Güneþ doðdu buzun ve ayazýn üzerine. Yine kar düþmedi yere bir damla olsun. Bu bereketsizlik, bu yaðýþsýzlýk anlam veremediðim bir afet. Sonbaharda tarlalarýna buðday ekmiþ bir çiftçi kadar endiþeliyim, bir avuç topraðým olmasa bile bu dünyada. Ama topraðým olsun isterdim. Belki o zaman daha sýký tutunurdum yaþama. Küçücük bir bahçe kadar bile olsa topraðým olsun isterdim. Çünkü bence çiftçilik büyülü bir iþ, çiftçi olmak isterdim. Topraðýmý terimle ýslatmak isterdim. Emek emek bir sonbahardan sonra buðday baþaklarýna bakýp hesap yapmak tüm derdimi sýkýntýmý alýrdý benden. Belki o zaman daha az üzülür, vücudumda unutulmuþ bir kurþun gibi durmazdý hayatýmda hüzün.

Ýlk çocukluk yýllarýmdan beri severim toprakla uðraþmayý. Topraktan yaratýldýðýmdan mýdýr nedir, topraða dokunmak huzur verir bana. Ama cinler içinde durum böyle midir bilemiyorum, yani ateþle uðraþtýklarýnda huzur kaplar mý içlerini? Dünyanýn en eski mesleklerinden birisi olsa gerek çiftçilik. Topraðý ekip, hayvanlara bakmak. Kendi topraðýnýn hükümdarýn iþte, bundan daha huzur verici bir iþ olabilir mi? Þimdi biz insanlar yirmi birinci yüzyýlda büyük þehirlerde, büyük iþlerde çalýþýyoruz. Ama þeflerimiz, müdürlerimiz, genel müdürlerimiz var. Yani amir üstüne amir, emir üstüne emir. Özgür olduðumuzu düþünüyoruz. Bu düþünce çaðdaþ insanýn en büyük yanýlgýsý. O üzerine toz kondurmadýðýmýz kentsel yaþantýya zincirlerle baðlý mahkumlarýz. Yaþamamýz emirleri yerine getirmemize yani kölelik sadakatimize baðlý. Bu can sýkýcý bir durum. Ýþte bu durumdan kurtulmak için kendi topraðý olan bir çiftçi olmak isterdim. Hatta kendi çiftliði olan bir çiftçi. O zaman kendimi biraz olsun özgür hissedebilirdim.

Sabahlarý erkenden uyanýp hayvanlarýn yemlerini verir altlarýný temizlerdim. Tavuklarýn kümeslerini açardým. Sonra taze saðdýðým sütle yapardým kahvaltýmý; peynir, tereyaðý ve bal. Belki böyle beslensem mide yanmalarýndan da kurtulurdum. Çiftliðimin temiz havasýný çekerdim ciðerlerime. Buðdaylarýma, ayçiçeklerime ve patateslerime bakardým uzun uzun. Yaðmur yaðmasý için dua ederdim Allah’a, verdiði nimetler için þükrederdim. akþama kadar dur durak bilmeden çalýþýrdým. O zaman eklem aðrýlarým ve fazla kilolarýmda olmazdý eminim. Çiftliðimin ýssýz köþelerini gezerdim sýk sýk, sessizliðin tadýný çýkarýrdým. Birden fazla köpeðim olurdu eminim, bir o kadar da kedim. Muhakkak koyunda beslerdim. Kuzularýný koynuma basa basa severdim. Akþam eve döndüðümde tüm bedenimde günün tatlý yorgunluðu olurdu. Evet þimdi de akþamlarý eve döndüðümde bedenimde bir yorgunluk hissediyorum. Ama hiçte tatlý bir yorgunluk deðil bu. Yapýþ yapýþ bir þey, ne yapsanýz geçmiyor. Özellikle mide yangýnlarý ve baþ aðrýsý. Þehrin kalabalýðý, gürültüsü, isi, kiri de cabasý. Ýnsan neden yaþar bu pis þehirde diye düþünüyorum sýk sýk ve cevabýný karþýmda buluyorum: baþka çaresi olmadýðý için. Bu yüzden topraðým olsun isterdim.

Koskoca dünyada bir avuç topraðým yok. Bir dikili taþým yok bana dair. Yaðýþýn olmamasýna üzülüyorum yine de sanki topraðým ve ekinim varmýþ gibi. Ýçimde buram buram hüzün, topraðý özlüyorum. Hapsedilmiþ ve kuþatýlmýþ hissediyorum kendimi. En çok canýmý sýkan ise evladýma da benimki gibi bir hayat sunmak. Oysa toprak býrakmak isterdim evladýma, özgür bir hayat.