Adı zaman bu yolun

Hayat denilen giysisiyle

Ana rahminden toprağa yürüyen

İnce bir çizgi sanki

Ve yüzümde belirenler kadar gerçek

Yola başladığım gün

İlk ağlamalarımda yanımda beliren yoldaş

Sırtında ceketi, elinde heyecanları

Babam,

Yani gölgesinde serinlediğim

İşte bu yol boyunca yüklendim yüklerini

Şimdi taşıyorum, senin gözlerinse puslu

Bana mı üzülürsün, kendine mi

Üzülme,

Hala peşindeyim, iki adım arkanda

Bir gün sen, sırtımda bunca yükle

Bırakacaksın yürümeyi ve beni

Bilmiyorum nereye konmalı seninkiler

Ya benimkiler ne olmalı

Söyle,

Önüme serili çöllerin şifresini

Gecem, ateş böceklerini bekler

Yol değil asıl gözümü korkutan