HUZUR OTAÐLARIMIZ “CAMÝLERÝMÝZ”

Camilerimiz, Müslümanlarýn farz olan namaz ibadetlerini ifa etmek için, cem olduklarý, toplanma mekanlarýdýr. Camilerimiz bizler için çok büyük anlamlar ifade eder. Þehrimizin veya köyümüzün en güzel ve belirgin yapýsý camilerimizdir. Ýnsan içine girince bir huzur bulur. Tefekkür eder, tevekkül eder, þükreder, halden hale girer.

Camide cemaatla kýlýnan namazýn feyz ve bereketi bir baþka olur. Müminlerin birbirlerine karþý kalpten kalbe görünmeyen, ama hissedilen bir enerji ve sinerji akýþý mevcut olur. Yabancý bir yerde bile camiye girdiðimiz zaman, ayný safta durduðumuz insanlarla veya namaz bitiþi camiden çýkarken ki, sohbet ve muhabbetin tadýna doyum olmaz. Sanki kýrk yýllýk dost gibiyizdir.

Ev sahipleri, misafir olan cemaatý hemen tanýrlar ve hoþ geldiniz derler. Sýmsýcacýk bir ilgi gösterirler. Hangi amaçla burada bulunduklarýný, yapýlabilecek bir yardým var mý, sorarlar.

Yabancý bir yerde yürümekten yorulmuþ kimseler camiye gelince abdest alýp, namaz kýlýnca dinlenirler, rahatlarlar ve huzur bulurlar. Ýlk defa gördükleri caminin içini dýþýný incelerler. Yorgunlarsa bahçesinde aðaç gölgesinde dinlenirler. Hatta uyuyabilirler bile…

Caminin içindeki kitabeleri, güzel hat yazýlarýný, kütüphanelerdeki hazineleri okumak ve araþtýrmak yolculara ayrý bir lezzet verir.

Ancak, toplumumuzun diðer katmanlarýnda olduðu gibi, camilerimizin cemaatlarý arasýnda da, bir takým tatlý sorunlar yaþanabildiðini görmekteyiz.

Þöyle ki:

Bazýlarý imamý beðenmezler. Kýraatý iyi deðil, tecvitte hata yapýyor derler. (Güya kendileri daha kamil hocadýrlar).

Bazýlarý cemaattan birileriyle dargýndýr. Onlarýn gittiði camiye gitmezler.

Bazýlarý imama kýzýp camiyi terk ederler. (Pireye kýzýp yorgan yakmak).

Bazýlarý cami avlusunda gýybet ederler. (Ne yazýk ki).

Bazýlarý caminin içinde devlet ve millet iþlerini halletmeye çalýþýrlar.

Bazýlarý, cemaattan birisi bir hata yapsa da, düzeltme zevkini tatsam, diye düzeltilecek adam ararlar.

Ne yazýk ki, bazý imamlarýmýzýn da bilerek veya bilmeyerek hatalarý vardýr:

Bazýlarý, cemaatýn her türlü sevk ve idare sorumluluðunun üzerinde olduðunu varsayarak, her fýrsatta cemaati ikaz ederek huzursuz edebilirler.

Bazýlarý Cuma hutbelerinin yazýlý metninin dýþýna çýkarak, kendi engin ve ulvi  bilgilerini cemaate verme fýrsatýný en iyi bir þekilde deðerlendirmeye çalýþýrlar.

Bazýlarý Cuma hutbelerinde, güya güzel ve celalli hitap ettiklerini varsayarak, farkýna dahi varmadan cemaati azarlarlar veya seslerini yükseltirler.

Bazýlarý da aþýrý ciddi imam görüntüsü verebilmek için, olmazsa olmaz olan, tebessüm ve gülümsemeyi unutuverirler.

Elbette her insanýn yapýsý, davranýþý, beklentisi, uygulamalarý ayný deðildir. Her yiðidin bir yoðurt yiyiþi vardýr elbette. Bazý insanlar bilgilidir, ancak bilgilerini sunarken, kendi beden dillerinin ne söylediðini, nasýl söylediðini test etmekten uzak olabilirler.

Caminin içerisinde koyu bir sohbete ve fýsýltý halinde bile bir konuþmaya gerek yoktur. Çünkü bu tür eylemler, diðer cemaatin, huþu ile ibadet etme amaçlarýna ket vurur. Caminin içinde hiçbir konuþma ve fýsýltý dahi yapmadan, tebessüm, iyi niyet, gülümseme, naiflik, kibarlýk, selamlaþma etkinliklerini yapabilecek pozitif beden dili, Yaratýcýmýz tarafýndan bizlere sunulmuþtur.

Cuma ve bayram namazlarýnýn önceleri ve sonrasýnda, cami bahçelerimiz adeta bir bayram yerine döner. Ne kadar güzeldir. Bazý gönlü zengin cemaat üyelerimiz çeþitli ikramlarda bulunuyorlar. Ne güzel bir manevi sohbet ve muhabbet ortamý meydana geliyor.

Ne hazindir ki, bayram namazlarý sonrasýnda, imamlarýmýzýn ikazýna raðmen, toplu bayramlaþmalarda, küslükte kantarýn topuzunu kaçýran bazý cemaat üyeleri, ya hemen kaçýyorlar, ya da küs olduðu kiþiye sýra gelince, onu atlayýveriyorlar. Maalesef çok hazin bir durum. Öfke, kin, gurur, nefis, küslük, intikam duygusu gibi kaliteli yaþam hýrsýzlarýnýn pik yaptýðý bir an…

Affetme, baðýþlama, destek olma, yardýmlaþma, anlaþma, birlik olma gibi kaliteli insan davranýþlarýný, bu kardeþlerimiz nereye sakladýlar acaba?

Camilerimize misler gibi kokarak ve tertemiz kýyafetlerle gelmenin güzelliklerini burada benim anlatmaya gücüm bile yetmez. Aþýrý derecede sigara kokanlarýn, sarýmsaklý ve soðanlý gýdalar tüketenlerin, üzerleri pis olarak camiye gelenlerin, günün birinde kul hakký ile boðuþmak zorunda olacaklarýný sadece hatýrlatmak isterim. O kokulara duyarlý ve hassas olan insanlarýmýzýn çektiði eziyet konusunda, empati yapmayý becerebilmemiz gerekir diye düþünüyorum.

Ne mutlu, camilerimizde misler gibi kokabilenlere.

Ne mutlu, camilerimizin bahçesinde yüksek kaliteli sohbet, muhabbet ve ilim deryasýnda yüzebilenlere.

Ne mutlu, tebessüm, gülümseme, naiflik, kibarlýk, iyi niyet, sevgi, saygý, nezaket gibi kaliteli eylemleri, her saniye  üzerinde taþýyabilenlere.

Ne mutlu, camilerimizde zevkle ve þevkle cem olup da, huzura ve mutluluða erebilenlere…

Selam, sevgi ve dualarýmla. Allah’a (cc) emanet olunuz.

21 Ekim 2016 Saat: 14.00 Antalya

Yrd.Doç.Dr. Süleyman COÞKUNER

Kaliteli Yaþam Uzmaný