Anıt...
Bir pınardı için için çağlayan,
Kuruyan dudağa hayat verirdi.
Onda şifa buldu nice ağlayan,
Ondan içen, mutluluğa ererdi.
Yıllar yılı dostu oldu yolcunun,
Ceylanlar su içti taş yalağından.
Resmi çıktı fincanında falcının,
Su sesi çıkmadı hiç kulağından.
Nice kurdun, kuşun dostu idi o,
Her salkım söğüdün kastı idi o.
Dağbaşı anılmaz onsuz ovada,
Ormanın, yaylanın büstü idi o.
Uzandı kolları bağa, bahçeye,
Can verdi, kan verdi kuru toprağa.
Anlatsam sığmaz ki dile, lehçeye,
Suyundan renk indi dala, yaprağa.
Bir gece ansızın suyu çekildi,
Dediler; pınar da birgün ölecek.
Yerine gül renkli anıt dikildi,
Pınarın muştusu burda sürecek...
04.11.2017
Fatih-İST.
Enver Özçağlayan
(
Anıt... başlıklı yazı
Aksakal tarafından
17.07.2018 tarihinde sitemize eklenmiştir. Sitemizde yayınlanan eserlerin hukuki sorumluluğu , kullanılan materyaller ve yazının içeriği yazarlarına aittir.İzin alınmadan kaynak gösterilse bile sayfamızdaki eserler başka yerde yayınlanamaz. Eserlerin izin alınmadan kopyalanması ve kullanılması 5846 sayılı Fikir ve Sanat Eserleri Yasasına göre suçtur. )
Okuduğunuz Yazının Site Kurallarını İhlal Ettiğini Düşünüyorsanız, Site Yönetimine Bildirmek İçin Tıklayınız.
