Ýki ruh halim var. Biri dünyanýn en merhametli insanýyken bir diðeri de bir o kadar gaddar. Biri rüzgarýn saçlara deðmesini bile kabaca görürken bir diðer yaným birilerini öldürmek istiyor. Beynim her zaman mantýklý olaný yapmamý söylüyor , bazen rüzgarýn kaba olmasý ve yine bazen insanlarýn ölmesi gerektiði gibi ; kalbim ise rüzgar öyle yapmak istememiþtir diyor ve insanlarý öldüremeyeceðimi söylüyor. Ben ise ikisine de katýlamayacak kadar acizim. Ýkisi arasýnda kalan ben oluyorum. Ýkisinin dediðini de yapamadan ezilmiþ oluyorum çoktan. Zaman akmaya devam ediyor çünkü. Hýzlý ve çok düþünüyor olsam da karar vermekte hiç bir zaman yetiþemiyorum kendime. Sanki bir adým arkamda ve önümde benden bir tane daha var. Ýkisi de çocuðum gibi , ikisinin de elinden tutmam gerek fakat birini tutsam diðeri býrakýyor elimi sanki. Birbirini sevmeyen iki kardeþ gibiler. Ama bu tam olarak sevmemek de deðil ayný kardeþlerinki gibi. Küçük olduklarý için belki de birbirlerini kýskanýyorlar. Belki bir gün büyürler. Belki bir gün kendime yetiþtirim.