CANIM ÝSTANBUL
Ruhumu eritip de kalýpta dondurmuþlar;
Onu Ýstanbul diye topraða kondurmuþlar.
Ýçimde tüten birþey; hava, renk, eda, iklim;
O benim, zaman, mekan aþýp geçmiþ sevgilim.
Çiçeði altýn yaldýz, suyu telli pulludur;
Ay ve güneþ ezelden iki Ýstanbulludur.
Denizle toprak, yalnýz onda ermiþ visale,
Ve kavuþmuþ rüyalar, onda, onda misale.
Ýstanbul benim caným;
Vataným da vataným...
Ýstanbul,
Ýstanbul...
Tarihin gözleri var, surlarda delik delik;
Servi, endamlý servi, ahirete perdelik...
Bulutta þaha kalkmýþ Fatih`ten kalma kýr at;
Pýrlantadan kubbeler, belki bir milyar kýrat...
Þahadet parmaðýdýr göðe doðru minare;
Her nakýþta o mana: Öleceðiz ne çare?..
Hayattan canlý ölüm, günahtan baskýn rahmet;
Beyoðlu tepinirken aðlar Karacaahmet...
O manayý bul da bul!
Ýlle Ýstanbul`da bul!
Ýstanbul,
Ýstanbul...
Boðaz gümüþ bir mangal, kaynatýr serinliði;
Çamlýca`da, yerdedir göklerin derinliði.
Oynak sular yalýnýn alt katýna misafir;
Yeni dünyadan mahzun, resimde eski sefir.
Her akþam camlarýnda yangýn çýkan Üsküdar,
Perili ahþap konak, koca bir þehir kadar...
Bir ses, bilemem tanbur gibi mi, ud gibi mi?
Cumbalý odalarda inletir "Katibim"i...
Kadýný keskin býçak,
Taze kan gibi sýcak.
Ýstanbul,
Ýstanbul...
Yedi tepe üstünde zaman bir gergef iþler!
Yedi renk, yedi sesten sayýsýz beliriþler...
Eyüp öksüz, Kadýkoy süslü, Moda kurumlu,
Adada rüzgar, uçan eteklerden sorumlu.
Her þafak Hisarlarda oklar çýkar yayýndan
Hala çýðlýklar gelir Topkapý sarayýndan.
Ana gibi yar olmaz, Ýstanbul gibi diyar;
Güleni þoyle dursun, aðlayaný bahtiyar...
Gecesi sünbül kokan
Türkçesi bülbül kokan,
Ýstanbul,
Ýstanbul…

Necip Fazýl Kýsakürek HAZIRLAYAN AHMEY GÜNEÞ