Karlý bir kýþ günüydü.
Tarifsiz fýrtýnalar esiyordu içimde.
O gün.
Kaptýrmýþtým kendimi, içimdeki bir rüzgârýn esintisine.
Gençtim.
Sevme vardý, sevilme azmi vardý, sevgi dolu boþ gönlümde.
Onun gözlerinin derinliklerinde kaybolduðum zaman
Ve ben!.
Elimi uzattým.
Korktum titredim terledim birden.
Çünkü o,
Bilmiyordu, benim kendisine aþýk olduðumu sevdiðimi.
Onunla tanýþtýðýmýz günde.
 
Hep uzaktan izlerdim onu.
Her gördüðümde içimden bir þeylerin kopardý.
Heyecanlanýrdým.
Uzun, uzun onun bakardým arkasýndan.
 
Nihayet bir fýrsat bulmuþtum tanýþmak için.
Fakat!
Korku, doluydu içim.
Korkuyordum.
Tarifsiz bir korkunun titreyiþi vardý, onu tanýrken içimde.
Ya diyordum,  ya elim.
Geri çevrilirse diyordum kendi kendime.
Çünkü korkuyordum!
Güvenim yoktu, kendime.
Sevdiðim halde.
Ne diyeceðimi bilmiyordum.
Korkmuþtum Iþýltýlý gözlerinin, derinliklerinde kaybolduðumda
Ve!
Elimi titreyerek verdim ellerine.
 
 
Deðmemiþti elim.
Deðmemiþti o güne kadar, hiçbir kadýn eline
Ne diyeceðimi bilemiyor
Ne söylemem gerektiðini bilmiyordum.
Dilim lal olmuþtu.
Konuþurken.
Uzattýðým elimi nihayet, ben kendimi o kendini karþýlýklý tanýtýrken.
Birden titredim!
Terledim.
Sýcacýk bir akýntý oldu, içimde.
 
Meðer nazlý bir çiçeðe, uzanmýþ elim.
Aldanmýþým ýþýldayan gözlerinde kaybolduðum zamana.
Ve!
Ayrýlýk, çabuk geldi.
Kader beni, mecbur etti baþka birine.
 
8 Tem. 17
Ahmet Yüksel Þanlý er