Bulut sancýyla doðuruyorsa çocuðunu;
Acý ýzdýrap ve kederle

Baðýrsa ýþýklar alevler saçsa etrafa;
Kim takar kim dinler merakla

Boþlukta gibi hisseder kendini;
Dostlarý,arkadaþlarý sevgili kuþlar yoktur ortalýklarda..

Sýzýlar içi; can arkadaþlarý kuþlar korkup kaçtý diye
Oysa, bulut bunu istememiþti sadece doðaydý suçlu
O sadece aracýydý bu sancýlarý çekmeye,
Yalnýz kalmaya ,yalnýzlýða mahkumdu..

Sonunda doðdu çocuðu; ama sevinç,ferahlýk ve güzellikle doðdu
Herkes gizlendigi yerde sevindi buna
Ve hepsi birden sevinç çýðlýklarý attý, mutlulukla..

Bebek yavaþ yavaþ uyandý, hafif bir gülümsemeyle
Ýnsanlar adýný yaðmur koydu ve ömrü boyunca
Bulut ananýn kucaðýnda
Aðacýn köklerinde
Ýnsanlarýn gönüllerinde yaþadý...

hep sancý yaratsa da; sonunda bir gülümseme býraktý dudaklarda...