Minik dalgalarýn çýkardýðý sesler hiçbir zaman hissetmediðim bir duyguya sebebiyet veriyordu. Huzur muydu bu hissettiðim? Ya da dinginliðin verdiði o tarifsiz haz? Ama dinginlik olamazdý. Kendi canýma kýymama dakikalar kalmýþken, þu acýmasýz, içi boþ, herkesin yalan söylediði dünyadan ayrýlmama dakikalar kalmýþken hissettiðim tek þey dinginlik olamazdý. Bu kadar da ruhsuz bir insan deðildim çünkü. Belki de… Belki de öyleydim ama ben kabullenmiyordum. Hatta bu kadar ruhsuz ve duygusuz olduðum için sevdiðim kim varsa gitmiþti. O da gitmiþti…

            Acý gerçeðin yüzüme bir tokat gibi çarpmasýyla sarý elbisemin eteklerini topladým ve arkama aldýðým soðuk rüzgar eþliðinde denize ilk adýmýmý attým. Son günümde güzel görünmek istemiþtim. Özgürlüðü bana göre en güzel temsil eden renk sarý ile bir nebze olsun bu çivisi çýkmýþ dünyada hoþ durmak istemiþtim. Ýþte güzel olduðum bugünde birazdan layýðýma kavuþacaktým. Deniz, denizine kavuþuyordu… Artýk esaret bitiyordu. Beni sýkýþtýrdýklarý þu kara parçasýndan kurtuluyordum. Su seviyesi dizlerime geldiðinde hafifçe ürperdim. En azýndan hala bir insanýn gösterebileceði birkaç tepkiyi sergiliyordum ama bu beni geri çeviremezdi. Rüzgarýn þiddetini arttýrmasýyla hafif bir tebessüm oluþtu yüzümde. Rüzgar bana özgür hissettirirdi her zaman. Rüzgarýn verdiði özgürlük hissiyatýyla hedefe daha hýzlý ilerlemek istiyordum. Birazdan bütün acýlarýmýn son bulacaðý düþüncesi içimde tarifi güç hislere sebep oluyordu. Az sonra her þey ama her þey bitecekti… Su seviyesi karnýmýn üstüne çýktýðýnda vücudumun kasýldýðýný hissettim. Su gerçekten de soðuktu. Peki ben duracak mýydým? Hayýr… Diþlerim birbirine çarparken güç bela yürümemi saðlayan ayaklarým artýk altlarýndaki yumuþak kumu hissetmiyorlardý.

Ýlerlemeye devam edecek iken duyduðum seslerle þaþkýna döndüm. Çevreme bakýndýðýmda kimse yoktu. Gözlerimi kýrpýþtýrdým. Þu an burada kimsenin olmasýný istemiyordum. Çünkü o zaman denizime kavuþmama engel olurlardý. Su boynuma çarpmaya baþladýðýnda ve uzuvlarýmý hissedemez hale geldiðimde dayanamadým ve kendimi suyun içine soktum. Ýþte yolun sonu buydu… Deniz denizine sonunda kavuþuyordu. Bir süre sonra zorlanmaya baþladým. Ciðerlerim cayýr cayýr yanýyordu artýk. Bu kadar zor olduðunu bilmiyordum. O sýrada karþýmda gördüðüm insan silueti ile afalladým. Kimdi bu?Elimi  uzattýðýmda daðýlýyor ardýndan geri birleþiyordu.

“Gerçekten tek çýkýþ yolunu bu mu ?” dedi sesindeki netlikle.

Sözcükler aðzýndan çok keskin çýkýyordu. “Neyi?” diye mýrýldandým. “Deniz denizine kavuþuyor. Hah!” dedi her bir týnýsýndan alay akan sesiyle. Tam cevap verecektim ki hýzla konuþmaya devam etti.

“Gerçekten de yapabileceðinin en iyisi bu mu?Senin yerinde olsam yapacaðým bu saçma þeye daha mantýklý bir bahane bulurdum.” Kaþlarýmý çattým. Nasýl bir hayatým olduðu hakkýnda en ufak bir fikri var mýydý? Kimdi ki benimle böyle konuþabiliyordu?

“Benim neler yaþadýðýmdan haberin var mý ki böyle konuþuyorsun?” dedim düþüncelerimi dýþa vurmak istercesine. “Senin hakkýnda her þeyi biliyorum. Çünkü ben senim. Ama sen ben deðilsin.”

“Ne demeye çalýþýyorsun sen?” diye mýrýldandým. “Þu kýsa zamanda benim kim olduðum hakkýnda deðil senin verdiðin bu karardan bahsetmek daha akýllýca olur.” dedi baþlangýçtaki o keskin sesiyle.

“Neden?” dedim ben de alaylý sesimle.

