Online Üye
Online Ziyaretçi
GÜLLERİN SAVAŞI
Ben sarayda doğmadım
Ben varoşların çocuğu
Hiç kılıç kuşanamadım
Dervişler döner ya hu
Benim çocukluğum bu
Benim evim aynamdır
Sokağım ruh dünyamdır
Vur çocuğum vur başını kayalara
Yeşil benim vatanım
Ben kentlerde boğuldum
Aşklar kıvancım oldu
Yaşama sevincim kısır kaldı
Ben kendimi kitaplarda kaybettim
Kitaplarda buldum
Ben seni unuttum yaz
Sevgili ortamındayken
Kâbe benim rüyamdı
Babam Kâbe için ağlardı
Atlar koşumlandı koşumlandı
Yağları eridi bakışlar uzadı
Saraylar yıkıldı evler onarıldı,
Şimdi hepimiz birer sultanız artık
Şimdi elleri uzatıyoruz şak şak
Bir iki atla ipe uzan takıl bana
Ben pençelerimle aşkım
Seni sevdim seni öptüm seni aşkım
Sana kandım sana yandım inandım
Ölüme çıkan yol bu mu ne
Gazze''ye örülen duvar
Benim ağlayanım var gülenim var
Rüyada görülen timsah neye yarar
Beni yuttu yutacak bir duvar
Bu aşkın önünde ne badireler var
Ne badireler var
Fener alayları neden yok
Neden sevinilmeyen aşırı
Ve beğenilmeye aşı
Beni hapsediyor bütün
Her yeri sardı yangın
Sarıyor haneyi büsbütün
Ben seni güllere bağladım
Güllere sor güllere
Güllerin savaşı yakın
Ben seni güllere saydım
Sen beni ateşlere say
Ben seni savaşa yordum
Sen beni barışa yor
Ben bütün eylemleri yok saydım
Alkışladım tüm iyi niteli davranışları
Eşyaları kovdum içimi bozmuşlardı
Gülleri kokladım durdum
Seni aradım durdum
Vinçlerle tartım cürümleri
Ahmet KEMAL
Ahmet Kemal