Sokaklarýn yalnýzlýðýnýn benim yalnýzlýðýmdan farký yok. Ýkimizden de pek çok kiþinin yolu geçer. 
Ýkimizde de pek çok kiþi barýnýr. 
Ýkimizin karanlýklarýnda da pek çok kiþi saklanýr ve isterse kaybolur. 
Ýkimiz de baþkalarýnýn ayaklarý altýnda çiðnenir ve ikimiz de þikayet etmeyiz. Ýkimiz de onca isyana, onca ihanete onca kalabalýk içinde yalnýzlýða isyan etmeyiz. 
Ýkimiz de kaderimize boyun eðmiþ gibi görünür, ama içten içe ona kin besleriz. 
Belki ikimizin ortak kaderidir yalnýzlýðýmýzýn tadýný çýkartýrken kimsesizliðimizin hýrçýnlýðýný yaþamak. 
Ve ikimiz de biliriz ki yalnýzlýðýmýzý istesek de kimse paylaþamaz. 
Onun için boþ sokaklarýmýzda gece yarýsý dolaþan kedilerin ayak sesleri bile huzursuz eder bizi. 
Ve insanlarýn en çok olduðu saatlerde bile kimse bölemez kimsesizliðimizi...