Yaptýðým þey de hiçbir sýkýntý yoktu bence. Çünkü ben bu yükü kaldýracak gücü kendimde bulamýyordum. Hayat bu kadar zor ve aðýrken ben bunu daha fazla omuzlarýmda taþýyamazdým. “Yaptýðým da hiçbir saçmalýk yok. Hayat denen yokuþ çok çok dik ve ben bu yokuþu normalde güç çýkarken sýrtýma yüklenen bu aðýr yükle iyice çýkamaz oldum. Ne yapabilirim þimdi ben bu durumda? Söylesene?” dedim içimdeki öfke patlamasýnýn dýþa vurumu olarak.

Yüzünü göremesem de sesindeki týnýdan çýkardýðým küçümseyici tebessümle “Hayat bir yokuþ ya da aþýlmasý gereken bir tepe deðildir. Neden biliyor musun? Þayet öyle olsaydý çok kolay olurdu. Hem de senin dediðinin aksine. Çünkü yapman gereken tek þey doðru ekipmanlarla týrmanmak olurdu. Hayat üzerinde her türlü engel olan sonu hiçbir zaman gözükmeyen bir yoldur. Çünkü bu yolun üzerinde kimi zaman çýkýlacak tepeler ya da yokuþlar, kimi zaman doldurulmasý gereken çukurlar, atlanmasý gereken hendekler ve her mahlukun aklýna gelebilecek kadar engel mevcuttur.” dedi.

Kaþlarýmý kaldýrarak “O zaman daha zor olurdu. Þu an beni haklý çýkardýðýnýn farkýnda mýsýn?” dedim dediðine anlam veremeyen bir halde.

“Ama!” dedi sesini yükselterek ve devam etti. “Bu yol herkesin ama herkesin aþabileceði zorluktadýr. Çünkü herkesin hayat yolu da kendine hastýr. Ama bunu zorlaþtýran sizlersiniz. Siz istiyorsunuz ki bu yolda hiçbir engel olmasýn. Söyler misin bana her þey yolunda gitseydi bir süre sonrada bundan sýkýlmayacak mýydýnýz? Ben cevap vereyim; sýkýlacaktýnýz. Ve bu engelleri gözünüzde büyüten hepsini aþýlmaz bir hale getirende sizlersiniz. Ýncir çekirdeðini doldurmayacak meseleleri kompleks düþüncelerinizle ne hale getirdiðinizin farkýnda mýsýn? Ondan sonra da “Ben bu engelleri aþamam. Hayat çok zor.” diyorsunuz.”

Birkaç kere aðzýmý açtým ama diyecek bir þey bulamadým. Haklý sayýlýrdý ama benim meselem söylediði gibi küçük deðildi. “Baþýma ne geldiðini biliyormuþsun ya. Hadi söylesene benim baþýma gelen kolay bir þey mi?”

“Evet.” dedi kuru bir sesle. Demek yine baþa dönecektik. “Hayýr! Hiçte basit bir þey deðil.” dedim yavaþ yavaþ sinirlenmeye baþlarken.

“Ne demek basit deðil? Sevdiðin birinin seni terk etmesini ,kusura bakma , ama ben basit bir þey olarak görüyorum. Çünkü daha 2 ay bile olmadý belli bir iliþkiye baþlayalý deðil mi?” Aklýma yine o ve anýlarýmýz gelirken artýk bu çilenin ne zaman biteceðini sorgulamaya baþlamýþtým. “Ama ben onu sevmiþtim…” diye mýrýldanabildim sadece.

“Onu da biliyorum ama sevgi yüce bir duygudur sadece hak edene verilebilir. Demek ki sen sevgini hak etmeyen birine verdin. Üstelik olayýn üstünden 3 ay geçmesine raðmen sen hala ilk gündeki gibisin. Neden?  Sen onu unutmaya çalýþmak ve yeni bir hayata baþlamak yerine sürekli kendine acý çektirmeyi yeðledin. Sürekli onu ve olmayan anýlarýnýzý düþündün. Karþýna çýkan küçük bir engeli sen kocaman yaptýn. Sonra da “Aþamýyorum zaten.” deyip olduðun yerde durdun. Burada da suç senin…”

Daha devam edecekken sözünü kestim ve tüm gücümle baðýrdým. “Neden? Neden her þeyin suçlusu benim?” Aðzýndan bir “Hah!” sesi çýktýktan sonra konuþmaya baþladý. “Onu daha önceden de tanýyordun deðil mi?” Baþýmla onaylamakla yetindim sadece.

