Aklını başına al, ben kadar dökme yapraklarını..
ben ise kendimden geçerken bulurum kendimi..
Hepi topu bir tutam yalnızlıktı oysa bendeki..
ömrüe perçinlenmiş adeta ..!
Dünya kadar eski, bir o kadar da kalabalıktı düşünceler..
Düşlerin buğusunda, dündeki sislerin ardında kalan,
bir
damla umut yangını ekilmiş toprağımın tenine ..
Kefareti misaliydi özlem, bu hınzır ömre..
Ya ben fazla gelmişdim dünyaya,
ya dünya anlamadı geliş sebebimi..
Oysa diye başlardım kelimelerime ve keşkeler dökülürdü kirpiklerimin ellerinden ..
Kuytularda beklerdi yürek, belkilerle örülü bahçe duvarının dibinde..
Sahipsiz bir sahiplenmişliğin,
Kimsesizliğin kim/sesi yankılanırdı kaldırım taşlarında.!
Kırıntılarından biriktirdiğimiz umudu, zayi etmeden yola devam edebilmek,
ve bunu başarabilmek miydi hayat.!
Sorgulamıyorum artık hayatı..
Daha fazla ne alabilir ki yürekten,
tıka basa dolu midesi sancılı benlikleri idam eden bir hayatın ardından
bakakalmakmış meğer yaşamak..!
Heybemizde bir gram sevgi yoktu belkide,
yürekten dağıttık özde olan, isteyenlere !
ve
üstü kalsın dedik sessizce,
hesabını öderken bitkinliğimizin..
Üstü kalsın be usta, biz biriktiririz yine bizle kalanı..
Hayat bayat ekmek misaliyken,
kokusunda kaybolmak mış meğer varolan..
Her şey boş ,
saksıdaki bir avuç toprak asl olan..
Gerisi mi?
Boş ver arkadaş ilerisini gerisini ..
Gerisi hep bir HİKAYE..! DDD
Derya Dender 10 Eylül 2013........11:11
