Acý, acý çalmaya baþladý telefon
Açtým.
Durma koþ git diyordu telefondan bir ses
Durma git….
Bir taraftan’ da yer tarif ediyordu, heyecan içinde benimle konuþurken.
Haber, kötüydü.
Koþtum gittim, kimseye haber bile vermeden.
 
 
Baktým.
Acý bir tablo vardý, karþýmda.
Etrafta parçalanmýþ yerlere saçýlmýþ, kanlý kol bacaklar, köylüsü iþçisi baþýndaydý.
Kimi aðlýyordu, kimileri dersen dizlerini dövüp aðýtlar yakýyordu.
Dað taþ yanký yapýyordu, aðlamalardan yakýlan aðýtlardan.
Ormanýn içinde.
O günkü sýcak, yaz akþamýnda.
 
Olaya þaþýrmýþ bakarken,
Biraz uzakta yamaçta oturan, biri takýlmýþtý gözlerime.
Oturmuþ bir aðacýn dibine, þaþkýn ve sessiz, olan biteni gözlüyordu bir kadýn uzaktan.
Tanýmýþtým.
Eþiydi, param parça olmuþ merhumun.
Gözyaþý dökmeden bakýyordu uzaktan, sadece dalgýn, dalgýn.
Ne düþündüðünü anlamýþtým, daha öncelerinde hakkýnda duyduðum dedikodulardan.
Onun için, hiç þaþýrmamýþtým.
 
Ýnsan, biraz duygulu olmalý.
Taþ’ da olsa, öle karþý saygýlý olmalý aðlamalý.
Böylesine vahim acýklý bir tablo karþýsýnda, arada ne olursa olsun duyarsýz kalmamalý.
Dost düþmana karþý!
Rezil olmamalý.
Ama umurunda deðildi, böyle bir tablo karþýsýnda bu rezil kadýnýn.
 
14 Ekim 2016
Ahmet Yüksel Þanlý er