Ne de içime iþlemiþti, yüreðimin orta yerine oturmuþtu bu cümle. ''Çocuklar Babalarý Ölünce Büyür.'' Öyle ya, kýrk yaþýna kadar babamýn oðluydum, kýyamete kadar ve daha sonrasýnda da babamdý... Cennette buluþur muyduk buluþamaz mýydýk orasý muamma...

Sanki bir anda mý gelmiþtik kýrk yaþýna? Geride kalan otuz dokuz sene acýsý tatlýsýyla geçip gitmiþti iþte... Neler kazanmýþ, neler kaybetmiþtik... Babasýz geçen on sekiz sene... Dile kolay... Amma illaki olacaktý. Biz de zamaný gelince, emrihak vaki olunca çocuklarýmýzý babasýz býrakacaðýz... Onlar bizi yeter ki evlatsýz býrakmasýnlar... Sýralý olsun ahirete intikalimiz...

Akýllý adamdý gerçekten babam. Belki de bize öyle geliyordu onu çok sevdiðimizden. Belli etmese de o da bizi çok severdi, eminim ki... Azarýný iþittik mi, hem de çok iþittik de yine de gönül koymadýk, yüksünmedik desek yeridir...

Sana üç torun verdik kardeþim ve ben. Bak þimdi ben de dede adayý oldum. Allah nasip ederse çocuklarýmýn mürüvvetlerini görmeyi, dede diyecek birileri olacak bana da... O ufacýk güzellikler evlerin içinde cirit atacaklar zamaný gelince... Her geçen gün bizi ahirete bir adým daha yaklaþtýrýrken, biz de büyüyoruz baba, biz de büyüyoruz çocuklarýmýz ile beraber...

Ben büyüdüm baba, sen bu dünyadan göçtüðün gün, ben büyüdüm, ama keþke büyümeseydim de sen de bu kadar erken gitmeseydin... Özletmeseydin kendini bu kadar... Ýyi ki hayatýmýzda sen vardýn, iyi ki babamýzdýn...