Ýnsan yanýbaþýnda ki güzellikleri bazen körlügünden, bazen aceleciliðinden, arada da inatçýlýðýndan olsa gerek ki, yinede yazmadan edemeyeceðim daha çok mahalle baskýsý yüzünden sanýrým farkedemez,
...ve kendi bencilliðinden hep kayben olmuþken bunu ancak yaþamla, kurduðu hayellerini ayýrt edince anlayacaktýr... çok üzgünüm.
hep açýk denizlerde yelken gezdirir, rüzðar oldu olacak umuduyla ne yazýk ki.

Kimi bulur belki, zaman ondan yanayken, gelgelelim arada kalýrsan vay haline,
uzun bir çile yolu olur hcýbektaþ tan öteye giden, yürürsün yüz sürecek bir þevkatli gönül ararsýn, bulamazsan eðer o okyanusda son bulur senin macaran kesilir umut, en kötüsüne hazýrlarsýn gönlünü.
Artýk ah vah etmenin kimseye yok çaresi,yok kýymeti yar bahçesinde bülbülün. Her adým atýþýnda gömülür topraða bedenin, daha fazla susuz hissedersin dudaklarýn kurur, tepende aðustos sýcaðý bakarsýn ýraklara, ufuk alacadýr artýk gözlerinde.
Çürümüþ bir leþ kalmýþ geriye senden saðlam sandýðýn.
ve.......
isterim ki benim yaþamým bir akþamüstü gün batýmýnda son bulsun, üstüm açýk hafif bir yel tenimde, güneþ artýk kýrýlmýþken hükmünden.....

Ýþte hayat budur...

Kanber Ýhsan Öcel