Yaþamakla yaþamamak arasýndaydý. Arasýndaydý yani ne ucunda ne baþýnda tam ortasýnda sanki dönüm noktasý gibi. Biraz daha saðýna yürüse veya soluna adým atsa düþüverecekti. Kalakalmýþtý. Kirpikleri saniyede kaç kez buluþuyordu ve bu buluþmadan kaç damla gözyaþý önce elmacýk kemiklerine ardýndan dudaklarýna akýyordu acaba? Durdu, derince nefes aldý. Kollarýný iki yana açtý, ciðerlerini oksijenle doldurdu. Müezzine kulak verdi. Ne güzel okuyordu. Ezan bitinceye kadar dikkat kesilmiþken bedeni bu dünyadaki aidiyetini yitirmiþti sanki. Kendini, kendinde, kendince sorguladý ve bir garip huzur kalbine çöreklenivermiþti. Bu huzurun hiç bitmemesi umuduyla kimseye aldýrmaksýzýn çimlere uzanýverdi...