“Elim acýyor anne.” “Artýk çiçekleri sevmiyorum anne.”

Kýþýn bir gün aklýna geldi Tarýk’ýn memlekete gitmek. Sanýrým zor ve sýkýcý günler geçiriyor iþ yerinde. Oysa en sevdiði iþini yapýyor. Ya da ben öyle zannediyorum. Eve çok yorgun bir þekilde gelmiþti. Dýþarý da nefes alýnamayacak bir hava vardý sanki. Hani yaðýþ getirmesi beklenen hava için “Boþaldý boþalacak þimdi.” “Boþalýrsa tam boþalacak.” Gibi tabiler kullanýrýz ya iþte ayný öyleydi. Kýzýl gökyüzü akþamüstüne doðru kendini daha da gösterdi. Kýzýllýðý göz alýcýydý. O sonsuza doðru uzanan þeritlere bakarak üstündeki paralelliðe hayran kalarak küçük tombik iþaret parmaðýyla gösteriyordu bana Elizan. “Anne bak ne güzel bir çiçek.”

O gökyüzündeki kýzýl çiçeðe, bende ona, görsel örnekleme zekasýna hayraným…

Küçük bir çanta ile Karabük’e evliliðimin ilk beþ yýlýný geçirdiðim yere gidiyordum. Tarýk biraz daha iyi gözüküyordu. Onun iyi gözükmesi tüm aile için bir güç kaynaðý, moral kaynaðý.

“Anne bak gökyüzündeki çiçekten.” Ve bir anda uyandým. Ön torpidoya çarptý bacaklarým. Tarýk’tan arabayý bir benzinlikte durdurmasýný istedim. Karabük’e az bir mesafe kalmýþtý. Benzinliðe yanaþtýk. Hemen lavaboya gidip yüzümü yýkadým. Neden tedirgin olduðumu anlayamadým. Rüyayý hatýrlamayý çalýþýyordum. Fakat tek bir cümle vardý zihnimde kalan. “Anne bak gökyüzündeki çiçekten.” Huzursuz olmuþtum nedense. Bir yandan Elizan’ýn o cümlesi hala onun sesinden kulaðýmda sürekli çalan bir kaset halini almýþtý.

Hava hem Karadeniz’in serinliðini hem de gecenin serinliðini taþýyordu. Ellerimin ve yüzümdeki su parçacýklarý donmak üzereydi. Hemen bindim arabaya. Elizan uyuyor, Tarýk’ta aldýðý enerji içeceðinden yudumluyordu. Her ne kadar ona kahveyi önersem de “O benim midemi yakýyor.” Diye bana karþýlýk veriyordu. Artýk karýþmýyordum.

Ýlerledikçe içimdeki huzursuzluk çoðalýyordu nedenini çözemediðim bir sebeple. Telefonumdan sürekli benim gördüðüm rüya ile iliþkilendirilmiþ rüya yorumlarýna bakýyor hiçbir sonuç elde edemiyor ve daha da tedirgin oluyordum. Sabahýn ilk ýþýklarý aydýnlanýyordu. Sabah saat 7’ ye geldiðinde Elizan uyanmýþ Karabük yukarý tepeden görünmüþtü.

Yukarýdan pozlar almak için kenarda durduk. Öz çekimler yaptýk, uzun pozlamalar aldýk. Sonra Elizan’a bakma isteði duydum bir an. Elizan tek þeritli yolun karþýsýna geçmiþti. Kendi kendime “Hayýr bunun sonu filmlerdeki gibi bitmeyecek, dizilerdeki gibi hüzünlenmeyeceðim.” Dedim. Elizan sevinç çýðlýklarý atýyordu. “Anne bak gökyüzündeki çiçek.” Cümlesini kurmasýna sevinç çýðlýklarý izin vermiyordu. “Sana getiriyorum annecim.” Dedi. O andan sonra hiç hatýrlamak istemeyeceðim þeyleri hatýrlýyor olacaktým. Tarýk’ýn çýðlýðýný, arabanýn yaðlanmamýþ fren sesini ve baðýrmak isteyip baðýramadýðýmý. Sanki nefesim yetmiyordu. Sanki ta yüreðime taþ koymuþlardý. Sanki baðýrsam zaman geriye doðru akacaktý. Ama yapamadým. Alamadým zamaný geriye, baðýramadým. Yanýna gittim yavaþ yavaþ kýzýmýn. Ve bana giriþte verdiðim iki cümleyi kurdu. O günden sonra benim göz yaþým ise hiç kurumadý…