Kelimelerin acizliğinde kayboluşumu seyrediyorum. Öfkeliyim bu gece. En derin susmaların sebepsiz çığlığa dönüştüğü saatleri geri almak istiyorum. Sana kendimi anlatamamanın suçlusu ilan ediyorum.Ve seni kaybetmenin acısını yüreğimde.Affetsin yüreğin.

Sebepsiz ağlamaların sessizliğini bilirsin sen. Bilirsin de sessiz bırakmaz geceleri sesin, tatlı  bir ninni gibi yayılır etrafa. O vakit bir huzur kaplar odamı bilmezsin. "Bilir misin sen uzaklık en çok yakınlıktır kalbi bir atanlara, uzaklık en çok yakınlıktır." yalnız değilsin unutma.

 Yorgun ve öfke dolu nöbetlerine bir yenisini daha eklerken buluyorum seni bir gece yarısı. Boynu bükük, sararmış yüzünde kahverengi gözlerine düşen buğuyu izliyorum. Dilimde öksüz kelimeler. Cümlesi eksik ve yarım kalan binlerce kelimeyi, titreyen dudaklarımda terk ediyorum. Susuyorum. Hayat defalarca sınanmış kalbini yine yıkmak üzereyken buluyorum. Her defasında yeniden dirilen ellerine düşüyor ağır gözyaşların. Dolu bir şimşeğin aniden çakması ve koyu bulutların arasında hızla düşen yağmur taneleri gibi. Susturduğun çığlıkların avuçlarında şimdi.

Ben sessizliğin kelamı. güneş ve ayın timsali. Ben Mihrimah. Yarım kalmış mutlu rüyalara inat gecenin bir yarısı boş bir kağıdı karalıyorum. Gecenin karasına yayılan ince bir düşüncesin. Varlığın huzuru soluyor penceremden. Zindan karası kalbime ışık oluyor. Yüzüme yayılıyor sesinin aklıma düşen sancısı. Özlüyorum varlığını. Kendinden utanan iki çift gözden kaçırarak kalemimi. Kelimelerin vicdan yükünü elimde durmaksızın yazan bir kaleme yüklüyorum.

 Bugün sessiz bir kuyuda susturularak ölüme terk edildim sandım. Dilinden dökülen, kalbinden sökülerek çıkan kelimelerin acizliğinde kaybettim seni. Kimsesiz çocuk ağlayışında kaybettim. Ben seni yüreğimin kabuk bağlamış şehrinde kaybettim. Ben seni serin bir sonbahar yağmurunun ortasında. Ben seni bir gece yarısı sessizliğinin kırgınlığında kaybettim.

Affetsin  yüreğin olur mu?

Affetsin…