Online Üye
Online Ziyaretçi
Aaaamet; benim adaş, bir alamet.
Epey zaman olmuş o nu tanıyalı...
Zekâ biraz normalaltı,
Hayata tutunmaya çalışıyor; kıyısından köşesinden.
Askere de gidememiş garibim bu yüzden,
Yine de hiç bir şey yitirmemiş neşesinden...
Yıllar önce, babası ile annesini abisi öldürmüş;
Hem de gözlerinin önünde,
Bunun da kafaya bir mermer,
O gün bu gün kafayı yemiş; hâlâ da yer...
Kimi kimsesi yok, Allah'ından başka.
Nerelisin diye sordun mu,
Lafı uzatmaz tek cevap; Çankırı Orta,
Sara hastası aynı zamanda,
Öyle gidiyor işte, Veysel'in dediği gibi...
''Uzun ince bir yolda, İki kapılı bir handa''...
Aaaamet benim adaş,
Soyadını boş ver, bana da söylemez zaten,
Nöbetler geldi mi kimseyi tanımaz Aaaamet,
Ama tüm bunlara rağmen, O sara hastası,
Olmuş bir yaşam ustası...
Üstü başı tertemiz, düzenli tıraş olur,
Her zaman cebindedir usturası...
Yazın kömür çeker ara ara,
Alır üç beş kuruş, çok düşmez dara...
Kışın frezeci de çalışır;
Çalışır dediysem, getir götür işleri,
Bazen gazete, şişe toplar...
İkibuçukluk kola'yı, tek başına bitirir, onbeş dakkada...
Cigara içer çokça; içmeyip naapsın, elde avuçta yok.
Hayat omuzlarında kocaman yük...
İtfaiye Meydanında, bir amcanın evinde kalır...
Hiç küsmez hayata,
Onca yoksulluk ve yoksunluklara inat.
Ara ara espri bile yapar...
Ağlamalarını kimselere göstermez; ama ben anlarım,
Hiç sormam, niye ağladın diye...
Aaaamet,
Aynı zamanda benim adaş,
Bu kadar mı hayata tutunur bir insan,
Bu kadar mı ümidini kesmez Allah'ından,
Pes doğrusu gardaş...