Annem...
Annem...
Yalnız kalmıştı
Bilmem ki babama ne kadar yakındı
Muhabbet ve samimiyet bir zamanlarda kalmıştı
Babam annemin asası ve emir kulu olmak zorunda bırakıldı
Yalnızdı, derin derin uzaklarda yaşardı, anneme umutsuz vakıa gibi bakardı
Babam bir ikinde namazını eda ederken seccadenin üzerine yığıp kaldı, o an yine yalnızdı
Annem nihayet gelince farkına vardı, pürtelaş çareler aradı, bir zaman sonra telaşla hakikati bizlere anlattı
Babamın şuuru kayıptı, nefes alan ve fakat gözleri kapalı bulunan feryattı, hekimler umutsuzca baktı ve sonra sabah ezanıyla en yakına vardı
Yalnızlık...
Beni bana anlatmalı
Bilinçaltım, bilinç üstüne çıkmalı
Arzu ettiğim, heveslendiğim için bitap eylememeli
Şahitlik yaptığım her ayet ibreti idrakime zerk ederek serinletmeli
Aklı karartan, tutku yaşatan, emel için koşturan hiç bir bağnazlığın sığınağı olmamalı
İnsan akleden, muhakemeyle fikir edinen, mütemadiyen bilincini geliştiren kul olmanın ihlasıyla yaşamalı
Babam...Sessizce oturuyorduSanki umudu solan yolcuyduBezgin ve bitap hali yüzünden okunurduRuhi yorgunluğu ve zihni vurgunluğu biliniyorduNe zaman gözlerine baksam hüzün kuşatır, yüreğime dokunurduAdeta garip ve mahzun bir konuktu, kimseye zararı dokunmayan okurduOnun bu halini anlamayan ve kalbi hassasiyeti bahaneler ve arzular için konu yapan halimden uzaklaşırdı
Mustafa Cilasun(
Annem... başlıklı yazı
Yazan Adam tarafından
12.12.2016 tarihinde sitemize eklenmiştir. Sitemizde yayınlanan eserlerin hukuki sorumluluğu , kullanılan materyaller ve yazının içeriği yazarlarına aittir.İzin alınmadan kaynak gösterilse bile sayfamızdaki eserler başka yerde yayınlanamaz. Eserlerin izin alınmadan kopyalanması ve kullanılması 5846 sayılı Fikir ve Sanat Eserleri Yasasına göre suçtur. )
Okuduğunuz Yazının Site Kurallarını İhlal Ettiğini Düşünüyorsanız, Site Yönetimine Bildirmek İçin Tıklayınız.
