Ben sevda gemisine bindiðim günden beri,
Sözüm eyvahla baþlar, sohbetim þivan benim,
Ve hasretin baðýnda, mahzun olmuþ gülleri,
Aðýtlarla arayan bahtsýz bahçývan benim.

Ne bir kez sitem ettim ne de aha sarýldým,
Ne isyana meyledip ne günaha sarýldým,
Tan yeri aðarmayan bir sabaha sarýldým,
Böyle yazmýþ yazýmý o yüce divan benim.

Ulvi bir meseledir, sorgularým ve ahým,
Yoksa sitem etmez mi, taþýdýðým ervahým,
Daldýkça deryalara, umman oldu dergâhým,
Menzilini þaþýrmýþ, nar gibi havan benim,

Hayretle bakýyorum, yaþadýðým her güne,
Benim dediðim mekân gebeymiþ oysa düne,
Meðer nasýl kanmýþým, verilen çýplak üne,
Sýrra kadem basarak, yok olan civan benim.

Þol kâinat içinde, zerreye muhtaç kulum,
Dilimde eyvahlarla, sona gidecek yolum,
Bir karanlýk çukurda, sarýlmýþ saðým solum,
Sorulan her suale, cevabým yavan benim.

Firgatliyim ömrümü, döküp harman eyledim,
Zaman denen hortuma, verip kurban eyledim.
Çaresizlik içinde, daldým seyran eyledim,
Ne peteðim ne arý, sahipsiz kovan benim.

Âþýk firgatli/Erdal EBEM