O kadar kandýrmýþlar ki ,çocukken bizi
Ölünce insanlar  ,gökyüzünde yýldýz oluyordu
Hani leylekler getiriyordu, bebekleri
Hani acýyan yerimiz ,sadece uff oluyordu,
Annemiz öpünce geçiyordu.
Yemek yemesek ,öcüler gelip alýyordu
Hani uyuyunca, geçecekti her þey
Bir prens vardý atý ,beyaz
Alýp götürecekti, büyünce güzelim kýzlarý
Gök gürlediðinde, öksürüyordu ay dede
Yaðmur yaðarken , bakýyordu camdan arap kýzý
Uður böceði terlik , pabuç alacaktý bize
Ne çok kandýrmýþlar çocukken bizi
Hep bir masal, hep  her þey yolundaymýþ çabasý
Birisi çýkýp, bu çocuk büyünce öðrenecek  gerçekleri dememiþ
Ha bire dünyayý pembeye , göðü maviye boyamýþlar..
Ondan mýdýr ki , þimdi kolay kolay güvenmiyoruz kimseye
Ve hala neden söylüyoruz çocuklara bu yalanlarý
Oysa gördük gerçekleri , savaþlarý , kavgalarý,
Acýyan yanýmýzýn nasýl kanadýðýný,
Kadýnlarýn doðururken nasýl acý çektiðini,
Terlik ,pabucun ne kadar pahalý olduðunu,
Ölenlerin gökte yýldýz deðil ,topraðýn altýnda olduðunu
Yine yýldýz oluyor insanlar,
Yine gökyüzü mavi,
Leylekler getirmese de bebekleri,
Hiçbirimiz henüz söyleyemedi çocuklara gerçekleri….
 
 
silgisizce