Bir özlem büyütürüm içimde,
Dokunsan aðlayacak bir hüzün,
Birkaç satýr yazý,
Uykusuz bir gecenin zifiri karanlýðýnda yazýlmýþ
Ve birkaç damla gözyaþý.

Bilen bilir, aslýnda fazla söze gerek yok
Ya da bunun üzerine bir þiir yazmaya.
Ama umudum olmasa,
Geleceðe dair beklentilerim.
Muhakkak dokunmazdým þiirin nazlý tellerine,
Yüreðimle.
Muhakkak ölürdüm o zaman,
Aslýnda hiçte hoþ olmayan bir biçimde,
Paslý bir býçakla mesela.
Yalnýzlýktan ölmüþ derlerdi,
Yalnýzlýktan ölür mü insan?

Kelimelerim ruhumdan yüreðime,
Yüreðimden kalemime dökülenlerdir.
Kafiyesiz, düzensiz olmasý,
Ruhumun çarpýklýðýndan,
Yüreðimin sarhoþluðundandýr.
Bende isterdim redifli þiirler yazmak,
Dikkat etmeK hece ölçüsüne bir bir
Ya da inci gibi dizmek kelimeleri.
Ama ruhumun izleridir beyaz kâðýda dökülenler,
Þiir diye karaladýklarým.

Tüm bunlarýn yanýnda,
Bir de umudum var ki yüreðimin tam ortasýnda,
Beni hayat baðlayan.
Düðün mü desem, þenlik mi bilemiyorum,
Bir neþeli kalabalýk,
Yalnýzlýðýmýn tam ortasýnda,
Bir büyük halay.