Dağlar bile yıkılır
Altından gitse bir kaya
Dağ gibi ben devrildim
Gittiğin yerden
Yokluğundan kırıldı dallarım
Buz tutan kalbim
Giderken yaktığın yangında
Kor oldu
Kör oldu gözlerim
Unutuldu sözlerim sevdaya dair
Söylesene Atilla İlhan
Ayrılığın neresi sevdaya dahil
Zaman artık ilaç değil
Zaman acı zaman zehir
Kalmadı şiir yazılacak şehir
Kurudu ayak izimi bıraktığım sahil
Postum delindi
İrin aktı derimin altından
Ben kolay ölmezdim
Bin bıçakla kestiler etimi
Ben öldüm ben oldum sevdanın yetimi
Ketum dururdum bir taş misali
Su aktı sanki yıllarca üstümden
Milyona bölündüm kum oldum
Çiçektim soldum
Yemektim koktum
Şaraptım döküldüm
Kazaktım söküldüm
Rüzgar çarptı taşıdığı binbir türlü pisliği
Suratıma bedenime değdi
Kirlendim
Kinlendim sinirlendim
Parmaklarıma kızgın
Ellerime öfkeli
Yüreğime dargınım
Kaçıyor herkes sanki bir salgınım
Ben cürmü kalmayan ufak bir yangınım
Ne yakabiliyorum
Ne sönebiliyorum
Anca yanıyorum
Sönmeyi bekler her ateş
Ölmeyi bekler her insan
Solmayı bekler her gül
Ne beklesem gelmeyecek
Benim de gücüm yok gidecek