Bulut sancıyla doğuruyorsa çocuğunu;
Acı ızdırap ve kederle

Bağırsa ışıklar alevler saçsa etrafa;
Kim takar kim dinler merakla

Boşlukta gibi hisseder kendini;
Dostları,arkadaşları sevgili kuşlar yoktur ortalıklarda..

Sızılar içi; can arkadaşları kuşlar korkup kaçtı diye
Oysa, bulut bunu istememişti sadece doğaydı suçlu
O sadece aracıydı bu sancıları çekmeye,
Yalnız kalmaya ,yalnızlığa mahkumdu..

Sonunda doğdu çocuğu; ama sevinç,ferahlık ve güzellikle doğdu
Herkes gizlendigi yerde sevindi buna
Ve hepsi birden sevinç çığlıkları attı, mutlulukla..

Bebek yavaş yavaş uyandı, hafif bir gülümsemeyle
İnsanlar adını yağmur koydu ve ömrü boyunca
Bulut ananın kucağında
Ağacın köklerinde
İnsanların gönüllerinde yaşadı...

hep sancı yaratsa da; sonunda bir gülümseme bıraktı dudaklarda...


( Yağmurun Öyküsü başlıklı yazı benan-duzgun tarafından 13.03.2009 tarihinde sitemize eklenmiştir. Sitemizde yayınlanan eserlerin hukuki sorumluluğu , kullanılan materyaller ve yazının içeriği yazarlarına aittir.İzin alınmadan kaynak gösterilse bile sayfamızdaki eserler başka yerde yayınlanamaz. Eserlerin izin alınmadan kopyalanması ve kullanılması 5846 sayılı Fikir ve Sanat Eserleri Yasasına göre suçtur. )
Okuduğunuz Yazının Site Kurallarını İhlal Ettiğini Düşünüyorsanız, Site Yönetimine Bildirmek İçin Tıklayınız.
 

EdebiyatEvi.Com | Edebiyat ve Kültür Platformu

EdebiyatEvi.Com | Edebiyat ve Kültür Platformu

EdebiyatEvi.Com | Edebiyat ve Kültür Platformu