İnsanoğlu bazen nankörlükle inkâr fırtınasına tutulursa mazisini anmaktan saadet duyduğu geçmişi, ecdadın yaptıkları vatan için şahadete koşanları unutunca, usul usul bütün insanlığının kadir kıymet bilmez aymazlığı ile büyüsünü yitiriyor, mazi hala dimdik ayakta dururken, sadece yıkılan kendisi oluyor. Artık bundan sonra o insan veya insanlar için anlamın bir anlamı kalmıyor, anlamsızlık çamuruna battıkça batıyor yok oluyor. Aradığı mutluluğu inkâr etmekte sanalar bir mum gibi sönüyor sadece karanlıkta kalmakla kalmıyor, hayatın kendilerine söylediğini duymadan bu dünyadan göçüp giderken, bizler mezarlarında pişmanlık dolu hıçkırıklarını duyarken, onları yollarında döndürmek için onca çabamızla uğraştığımız için sadece üzüntü duyarız. İşte bu nedenle mutsuzluklarına yol açanlar bu yolda yürüyenler için, paha biçilmez, enfes, bir yudumda ölüm anları, pişmanlık dolu son sözleri oluverir. Ben kapalı bir usul ile anlattım siz açık açık anlayın.
Düşüncelerimiz bize yön veren dengeli bir hayat sürdürmemizi sağlayan çıkış giriş kapımızdır. Bazen düşüncelerimizle bedenimiz akan damarımızdaki kanla bir nehir gibi bazen coşkulu akar bizi coşturur, bazen sakin uysal anlayışlı bir biçimde akıp bizi hayatın içinde yolunda insanlarla mutlu yaşamamızı sağlar. Haliyle sadece bizi değil toplumu da huzur dolu sağlıklı bir yaşam hepimizi bir anda sarıp kucaklıyor! Düşüncelerimizle yanlış yöne fikirden uzak toplumu derinden etkileyici yıkıcı düşüncelerin merkezine doğru gidiyorsa hem bize hem de topluma sıkıntı verir, bu nedenle şüpheye götüren şüpheden sonra, hakikatin kapısına kapalı düşünceler içinde geziyor isek takıntı ve endişeler hayatımız da sorunlu stresli, çıkmaz sokağa girmiş çıkamaz bir halde, sıkıntılı oluyor. Düşüncelerimiz toplumu ilgilendirmeyen düşüncelerle dolu ise karışık ve dağınıksa hayatın da genellikle karışık oluyor. Düşünce kişiyi zatı filanın dediği şekilde sadece kendisini kaplıyorsa, yanlıştır, tek kişinin mutluluğu ne kişiyi ne toplumu sarar, nede yarınlara taşır vesselam.
Mehmet Aluç
