Akýllý telefon akýllý telefon diye diye, sonunda bana o telefonu aldýrdý benim oðlan. Tabi bütün arkadaþlarýnda da var ayrýca, onda olmadý mý utanýyor sýkýlýyor çocuk. Oðlum diye de demiyorum Berkay iyi çocuktur. Haným da bana hep söylenip duruyordu ''Þevket bu çocuða da iyi bir telefon alalým bak.'' neyse kýsmet oldu da aldýk eninde sonunda. Teþekkür etmekten dilleri aþýndý çocuðumun, helal olsun ama...


Ben de daha yok akýllý telefon, ama oðluma aldým hem de en iyisinden, en akýllýsýndan. Olsun, onda olsun, ben de olmasýn zararý yok. Ben de sonra belki ucuzlarsa alýrým... Hem biz büyükler teknoloji özürlüyüz biraz, her bir þeyi hemen kavrayamýyoruz, onlar ise hemen kapýyorlar. Bana bir alo demek bir de mesaj çekmek yetiyor, onlar ise neler neler yapýyorlar küçücük telefonda... Ýnternet'e baðlanýyorlar, whatsapý kullanýyorlar. Gruplar filan oluþturmuþlar, mesajlaþýp duruyorlar...


Bizim oðlana akýllý telefonu alalý neredeyse bir ayý geçti, geçti geçmesine de oðlanda bir garip haller olmaya baþladý. Bakýyorum iki üç günde bir, sakatlýk geçiriyor. Allah Allah! Þaþýrýp þaþýrýp kalýyorum ben de... Öyle ya birileri ile kavga mý ediyor? Yoksa elinde ki telefonu görüp de bazý zibidiler almaya mý çalýþýyor? Bir türlü anlam veremiyorum, oðlumun baþýna gelenlere... Delikanlý da hem de cüsseli öyle Karamürsel Sepeti gibi týfýl, eciþ bücüþ bir bebe de deðil... Kolay kolay iki üç kiþi ile bile boðuþsa altta kalmaz...


Annesine soruyorum bazen ''Haným ne oluyor bu bizim oðlana her gün baþýný, kýçýný, kolunu bir yerlere vuruyor bu zibidi?'' diyorum, o da bilmiyor. ''Sen ne biliyorsan ben de onu biliyorum bey.'' diyor baþka da bir þey demiyor. Kýz Kardeþine soruyorum ''Aðabeyinin neden böyle her gün bir tarafý yaralanýyor kýzým?'' Onun da fazla bir bilgisi yok. ''Vallahi ben de anlayamadým bana da bir þey söylemiyor baba.'' deyip kestirip atýyor.


Yok, yok en iyisi bunu bir gün, bir gece gizlice takip etmek. Eðer ki birileri ile kavga mavga da ediyor ise hem o zibidilerin elinden kurtarmak hem de kulaðýndan tutup eve postalamak. Yapacaðým bunu, yapacaðým hem de en kýsa zamanda...


Bu gün tatil günü, birazdan çocuðum dýþarýya çýkar, ben de takip edeyim bakayým, hem de baþýna gelenleri öðrenmiþ olurum keratanýn. Kavga mý ediyor, birilerine mi çatýyor da baþý gözü hep yara bere içinde kalýyor?


Yarým saat kadar sonra evin oðlu Berkay cebinde akýllý telefon, evden çýkar... Caddeye çýkar çýkmaz akýllý telefonunun eline alýr. Babasý olarak ben de peþindeyim. Berkay hemen telefonunundan kýz arkadaþýna mesaj çeker. Bu arada sakin adýmlar ile yürümektedir. Gözü telefondadýr, önüne gelen ilk aðaca çarpar. Hafifçe kolu yaralanýr. Umursamadan yürümeye devam eder. Peþindeyim sessizce, ben de uzaktan onu izlemekteyim. Berkay yürümeye devam ederken ayaðý taþa takýlýr ve yüz üstü kapaklanýr, kolu ve yanaðý kanamasýna raðmen hiç aldýrýþ etmez. Ayný tempoda yürümeye devam eder... Elinde ki cep telefonunda fecebook sayfasýna girip mesajlara da cevap vermeye çalýþmaktadýr. Face de arkadaþlarýnýn bir iki paylaþýmýna beðenisini belirtirken, kafasý alçak bir aðacýn dallarýna sürter hafifçe... Of ki of! Oðlumu izlemeye hayretler içinde devam etmekteyim. Daha sonrasýnda Berkay Face den Twitter'a atlar. Orada da arkadaþlarýnýn bir sürü paylaþýmlarýný takibe koyulur. Caddeden karþýdan karþýya geçmeye çalýþýrken, bir binek araba, önce acý bir fren yapar, sonra ona hafifçe sürterek devam eder. O yine aldýrýþ etmeden yoluna devam etmekte ve gözünü de akýllý telefonundan ayýrmamaktadýr. Þoför ise sunturlu bir küfür ile Berkayý selamlar, o selamdan Berkay'ýn babasý olan ben deniz de nasibimi alýrým. Olayý yakýn mesafeden görürüm, babasý olarak hemen Berkay'ýn yanýna gelir kolundan tutarým. ''Oðlum demin araba teðet geçti seni, yaran beren bir þey var mý?'' Berkay beni yanýnda görünce heyecanlanýr ''Yok baba yok bir þeyim sen merak etme. Çok önemli bir mesaja bakýyordum da.'' ben de ''Hay senin mesajýný.'' dersem de içimden yüzüne karþý derim, o duymaz...


Oðlumu takip edince çakozladým, yaþananlarý, durumu... Akýllý telefon yüzünden Berkay yolda yürürken hiç bir þeye dikkat etmemekte ve de farkýnda olmadan canýný tehlikeye atmakta, saðýný solunu da yaralamaktadýr. Biraz kýzarým, biraz sinirlenirim, biraz da bu akýllý telefonu icat edenlere giydiririm. Sonra da ''Acaba herkesin çocuðu da benim çocuðum gibi mi?'' diye düþünmeden edemem. En sonunda da ''Akýllý telefonu icat edenler bizim Türkiye'de bunun nasýl kullanýlacaðýný niye hesap etmediler ki?'' düþüncesiyle oðlumu da yanýma alarak evimizin yolunu tutarýz. O sýrada da oðluma ev de edeceðim nasihatleri düþünmekteyim...