yüzüm yoktu, kayıptı gözlerim
paranoyak bir örtüydü te
insana hiç benzemiyordum
şekilSİZ
içmiyordum artık
gene de yürüyemiyordum adam gibi
sallanıyordum dar ağacı dar sokaklarda
dengeSİZ
yırtmak geçiyordu içimden
geceyi en sensiz yerinden
ve vurulmak kavgalarımda
eylemSİZ
özlem çatlağı topraklarıma
gecenin ekildiği saatlerde
ben umuda çiçek açıyordum
mevsimSİZ
davullar çalıyordu uzak düğünlerde
kastanyetlerini takıyordu roman kız
içim yanıyordu ateş gözlerinde
çengiSİZ
uykulu şehri sessizce bırakıp pencerene
ellerimde gece çiçekleri
mor bir hüzünle karıştım gecene
ezgiSİZ
dağınık yüzümde delirmenin tadı
tenimde baygın koku
bir sevdayı zoraki inkardayım
isimSİZ
ah! siz..
bana ’siz ’ dememeliydiniz
şimdi arzulu bir intihardayım
sevgiSİZ ..
