Bugün mü benim doðum günüm?
Bilmiyorum neyi kutluyorum ben.
Ömrümden bir yýl daha eksildiðini mi?
Bir yýl daha yaþlandýðýmý mý?
Yoksa yüzümden okunan hüzünleri mi?
Acýlarý mý?
Sahte bir doðum günü kutluyorum aslýnda.
Özgeçmiþim adlý þiirimde belirttiðim gibi:
Ne doðduðum gün belli, ne ay,
Burcum ne balýk, ne de yay,
Farketmez ne sayarsan say,
Özgeçmiþim bunlar benim... 
Kim ölmüþ yalandan.Bugün benim doðum günüm...
Kimilerine göre baðlar bellenirken,
Kimilerine göre de baðlar bozulurken doðmuþum ben...
Hangisi doðru bilmiyorum ama;iki ayrý mevsim var doðumumu karþýlayan.
Birisinde aklý ve ruhu cezbeden harika bir doða ve parlayan bir güneþle beraber;
Tepeden týrnaða çiçeklerle bezenmiþ yemyeþil aðaçlar,
cývýl cývýl ötüþen kuþlar,
Kýrlarda, çocukken 'seviyor sevmiyor' diye fal açtýðým papatyalar, gülümseyen gelincikler,
Peþlerinden koþtuðum kelebekler.
Birbiriyle dans ederken tüm renkler...
   Diðerinde dallarýndan yerlere dökülen, rüzgarlarla saða sola savrulan, sararmýþ, kýzarmýþ, kurumuþ yapraklar...
Hüzün renkleri sarsa da doðayý,
Yine de seviyorum sonbaharý.
Dürüst bir mevsimdir; aldatmaz insaný.
Yaþamýn karanlýk yüzünü,
Ayrýlýðý,
Hüznü,
Ölümü hatýrlatýr bana...
    Bilmiyorum bugün mü benim doðum günüm...
Bu dünya yalan kardeþim, bu dünya yalan! Var mý yalan dünyada bakî kalan...
Neþet Ertaþ'ýn söylediði gibi;
 ''Hep sen mi aðladýn sen mi yandýn
   Bende gülmedim yalan dünyada
   Sen beni gönlünce mutlu mu sandýn
   Ömrümü boþ yere çalan dünyada
   ...
   Yalandan yüzüme gülen dünyada...''
Sanki bir resim çizilmiþ suya, sahte ýþýk sahte boya...
Bugün aðlayarak doðduðum hazin günün miladý.
Bugün doðduðum ilk andaki gibi aðlamam gerek belki de...
Mevlana Derki:
 ''Sonsuz bir karanlýðýn içinden doðdum.
   Iþýðý gördüm, Korktum.
   Aðladým.
   Zamanla ýþýkta yaþamayý öðrendim.
   Karanlýðý gördüm, korktum.
   Gün geldi sonsuz karanlýða uðurladým sevdiklerimi...
   Aðladým...''
   Bazen yalnýz kaldým bazen yarý yolda býrakýldým...
Önemi yok artýk zoraki gülümseyerek poz verdiðim fotoðraflarýn.
Beni benden daha iyi bilenin elbette vardýr bir bildiði.
   Bugün benim doðum günüm.
Zaman zaman hayatýn ters dönen çarkýndan yoruldum, yýprandým,
Sevdiklerimi kaybettim.
Uzunca bir bir süre, bir okyanusun ortasýnda tek küreði kýrýlmýþ sandalda dev dalgalarla boðuþan bir denizci gibi mücadele ettim.
Kendimden baþka kimseye duyuramadýðým feryatlar attým.
Sonunda bir sabah vakti, kimsesiz bir limanda buldum kendimi...
Fakat yýlmadým, yýkýlmadým, hep dimdik ayakta kaldým.
Kaybettiðim sevgiyi mutluluðu aramakla geçti ömrüm.
Ýnancýmý ve umudumu hiç yitirmedim, hayallerimden hiç vazgeçmedim.
  Bugün benim doðum günüm mü bilemiyorum....
Kaçýncý kutlayýþým onu da bilemiyorum.Unuttum.
Fakat bugüne kadar satýr satýr defalarca okuduðum, iyice ezberlediðim acýlarý unutmadým, unutamadým...
Acý çektikçe olgunlaþtým, yaþadýðým her acýnýn arkasýndan bir parçasýný tamamladým hayat denilen bulmacanýn.
Hayat böyle iþte hep kýyamadýklarým kýydý bana.
Bu nedenle mutsuzum bu nedenle üzgün.
Þimdi göz açýp kapatýncaya kadar geçip giden gençlik yýllarýmý arýyorum kitap sayfalarýnda ve siyah beyaz fotoðraf karelerinde...
Bugün yeniden doðuyorum sevenlerim ve sevdiklerim sayesinde.
Birkaç saniye sonra ne olacaðýný bilemem ama Allah'ýn izniyle gerçekleþtirmek istediðim umutlarým, hayallerim var daha...
   Bugün benim doðum günüm.
   Bugün, bazý insanlarý hiç tanýmamak, bazýlarýný ise çok daha önceden tanýmak isterdiðim gün.
   Bugün benim en mutlu, en umutlu günüm...
   Bugünümü hatýrlayanlarým, kutlayanlarým, yanýmda olanlarým sað olsun.
 

   Ömürlü Aksoy, Didim/Aydýn