Bundan seneler önceydi. Ben de belki yirmi yirmi beþ yaþ daha gençtim, o da ilkokula giden bir bebelikti... Belliydi ailesinin durumu, fakirdiler, sýkýntý çekiyorlardý... Nasýl sýkýntý çekmesinler ki el de yok avuçta yok, çocuklar küçük, baba hasta... Zýrt pýrt gelip giderdi Ali benim dükkanýma... Her geldiðinde de 25 kuruþu kapardý... Bazen iki ile çarpýp öyle verirdim 25 kuruþu, o zaman aklý tavana vururdu. Doðru bakkala çikolata almaya koþardý...


Kýzardý bana çevremdekiler, bu çocuða her gün para verme, yarýn bir gün büyüyünce senden haraç almaya gelir, der, benim moralimi bozmaya çalýþýrlardý... Bense Ali'den hiç umudumu kesmezdim. Ne olurdu ki hem benim ona verdiðim yirmi beþ kuruþ ya da elli kuruþ, o tarihte devede kulak bir para miktarý...


Dört kardeþtiler. Þimdilerde hepsi büyüdü, çoluk çocuða karýþtýlar. Evlenip barklandýlar. Kimisi baþka baþka þehirlere gitti çalýþmaya, ekmek parasý kazanmaya...


Nereden bulmuþsa bulmuþ benim telefonumu Ali... Geçenlerde zýrrr bir telefon. Açtým Ali ''Abi ben Ali hani seneler önce senin iþ yerinin olduðu mahallede arka sokaklardan birinde otururduk hatýrladýn mý?'' Önce þaþýrdým! ''Hatýrlamaz mýyým Ali'cik hatýrlamaz mýyým?'' ne var ne yok, hoþ beþ faslýndan sonra. Ýyi olduðunu, askerliði bitirip hemen evlendiðini, Mersin taraflarýnda bir yerde de çalýþtýðýný söyledi... Sevindim tabi ki...


Buraya kadar her þey normal, normal olmaya... Daha sonrasýnda da whatsaptan bir fotoðraf gönderdi bana ... Karþýsýnda bir çocuk ve çocuða kaðýt beþ lira uzatýrken çekilmiþ bir fotoðraf... Altýna da yazmýþ. ''O çocuðunda ne tesadüf ki senin adýnla adý ayný Abi ben de ona her gün olmasa bile elimde avucumda olduðu zaman beþ lira sýkýþtýrýyorum.''