Bugün günlerden salý, her ne kadar salý sallanýr, çarþamba ballanýr, perþembe kollanýr da deseler, bizim salýmýz asla sallanmýyor. Bugün ayýn altýsý, yani çok önemli bir gün 6 Þubat... Benim bundan tam sekiz sene önce bugün, arkadaþlarým ile birlikte fotoðraf çekip de facebook'a atýþýmýn seneyi devriyesi. Ýlk fotomu atarken bayaðý da heyecanlanmýþtým. Çok acemisi idim sanal alemin daha... Ellerim titriyordu, o gönder butonuna basarken. Ýlk foto, ilk göz aðrýsý benim için. Her sene altý þubatta coþku ile kutlarým bu özel ve güzel günü...


13 Mart yine geldi ki facebook ile olan teþriki mesaimin en önemli hareketlerinden birini yapmýþtým o gün. Ben de önemli günler hiç bitmez. Bendeniz Ýsmail bundan tamý tamýna, yine sekiz sene önce, can arkadaþým Halil Ýbrahim'e facebbook dan yine ilk gülücük ikonumu göndermiþtim. Tabi ki o bir baþlangýçtý, ondan sonra bir dolu arkadaþýma gülücük ikonu ile beraber baþka baþka çýkartmalarda gönderdim. Onlarda bana gönderdiler haliyle. Bazý gün öyle çok gelirdi ki bu çýkartmalar sayamazdým bile. Arkadaþlarým çýkartma göndermediði zamanlarda ''Allah'ým beni bu gün çýkartmasýz býrakma ne olur.'' diye yalvardýðýmý çok bilirim.


Bu tarihide hiç unutamýyorum. Arkadaþlarým ''Hadi Ýsmail'i ziyarete gidelim hastaymýþ çocuk.'' demiþler ve evde ziyaretime gelmiþlerdi. Ýlk defa o gün, yani bundan tamý tamýna yine sekiz sene önce bir 29 martta ilk hastalýk selfimizi çekmiþtik. Bir grip selfisi idi. Hatta o selfiyi faceye atýnca, bir dolu týklanma ve beðenilme ile çok geçmiþ olsun mesajlarý gelmiþti bir kaç saat içinde. Aile doktorumuzdan da ilk fýrçayý o zaman yemiþtim ''Niye bana gelmiyorsun da yok nane limon, yok kocakarý ilaçlarý bunlar ile iyileþmeye çalýþýyorsun.'' diye bana bolca sitemleri boca etmiþti...


O sene yaz tatiline gitmiþtik. Güney'de güzel bir þehre. Çok gezdik eðlendik. Bizimkisi dar gelirli tatiliydi birazda. Ne yapalým, herkes bütçesine göre bir yerlere gidiyor ancak. Çadýrlarda yatmýþtýk geceleri, sivri sinekler her bir tarafýmýzý yeyip yeyip durmuþtu... Kabaran yerlerimizin fotolarýný çekip, cep telefonu ile face biradere atýnca, sayýsýz arkadaþýmýzdan ki sað olsunlar var olsunlar ''Geçmiþ olsun'' mesajlarý anýnda gelmiþti. Her sene 7 Temmuzda biz faceden gelen ilk geçmiþ olsun mesajlarýmýzý kutlarýz ailecek...


Bundan tam altý sene önce, bir bahar günü semtimizde ki lüks bir pastaneye oturmuþ, haným ve çocuklarýmýz ile beraber yaþ pasta yeyip limonata içmiþtik. Tabi ki hepimizin fotoðraflarýný da çekmeyi ihmal etmemiþtik. Ýþte bu gün 26 Nisan. O güzel günün üzerinden, tam altý sene geçmiþ. Kutlamayalým mý yani þimdi bunu facebook'da? Ayýp olmaz mý kutlamasak? Hem de biz pastanenin parasýz pulsuz reklamýný yapmýþýz...


Amanda aman, bu özel ve güzel günler hiç unutulur mu? Nasýl aklýmdan çýksýn ki?Yine tam altý sene önce bir 8 Mayýs günü tuvalete girer iken çekip de facebooka attýðým selfi hiç unutulur mu? Haným aldým karþýma, geçtim tuvaletin kapýsýna ''Haným bir de tuvalete girer iken selfimiz olsun, her yerde var bir de bu olsun.'' dedim. Haným da kýrmadý beni, çekti cep telefonu ile fotoðrafýmý... Hemen atmýþ faceye ben daha tuvaletten çýkmadan, rahatlayýp da sifonu bile çekmemiþtim. Aman Allah'ým aman! Bir layklar bir layklar. O gün nerede ise kendi beðenilme rekorumu kýrdým. Hatta yurt dýþýnda ki yabancý arkadaþlarým bile es geçmedi, kendi dillerinde kutladýlar.. Bizim haným ile her 6 Mayýs günü mutlaka bunu da kutlamadan býrakmayýz.


Bir sonbahar günü evde oturuyoruz. Günlerden de pazar, tatil yani. Kedimiz Boncuk gelip de ayaðýmýza sürtünmesin mi? Sürtünsün tabi, birilerine sürtünmek onunda hakký. Çok da severim kedileri, haným da çocuklarda sever.'' Gel bakayým kerata bir daha sürtünde ben de selfini profilden alayým.''dedim. Kedim diye söylemiyorum, çok uysaldýr. Geldi mrrrrrrrrr mýrrrrrrrrrrr diyerek sürtündü. Çektim hemen selfisini, atarsýn faceye... Bir beðenme, bir beðenme ki dostlardan, arkadaþlardan sormayýn gitsin. Tamý tamýna eylül ayýnýn on dördünde olmuþtu, bundan tam altý sene önce yine... Biz her on dört eylülde mutlaka bu güzel olayý kutlarýz ailecek. Kedimizde bilir kutladýðýmýzý ve o gün gelince, bir baþka bir deðiþik havalara girer, bir baþka miyavlar...


Ýki sene önce bir yaz günü Ankara'nýn tanýnmýþ piknik yerlerinden birine gittik. Üç beþ tanýþan aileler, yani arkadaþlarýmýz hepsi. Çevrede çayýr çimen dolu. Kuzular, inekler otluyorlar, çok yakýn olmasalar da. Nasýl olduysa ineklerden bir tanesi sürüden ayrýlýp yanýmýza kadar geldi. Tabi çocuklar haliyle biraz tedirgin olsa da, biz büyükler hiç aldýrýþ etmedik. Hemen ben de þimþekler çaktý ''Durun dedim þu Sarýkýz ile bir selfi çekeyim.'' Uysal da bir hayvancaðýz. Hiç zorluk çýkartmadý. Cep telefonu ile bir foto aldým. Anýnda faceye attým. Of ki of! Ne týklanma, ne beðenme hem de... Bazýsý da yazmýþ ''Yakýn köylün mü?'' Kimisi de ''Nasýl buldun orada asker arkadaþýný?'' diye kafa yapýyor benim ile... Bir tanesi de ''Arkadaþýnýn memesi görünüyor.'' yazmýþ. ''Ulan keriz görünür tabi inek o, daha mý görünmesin?'' Ýþte böyle bizim faceli, kimi feci, kimi güzel günlerimiz...