YAZMAK AMA NEDEN ÞÝMDÝ?

Ortaokul 3.sýnýftaydým. Türkçe öðretmenimiz 3.sýnýflar arasýnda bir þiir yarýþmasý yapacaðýný duyurdu. O güne kadar hiç þiir yazmamýþtým. Acaba becerebilir miyim diye bir müddet tereddüt ettim. Tereddüt etmekte haklýydým. Çünkü kýrsal kesimden gelmiþ bir insan olarak biraz ürkek ve biraz da çekingen bir tavrýmýz vardý. Yaþadýðým köyden ve ailemden ayrýlalý üç yýl olmuþtu. Ayrýlýða alýþmak zor oluyordu. Hele hele ayrýlýk vaktinde daha 11-12 yaþýnda olmak ayrýlýðý daha da çekilmez hale getirirken hasretliði de özümüzde dað gibi yücelterek aþýlmasý zor bir geçit haline getiriyordu.
Ýþte bu duygularla þiir yazmaya karar verdim. Ýlk defa þiir yazacaktým. Þiir nasýl yazýlýr onu da bilmiyordum. Bu güne kadar okul kitaplarýndaki þiirlerden baþka þiir okumamýþtým. Ancak o þiirler içinden en çok Karacaoðlan’ýn, Dadaloðlu’nun Aslý ile Kerem’in hikaye þiirleriydi dimaðýmda kalanlar. Onlarýn tadýnýn dimaðýmda kalmasýnýn sebebi ise kitaplarda yazýlmasý deðil çocukluðumda anamýn, kýþýn uzun gecelerinde, odun sobasý baþýnda bizlere anlattýðý hikayelerdi.
O yüzdendir ki kitaplarda bile karþýlaþsam Karacaoðlan’ýn, Dadaloðlu’un þiirlerini okurken yine anamýn anlattýklarýyla özleþiyordu okuduklarým. Zihnimden bunlarý geçirdikten sonra “Herhalde þiir Karacaoðlan’ýn yazdýðý gibi bir þey” diyerek benzer bir þiir yazmaya baþladým.
Þiirimin baþlýðýný içimde hasretini çektiðim çocukluðumun geçtiði, koyun ve kuzu otlattýðým, baþkalarýnýn bozkýr da dediði, dað baþý da dediði ama benim için dünyanýn en güzel yerlerinden birisi olan köyümün bulunduðu coðrafi alandaki daðýn adý olan “SOF DAÐI’ olarak koydum. Ýçimdeki hasreti, özlemi, yaþadýðým olaylarý bir bir dizelere döktüm. Týpký Karacaoðlan’ýn, Aslý ile Kerem’in aþkýný satýrlara yansýttýðý gibi.
Heyecanlýydým. Þiirin nasýl bir sonuç getireceðini merak ediyordum. Öðretmenimiz sonuçlarý açýklayacaðý zaman kalbimin atýþýný sanki bütün sýnýf dinliyordu. Seçilen üç þiiri ayýrmýþtý öðretmenimiz. Bu þiirlerden biri de benim þiirimdi. Ama kaçýncý olduðunu söylememiþti. Bunlarýn derecesinin sýnýfta bizlerin de yardýmý ile belirleneceðini açýkladý. Önce öðretmenimiz yorumunu yaptý. Öðretmen yorumladýktan sonra öðrencinin yorumunun ne önemi vardý ki. Elbette öðrencinin de öðretmenin favori ilan ettiði þiirin daha iyi olduðunu söylemesi gayet doðal bir davranýþtý. Daha doðrusu öðrenci psikolojisinde öðretmenin sözünün üstüne söz söylenir mi idi. Bizim þiire Karacaoðlan’dan çalýntý ya da alýntý olduðundan üçüncü olmasý layýk görüldü. Benim þiirin yanýnda diðerlerine þiir bile denmeyeceði için üçüncülüðü sindirememiþtim. Aslýnda sindiremediðim þiirin üçüncü olmasý deðil öðretmenimin davranýþý idi. Peþin hükümlü olmasý, benimle konuþmadan karar vermesi ve kararýnda bütün sýnýfý etkilemesiydi. Belki tam tersi olsaydý þiir yazmaya o zaman baþlayacak ve bu güne kadar devam edecek olan yazma yetisini daha da ilerletecektim. O günden sonra þiir yazmadým ta ki askerliðimi yapýncaya kadar. Þiir yazmayý bayaðý ertelediðim gibi bir kompozisyon yarýþmasýnda da ayný öðretmenden ayný muameleyi görmem dolayýsýyla düz yazý yazmayý da býraktým. Þimdi bile þiir ve yazý yazarken acaba ayný tepkiyi alýr mýyým diye düþünmeden edemiyorum. Yazarken ortaya çýkan korkaklýðým ve ürkekliðim hala üzerimde.
Þiir ve yazý yazmayý bayaðý erteledim ama öðretmenimden asýl öðrendiðim daha önemli bir þey vardý. Öðretmenlik hayatým boyunca öðrencilerimin ortaya koyduðu bir eseri enine boyuna incelemeden önyargýlý bir karar vermedim. Ne zaman karþýma böyle bir þey çýktý ise yaþadýklarým aklýma geldi. Hiçbir öðrencimin duygularýný köreltici bir davranýþta bulunmadým. Tam aksine onlara bu konuda desteklerimi sonuna kadar kullandým. Hiçbir öðrencimin duygularýný köreltmedim ve ortaya çýkacak eserlerini ertelemedim. Gerçekten öðretmenin öðreticiliðinden yine de faydalandým. Bütün öðretmenlerime sevgi ve saygýlarýmla. Eðer yaþýyorsa o öðretmenime de....