Online Üye
Online Ziyaretçi
Anne diye başlayan, her sözcüğü kıskandım,
Özlemek suçtu bana, özledim diyemedim.
Yağmurlarda ıslandım, dehlizlerde paslandım,
Parçalandı yüreğim, sızladım diyemedim…
Yarım kalan öykümle, diyar diyar dolaştım,
Her gece yastığımda, gözyaşına bulaştım,
Elli bir sene koştum, sensizliğe ulaştım,
Yokluğunda ruhumu, nazladım diyemedim…
Susuzluğu çekerim, kalsam göller içinde,
Öksüzlüğüm yazardı, nice kullar içinde,
Ardımda bıraktığım, geçen yıllar içinde,
Acı ile hüzünü, sözledim diyemedim…
Dualar gönder bana, hiç olmazsa hayrına,
O kadar kırılmışım, ne diyeyim gayrına,
Eski bir resmin vardı, öyle daldım seyrine,
Gizli gizli her gece, izledim diyemedim.
Her insan hata eder, elbet bende etmişim,
Şimdi dilim tövbede, neylemişim n’etmişim,
Kimselere yetmemiş, tek kendime yetmişim,
Yüreğim yangın yeri, cızladım diyemedim.
Anneciğim yokluğun, anlatılmaz sızımdır,
Şiirlere yazdığım, yüreğimden izimdir,
Vuslatın eğer varsa, hürriyet denizimdir,
Seni çok sevdiğimi, gizledim!.. diyemedim.
Kavuşmalar eksem de yokluğunu biçerdim,
Bulabilsem izini, Adem’likten geçerdim,
Susadıkça avcumdan, özlemini içerdim,
Ömrümce yollarını, gözledim diyemedim…
Âdem Efiloğlu