Aşka Ayak Direrken
Savruldum bir rüzgarla, düşerek beden beden ,
Kamçı yemiş ruhumla geliyorum sana ben !...
Görsen de inanmazdın, gökte yarılan ayı,
Bize vakfedilmiş şey, öğrenmedik vefayı.
Bir gurur geçidinde, kaç zamandır bekledim,
Dağlarına kar yağdı diye çıkıp gelmedim !
Ne kadar benzeşirdi öykülerimiz oysa,
Aynı gün çıkmış gibi, ikimizede yasa.
Neylersin ki akmıyor dereler bir yatağa,
Herkes başını vurur bilinmedik bir dağa !
Suların yasasıdır, akamaz yokuşlara,
Ölürsün baka baka, gelip geçen kuşlara !...
Sağırdır kulakların, çığlık atar sessizlik ,
Çökerken koyaklara, derin bir kimsesizlik !
Yağma olur güllerin, yüz dönmez dağ lalesi,
Kaybedilen bir cengin olurken son hamlesi !
Bunlar hesabedilmez, aşka ayak direrken,
Ölümlerin en zoru, gelir insan gülerken !
Dön de bir bak dağlara, yağan karlar eriyor,
Bahar dallarımız da, yorgunluk gideriyor...
Kışlaklara inmiştik bir yayla türküsüyle,
Herkes başbaşa kaldı sonunda öyküsüyle !...
(
Aşka Ayak Direrken başlıklı yazı
HayrettinYazcı tarafından
30.03.2010 tarihinde sitemize eklenmiştir. Sitemizde yayınlanan eserlerin hukuki sorumluluğu , kullanılan materyaller ve yazının içeriği yazarlarına aittir.İzin alınmadan kaynak gösterilse bile sayfamızdaki eserler başka yerde yayınlanamaz. Eserlerin izin alınmadan kopyalanması ve kullanılması 5846 sayılı Fikir ve Sanat Eserleri Yasasına göre suçtur. )
Okuduğunuz Yazının Site Kurallarını İhlal Ettiğini Düşünüyorsanız, Site Yönetimine Bildirmek İçin Tıklayınız.
