- Söyleyecek baþka bir þeyiniz var mý? Dedi zaptý tutan polis..
- Benim hiç bir þeyim yok.. Diye cevapladý, geceyi yürüyen adam..
- Onu sormuyorum. Size yöneltilen suçlamayla ilgili söylemek istediðiniz baþka bir þey var mý?
- Benim suçum da yok..
- Yaptýðýnýz yasalara göre suç.. Hakkýnýzda ihbar yapýldý ve ekiplerimiz sizi buraya getirdi.. Ýhbarý yapanlar da pek haksýz sayýlmaz durumunuza bakýlýrsa! ! .. Gülümsemesini gizlemeye bile çalýþmadý, polis..
Avucunda tuttuðu sigara paketinden bir sigara çekti, geceyi yürüyen adam.. Polisin uzattýðý çakmaktan sigarasýný yaktý, polisin gözlerinin içine bakýp:
- Sen benden daha komik durumdasýn.. Dedi..
- Benim sana gülmem gerek.. Benim sana sýrýtmam gerek.. Þu anda yaþlý ve iþþiz olduðumu bilmen, doðru düþünüyorsun anlamýna gelmez.. Sen babanýn testislerinde sadece bir c vitaminiyken ben çalýþýyordum.. Üstelik iyi konumlarda çalýþtým hep, ve üstüne üstlük çoðu kimsenin rüyalarýný süsleyen holdinglerde çalýþtým.. Ama bir tek duyguyu atamadým üstümden.. Neydi o bilir misin?
- Bilemem.. Dedi polis, biraz utangaç, biraz mahcup..
- Bu karakola þu ya da bu nedenle, kibarcasý, hayat kadýnlarý düþtü mü, hiç?
- Çoook... Dedi, polis..
- Peki. Dedi geceyi yürüyen adam. Kendini onlardan daha namuslu hissettiðin oldu mu, hiç?
- Her zaman.. Dedi, polis.. Neden aksini düþüneyim ki?
- Neden mi? Bir hayat kadýný, özünde para için kendini satar.. Bu doðru.. Ama bir özgürlüðü vardýr, gene de: istemediði adamla yatmaz.. Ama sen, bir vakitler ben, ve bizim gibiler, biz de kendimizi para için satmadýk mý? Satmýyor muyuz? Kime mi? Sen devlete satmýþsýn kendini, ben de beþ altý sene devlete satmýþtým önceleri, sonra daha iyi para ödedikleri için özel þirketlerin patronlarýný yeðledim.. Sonuçta, iþ kendini satmaksa bunu daha çok paraya yapmak akýllýcaydý.. Yani, týpký bir hayat kadýný gibi düþünmek.. Ama gene de bir hayat kadýnýnýn erdemine ulaþamýyorduk, ulaþamadýk..
- Nasýl yani? Dedi, polis..
- Evet, ulaþamadýk ... Dedi, geceyi yürüyen adam.. Çünkü, bir hayat kadýný, istediði adamla yatma özgürlüðüne sahipti.. Ve en çok birisine bir geceliðine satýyordu kendisini, bedenini.. Ýsterse, sonra, bir ay çalýþmýyordu.. Ýsterse gidip, bizim düþünemediðimiz kadar kaliteli otellerde, tatil köylerinde yatýp kalkýyordu.. Bir baþka deyiþle, iþini tatile çýkarabiliyordu.. Belki de cebinden hiç para harcamadan, belki de gittiðinden daha paralý dönerek.. Ýsterse, kendisine para kazandýran iþ makinesini de dinlendirebiliyordu..
Ya biz..? Biz, kendimizi en azýndan bir aylýðýna satýyorduk, bir maaþ, bir ücret karþýlýðý.. Üstelik, altýna yattýðýmýz adamlarý ya da kadýnlarý seçme þansýmýz da olmadý hiç, ne çýkarsa bahtýmýza demek zorunda kalarak.. Emekliliði bir hedef gibi, kazanabileceðimiz tek madalya, tek ödül gibi görerek, neler sattýk biliyor musun? Belki bedenlerimizi deðil ama ruhumuzu sattýk, özgürlüðümüzü sattýk; bu kesin..
- Çay içer misiniz? Dedi, polis..
- Raký tercihimdir.. Dedi, geceyi yürüyen adam.. Gülümsedi.. Polis de gülümsedi..
- Þimdi olmaz.. Dedi.. Önce bu zaptý bitirmeliyiz..
- Ne zaman olur?
- Belki ben bir hayat kadýný olunca.. Dedi, polis..

Sonra, yüksek sesle, zaptý yazmayý sürdürdü:
"Beyanýna göre, kendini çok yalnýz hissettiðinden ve sadece bu yalnýzlýðý daha yalýn yaþamak amacýyla, üstündekileri tamamen çýkarýp, çýrýlçýplak....."

Yakýnlarda bir yerde, iþlek caddenin köþesini, iþ yeri gibi kullanan bir kadýn, kendisine bir tomar dolar gösteren, kýsa boylu, göbekli, kirli, müþterisine hayýr diyordu, çekinmeden ..