Hızmayı takıvermiş heybetlice burnuna
Affı yoktur hınzırın getirmesin punduna
Sözde hiç laf söyletmez, atasına yurduna
Kimse bir kulp takmasın, kazmanın hızmasına
Dilindeki değerler, birazcık sakil mi ne
Şaşırıyor insanlar, çamur mu bu, kil mi ne
Zorlansa da biçare, edebi, şekil mi ne
Suçu kimse kakmasın , kazmanın hızmasına
Sağa sola saldırıp, tavır koyuyor sözde
Sorsan güya haspaya, her şeyi bilir özde
İki şiir attırsa, olacak zahir gözde
Tutun sümük akmasın, kazmanın hızmasına
Her kelamı bilmişçe, hocası gibi dersin
Uzaktan izleyince “Vay be ne laftı” dersin
Kazıyınca yaldızı, tenekeymiş, gülersin
Asla kimse çakmasın, kazmanın hızmasına
Her cümlenin sonunda, nedense emir kipi
Yüze gülerken bile, sanki azarlar tipi
Ne yürekler devirir, çömlekçide fil gibi
Kimse dudak bükmesin, kazmanın hızmasına
Usulünce söylense, aldırmayıp geçersin
Üstüne toz kondurmaz, bana değildir dersin
Havalara bakınıp, ıslık çalar gülersin
Kimse türkü yakmasın, kazmanın hızmasına
Biraz düşünsen kadın, herkes neden yeriyor
Yayıldığın her mekan, insanları geriyor
Kafanı kuma gömdün, gıdın ondan eriyor
Aman yengeç sarkmasın, kazmanın hızmasına
Bunca yaştır görmemiş, nedir ki medeniyet?
Afra tafra, gürültü, sanma kızım meziyet
Bu şiiri okusan, belki biter eziyet
Laf etmem söz, korkmasın, kazmanın hızmasına
