Çýðlýk çýðlýða baðýrdý insanlar : " Öldü ! " diye... " Hayýr , olamaz ! " dedi adam þaþkýnca.Ýrkildi canhýraþ karmakarýþýk çýðlýklar da. Koþtu nefes nefese telaþla odaya.

                                                         Ve upuzun yatýrýlmýþ, üstü örtülü melek sessizliðindeki eþine yaklaþtý, diz çöktü önce ve uzandý yanýna . Açtý yüzünü, gülüyordu kadýn. Açýk kalmýþtý gözleri. Sözünü tutamamanýn mahcubiyet ifadesi vardý donuk bakýþlarýnda.Sýcacýktý elleri. Kulaðýný yanaþtýrdý dudaklarýna, anlayamadý nefes alýp alamadýðýný." Hadi kalk kadýným, yeter bu kadar þaka " dedi. Cevap alamayýnca " Sözün vardý, býrakýp gitmeyecektin ya hani.." dedi ve kalktý, balkona çýktý periþanca.

                                 Nefes, evet nefes almalýydý .Ýnanýlýr gibi deðildi. Çocuklarýný çaðýrdý. “Yavrularým ! Bir gidin bakýn ne olur. Anneniz ne yapýyor? Ben anlayamadým bir þey . O hiç þaka yapmayý sevmezdi oysa. Merttir, sözünü hep tutar. Bana sözü vardý o beni yalnýz býrakmaz ! Anlaþmýþtýk yýllar önce; beraber gidecektik ebediyete !”

dedi. Çocuklarý gitti ve çýðlýklarý çýðlýklara karýþtý.

                                           Bir birlerini görmeden en çok bir ay durmuþlardý onlar o zamana kadar. Ya þimdi ? Þimdi o kadar da duramayacaktý adam. Ve öyle oldu, ne kendi yalnýz kalabildi ,ne de eþini bir gün  bile yalnýz býrakamadý.

Gidenlerin arkasýndan

Nasýl da bakarýz

Ne aðýtlar yakarýz...

Bakýþlarýmýz ayný

Ayný yüzlerimiz

Aðlar da durur

Biçare, mahzun

Gözlerimiz . 

                                             Defnettiler hazin bir törenle.Ve akþam dönmedi adam eve ! Aradýlar her yaný  aile efradý, birkaç dostu , belki de birkaç arkadaþý. Yoktu ! Yoktu !.. Etraf ; kar, tipi , fýrtýna, tufan adeta. Donmuþtu sular bile.

                                         “ Acaba ? Olur mu olur!” dedi birileri. ”Mezarlýða, eþine gitmiþtir. Yalnýz kalmasýn, üþümesin diye.” Gece yarýsýný çoktan geçmiþ, az sonra ezan okunacaktý. Beklediler ve günün ilk ýþýklarý ile evlatlarý çýktýlar yola,birkaç yaþlý hýsým, akrabasýyla. Arayýp sormazlardý aslýnda, telaþlanmýþlardý galiba onlarda.

                                     Kýranköy mezarlýðýna koþtular bir umutla. Annesinin mezarý kaplanmýþtý diz boyu karla.Ve bir ayak  gördüler . Baðýrdý oðlu; “ Babam o!” Aldýðý ayakkabýdan tanýmýþtý. Kürüdüler karlarý ve  babalarýnýn cansýz bedenini buldular annelerinin mezarý baþýnda. Yüzü koyun , elleri topraðý açmak istercesine . Mosmordu . Donmuþtu.Onsuzluða dayanamamýþ ,mahcup olmasýn tek kalmasýn diye sonlandýrmýþtý adam hayatýný. Çevirdiler. Ve mutlu bir gülüþ birikmiþti yüzünde. Kavuþmuþtu iþte eþine. Gasilhanede yýkadý onu Ðassal ve yumuþadý kaskatý vücudu. Þimdi daha belirgindi yüzünü saran mutluluðu. Ve sade bir törenle defnettiler , o sevdalýsý olduðu eþinin yanýna. Kavuþmuþlardý; uzansalar ellerini tutacak gibiydiler. Evlatlarý artýk hem yetim ve hemde öksüz kalmýþlardý.

                                     O denize karýþan kabuk sahile vardý birden; koþtu adam can havli ile oturdu içine. Bir dalga vurdu sert ve hazince  ; aldý götürdü adýmý derinliklerde eþinin yanýna ve geldikleri yere…

                                            Sarardý o an aðacýn yapraðý ve düþtü topraða. Bir kýsmý buharlaþtý gökyüzüne ulaþtý ve ruhlarý kaldý bulutlarda. Kalan yaprak çürüdü ve o damlalarýn bir kýsmý ile toprak oldu.

                                          Yaðmur mevsimiydi , iri iri yaðmur tanelerinde açan güneþ ýþýnlarýnda oluþtu gökkuþaðý, yedi rengiyle.  Ýþte o gün yaðmurlarda oluþan gök kuþaðýnda el ele gördüler ikisini. Gülüyorlardý ! Kavuþmuþlardý.

                              Her gök kuþaðýnda oradaydýlar. Devam etti hep     

                                                  Gökkuþaðýnda sevdalarý…

!