Online Üye
Online Ziyaretçi
Sabahın ilk saatlerinde dışarı atıyorum kendimi. Özgür bırakıyorum düşünceleri mi. Gökyüzüne bakıp içime çekiyorum temiz havayı. Nefesim özgürlüğe kavuşuyor gibi .
Cami kenarında çay satan amcaya denk geliyorum. Çay alıp avuçlarımı bardağa dolayıp ısınmasını sağlıyorum. Sıcak bir çay hem avuçlarımı hemde yüreğimi ısıtmaya yetiyordu.
Tanımadığım insanları izlemeye başlıyorum. Hepsinin bedeninde aynı telaş aynı koşuşturma. Kimisinin yüzüne bile vurmuştu hayatın yorgunluğu. Gözlerinden belliydi daha uykuya doyamadıkları.
Çocuklara takıldı gözlerim . Sırtlarında çanta üzerlerinde forma. Onların yürüdüğü yol okul yolunda giderken benim gözümde gelecek yoluydu. Ve o yoldan sadece zamanında geçmek kendimize sunduğumuz şanstı.
Biraz daha ilerleyip yirmili yaşlarında ki gençlere rast geliyorum. Onların gözlerinde hayata bakınca sanki hep böyle sürecekmiş gibi hiç bir sorumluluk gelecekte bizi beklemiyormuş gibi yaşamaya kaldıkları yerden devam ediyorlardı.
Gözlerim elimdeki çaya takıldı . İnsanlardan sonra çayı izlemeye koyuldum. İçmekten çok dumanını izliyordum. Soğumasına izin veriyordum.
Parkın kenarından geçerken ilk boş gördüğüm banka oturdum. Gökyüzü ile denizi hep bir tutardım maviliğe teslim ederdim kendimi. Özgürlüğün rengi maviymiş gibi. Karşımda ki yaşlı amca ile teyzeye bakındım. Verdikleri sözü tutmuşlardı buradan bakınca.
Hastalıkta sağlıkta bir ömür birbirlerinin yanlarında olmuşlardı. Üşüdüklerini hissettiklerinde ellerini birbirine dolayıp banktan kalmışlardı. Onlar uzaklaştıkça arkalarından bakmaya devam ettim.
Bende soğukluk hissetmeye başladığımda sıkıca bardağa ellerimi dolayıp içmeye başladım. Sıcaklığını kaybetmişti çay. İçimi ve ellerimi ısıtırken şimdi o sıcaklığı vermiyordu.
"Bir bardak sıcak çay bile yerini soğukluğa bırakıyordu. "
Instagram : _icimdeki_yazar 🙋