,üstümüz baþýmýz ne kadar pahalý ve cebimiz ne kadar temiz. Evet sevgili okuyucularým artýk paramýzý seviyoruz birbirimizden, insanlýðýmýzdan çok. Hayat öyle bir acýmasýzlaþtýrdý ki bizleri artýk kendimizi bile tanýyamýyoruz.Ama en azýndan düþünecek zamanýmýz varken düþünelim bizden sonrakilere bizim atalarýmýzdan öðrendiklerimizi ama yapamadýklarýmýzý býrakmaya çalýþalým...