“Ve onun kimseyi gerçekten sevmediðini ve de daha önceden de baþka kiþileri hemen terk ettiðini biliyordun. O zaman söylesene neden onunla sevgili oldun? Çünkü o sýrada mantýðýný bile isteye devre dýþý býraktýn. O an sadece duygularýnla hareket etmek istedin çünkü sadece kýsa bir süreliðine mutlu olacaktýn. Sizin diðer bir probleminiz de bu. Ýnsanlarýn dünya üzerinde o kadar çok acý ve gerçek olan dertleri varken sizin böyle saçma sapan nedenler için aðlamanýz ya da moralinizibozmanýzbana o kadar gereksiz geliyor ki anlatamam. Neymiþ efendim 1 aydýr çýktýðýn çocuk senden ayrýlmýþ. Bir kere siz zaten ayýn sonunda ayrýldýysanýz birbirinizi hiç sevmemiþsiniz demektir. Ya da bir kiþi sevmemiþ demektir. Sen neden seni sevmeyen biri için sadece bir kez yaþayabilme þansýn olan bu yaþamý çöpe atýyorsun? Aslýnda sadece bu da deðil. Diðer saçma meseleler içinde bu geçerli. Hayat kýsa ve tekrar ediyorum; herkesin aþabileceði zorlukta. Ama siz gereksiz her türlü konu için o kadar çok moralinizi bozuyorsunuz ki. Bir bakmýþsýn küçük dediðin her engel aþýlmaz olmuþ. Siz de çareyi ya senin gibi hayatýna son verme de buluyorsunuz ya da nefes aldýðýnýz her saniye hiçbir þeyden keyif almýyorsunuz. Sadece sizin keyif almamanýz deðil mesele, size deðer verenleri de üzüyorsunuz. Halbuki yaþam dediðimiz kavramýn her saniyesini iyi geçirmek lazým. Çünkü biz bu þansý bir kere elde ediyoruz. Bu bizim tek þansýmýz ve sonuna kadar hak ettiði þekilde yaþamak lazým. Fakat siz onun yerine "Vah vah, tüh tüh." demeyi tercih ediyorsunuz ve bundan bile isteye keyif alýyorsunuz. Moralinizin bozuk olduðunu görmek sizi endiþelendireceðine keyif veriyor. Çünkü hayatý kompleks hale getirmek siz de alýþkanlýk olmuþ.” dedi ve durdu.

Ne diyeceðimi bilemiyordum. Dilim lal olmuþtu sanki. Çünkü gerçekten haklýydý. Þu an buradan çýkma isteðinin içime kök saldýðýný hissediyor gibiydim ama emin de olamýyordum.

“Bu! Bu kadar basit iþte sizin probleminiz. Halbuki küçücük þeylerden bile mutlu olmasýný bilseniz ya da karþýnýza bir engel çýktýðýnda nasýl aþabileceðinizi düþünmek yerine oturup aðlamasanýz her þey hallolacak. Bunlarý bile yapamayacak kadar da beceriksiz görüyorsan kendini baþka bir problem grubu olan çok ciddi dertleri ve problemleri olan kiþilerin yaþadýklarý acýlar üstünden keyif alan, onlarýn o halini izlemekten eðlenen insanlar gibi davran. Sonuçta 21. Yüzyýl insanýnýn en büyük yeteneði taklit yapmak deðil mi?” dedi ve en sonunda sustu.

Gerçekten de diyecek bir þey bulamýyorum ve kendimi suçlu hissediyordum. Þu an “Doðru söze ne denir.” deyimini birebir yaþýyor gibiydim. “Bir þey desene. Ne oldu suçlu olduðunu mu anladýn?”

“Ben… Ben diyecek bir þey bulamýyorum. Çünkü sen haklýsýn. Ben bir þeyleri fazla büyüttüm ve hayatýmý þöyle bir gözden geçiriyorum da ne kadar çok hata yaptýðýmý fark ediyorum. Her þeye kýrýlmýþým, her þeyde yýkýlmýþým, aþýlamaz denen engeller yaratmýþým, problemi çözmek yerine problem yaratmýþým, elimdeki tek þansý kullanmasýný bilememiþim…” dedim sonlara doðru sesim düþerken.

Elimi tekrar ona uzatacakken bir anda denizin maviliði içinde kayboldu. Hayýr, ona sormam gereken bir soru daha varken gidemezdi. “Peki! Peki bana bir þans daha verilebilir mi? Bu sefer gerçekten de þansýmý hak ettiði gibi deðerlendireceðim. Gerçekten!” diye baðýrdým var gücümle. “Herkesin tek þansý olur demiþtim Deniz ve üzgünüm sen bu þansý kaybettin. Þunu da bil ki ben senden ayrý ya da senin daha üstün deðildim. Ben senin sürekli susturduðundimaðýnýn sadece bir kýsmýnýn ta kendisiydim.” dedi ve sustu. Sanýrým bu onun son sözleriydi.