‘’Neden yazılır?
Dünya acılı olduğu için yazılır.
Duygular taştığı için yazılır.
İnsanın kendi zavallılığından
sıyrılması çok güç bir işlemdir. Ama insan bir kez bu zavallılıktan sıyrılmaya
görsün, o zaman yaşamı kendi egemenliği altına alabilir.
İşte böylesi bir egemenliği bir iki
kişiye daha anlatmak için yazı yazılır.
Ben dünyama egemen olmayı edebiyatla
öğrendim ve:
Son bir cümle eklemek istiyorum:
Yaşamla ve ölümle hesaplaşmak için
yazıyorum.’’(T. Özlü)
Bir kâbusun yitimi ne derece
önemlidir insan yaşamında hele ki insanın yolu kendi canına kıymakla
kesişmişse…
Sözcüklerin beni refüze ettiği bir
yaşamın kıyısından ulaşmaya çalıştığım o son kişi ve aklımın alfabesinde geviş
getiren acılar.
İçimdeki nem.
Henüz namım alıp da yürümüşken.
Ve çürük yumurta gibi kokan ölümün
ç/ağrısı öylesi albenili ve istikrarlı bir çağrıydı ki hem de.
İçime yağan karın.
Yüreğime sızan karanlığın da haddi
hesabı yokken ve çevremdeki insanlardan sızan irin.
Bir kâbusla kenetlenmek ve kilitli
yüreğim ve vücudum taşıyamazken bu yükü oysaki hafif sıklet bir fani olmanın
ötesinden nasıl da kuş gibi hafiftim öncesinde…
Gecelerden karanlık ıslıklayan ve
delirmiş bir ada yeri göğü dağıtırken bense parmak uçlarımda yaşar ve yürürken
ve sadece nefes almak iken yaşadığıma dair tek iz.
Ve bir gizin de öncüsüydüm ben
saklandığım koğuşum ve demir parmaklıklar arkasına hapsolduğum oysaki cennet
gibiydi öncesinde gözümde.
Ya, ben ne miydim birilerin g/özünde?
Lamı cimi yok.
Lambanın cini ise kayıplarda.
Esefle yaşadığım.
Sessizce yasaklandığım.
Simamdaki nur bazen nar gibi kızarıp
da çatlarken.
Ve kalemin varlığı sadece hesap
tutmakla geçiştirdiğim.
Elime geçen bir güç.
Ya da gücün bana geçtiği aslında
kendimden geçtiğim aslında kendimi çoktan kaybettiğim ve ruhumu uçurduğum…
Şaklaban gece.
Hoyrat rüzgâr.
Nüfuzlu insanlar.
Yüz ölçümü ömrünse sadece doksan
metrekarelik bir alanda sınırlı iken ve müdavimi olduğum yalnızlık ve karanlık
ile s/özlendiğim.
Acımdan neler örüyordum üstelik:
Metrelerce kilim.
Sayısız örtü.
Bir şal.
Bir battaniye ve bir tane daha…
Ve işte kalemle buluşmam: sene 2012
aylardan Ekim.
Yaşadığıma dair çok iz de yoktu hani
öyle ki evde kaynayan tencere yoktu öyle ki açlıkla imtihanımda hız kesmeden
zirveye ulaşmıştım.
Yolumun kesiştiği bir söylem:
‘’Hiçbir zaman sakin olamamak,
sanırım benim kaderim.’’
Çocukluğumdan bu yana ve ağır
koşullarda disipline olmuş ruhum ve tüy sıklet bedenim.
Ağır egzersizler.
Uzun yürüyüşler.
Açlığa direnç kazandığım.
Uykusuz geçen yıllarım.
Sonra yitirdiğim yakınlarım ve babam.
Tek lüksümse hayal kurmak iken
hayallerimi iyi kötü gerçek kıldığım akabinde her şeyden elimi eteğimi çekip
içime kapandığım…
Mikado çöpleri gibi dağılmış ruhum ve
duygularım üstelik ket vurduğum ket vurulduğum.
İbresi hayatın sessizlikle kesişsin
diye ses etmeden yaşamamın bile kabul görmediği.
Hiçlik mertebesine henüz ulaşmadığım
çünkü asal sayı görevini üstlendiğim üstelik en küçük asal sayı.
Bir.
Birden başlayıp geriye saydığım ve
eksiye ulaşıp eksi s/onsuzlukla iştigal olduğum ve işte infilak eden ruhum o
geceyi bir ömür unutmamın da asla mümkün olmadığı ve günler içerisinde yazma
eylemini gerçek kılan titrek parmaklarım…
Bilemezken.
Bildiğim tek şeyin hiçbir şey
bilmediğim olduğunu keşfettiğim:
‘’Ne garip, insan keşfetmeye görsün,
nasıl da tüm dünyaya sahip olabiliyor.’’
Frekansın kesildiği.
Devrelerim attığı.
Fabrika ayarlarıma dönmenin ise
yıllar alacağından bihaber olduğum 2012 senesi…
‘’Yaşam insanın yaşantı aradığı
değil, kendi kendini aradığı bir olgudur.’’(Cesare Pavese)
Sözcüklerin doğurganlığı.
Yalnızlığın alfabesi ve de albenisi.
Senelerden 2022 ve yalnızlığın
alfabesine eklemek zorunda ve de isteğinde olduğum sayısız harf var içimde
devinen ve son on yılımı yazarak geçirdiğimden de öte geçiştirdiğim benliğimle
yeni yeni uzlaştım ve kendimi yenilemek adına delice bir mücadele verirken
Yaratan ile olan beraberliğim ve İlahi Aşka artan inancım ve geçirdiğim
devinimle ile adeta arınmanın bir yolu yazmanın büyüsü.
İçerlediğim binlerce insan.
İçime attığım koca bir ömür.
İçin için yanan da bir ateş.
Yüreğim feri ise kalemin neferi iken
varlığımın kesiştiği o izafi rahle ve aşkın aldatısı belki de bir alıntı olduğu
izlenimi veren öğretilerden çıkıp da yola kendimle barışmanın da ön görüsü ile
yaşamımı biçimlendirme telaşı içerisindeyim ve neden mi edebiyat sorusuna
vereceğim cevap bire bir aynı sevgili Tezer Özlü ile:
‘’Yaşamla ve ölümle hesaplaşmak için
yazıyorum.’’
Varsın birileri için mahsuru olsun ya
da olmasın…